مجموعه اشعار احمد شیروانی

[mobina01]

اشعار احمد شیروانی ​

 

[mobina01]

تنهایی مرا به تماشا گذاشتی
وقتی مرا در آینه تنها گذاشتی

تا اینکه نقش اوّل این داستان شوم
رفتیّ و عاشقانه مرا جا گذاشتی

نگذار دست روی دلی که هزار بار
روی حریرِ سادگی‌اش پا گذاشتی

حاشا امید! بس که در این برزخِ تباه
گفتم نمی‌گذاری‌ام... امّا گذاشتی

دردا که هیچوقت نپرسیدمت چرا
دیدار را به وعده‌ی فردا گذاشتی

خود یاد دادی‌ام که سکوت آخرین صداست
بی‌خود دهان زخم مرا وا گذاشتی...

 

[mobina01]

غمِ ناگزیرم! غریبی چقدر
فرازِ امیدم! نشیبی چقدر

تو ای لحظه‌ی از قفس رفتنم
از آینده‌ام بی‌نصیبی چقدر

شکستیّ و نشکسته‌ای عهد خویش
عجیبی تو ای دل! عجیبی چقدر...

نمی‌دانی ای عشق! با سادگیت
برای دلم پُرفریبی چقدر

در این باغ ممنوعه‌ی روزگار
بلندایِ داریّ و سیبی چقدر

سکوتی سکوتی سکوتی سکوت
سلیس و روانی، نجیبی چقدر...

 

[mobina01]

بازهم سرشکسته‌ام کردی
ای دل ساده! خسته‌ام کردی

پر و بالت نداده بودم کاش
که چنین دست‌بسته‌ام کردی

مثل آیینه‌ها ترک خوردی
خُرد و از خود گسسته‌ام کردی

ایستادی مقابلم یک عمر
بُهتِ در خود نشسته‌ام کردی

چوبِ عقلِ زمانه را خوردی
عاقبت سرشکسته‌ام کردی...