آموزشی آیا می‌توان نویسندگی را آموزش داد؟ | نکاتی دربارۀ شیوه‌های موثر آموزش نویسندگی

[-pariya-]

 

[-pariya-]

آیا می‌توان نویسندگی را آموزش داد؟
نوشتن مثل دویدن است.

همۀ ما (البته اگر مشکل خاصی نداشته باشیم) می‌توانیم بدویم و این مهارت را از کودکی، با گام برداشتن، زمین خوردن و برخاستن، و تلاش کردن فراگرفته‌ایم بدون اینکه تحت آموزشی جدی باشیم. استعداد دویدن درون اکثر ما وجود دارد و بسته به میزان آن و شرایط محیطی کمی زودتر یا دیرتر شکوفا می‌شود.



.

 

[-pariya-]

همۀ ما می‌توانیم بدویم، اما همۀ ما دونده نیستیم.


نوشتن نیز چنین است.


همه ما اگر قلم به دست بگیریم از پسِ نوشتن برمی‌آییم، اما نویسنده نیستیم

 

[-pariya-]

همان طور که یک دونده بزرگ برای رسیدن به قهرمانی و موفقیت علی‌رغم تمرین و تلاش به یک مربی نیازمند است، کسی که قصد نویسنده شدن دارد نیز باید مربی داشته باشد.

 

[-pariya-]

جیمز ان فری در مقاله‌ای تحت عنوان «آیا می‌توان داستان‌نویسی را آموزش داد؟» با اشاره به این نکته می‌نویسد:

 

[-pariya-]

با بررسی بازی‌های المپیک درمی‌یابید که هر چند همه دوندگان بدون آن‌که کسی چیزی به آن‌ها بیاموزد به‌طور طبیعی می‌دانستند چطور بدوند، اما همه آنها بدون استثنا یک مربی داشته‌اند.

 

[-pariya-]

اهمیت داشتن مربی مسئله‌ای امروزی و جدید نیست، جان گاردنر در کتاب «هنر داستان‌نویسی» به نقل از همینگوی می‌گوید: «تنها راه برای نویسنده جهت آموختن فن نویسندگی نوشتن است و بس.» اما بعد اضافه می‌کند

 

[-pariya-]

که «بد نیست بدانید که همینگوی نزد دو تن از معلمان برجستۀ روزگار خود یعنی شرود اندرسن و گرترود استاین به‌طور آزاد تلمذ کرده بود.»

بله، نویسندۀ «پیرمرد و دریا»، «وداع با اسلحه»، «داشتن و نداشتن»، «زنگ‌ها برای که به صدا درمی‌آیند» و … هم معلم داشته است.

 

[-pariya-]

یک مربی حرفه‌ای که به پستی و بلندی مسیر آگاه است می‌تواند با هدایت و راهنمایی فرد تازه‌کار، زمان مورد نیاز برای رشد و رسیدن به آن‌جایی که باید را برای او کاهش بدهد.

 

[-pariya-]

داشتن یک مربی به قدری حیاتی است که اریکسون در کتاب «اوج، اسراری از علم نوین تبحر»، آن را اولین اصل از اصول تمرین سنجیده می‌داند: