مجموعه اشعار ادیب نیشابوری

[mobina01]

اشعار ادیب نیشابوری ​

 

[mobina01]

گفتم: که بیا وعده دوشینه بیار
ورنه بخروشم از تو اکنون چو هزار

گفتا: دهم ای همه جفا، نک زنهار!
آواز مده که گوش دارد دیوار

 

[mobina01]

دلا تا تو زمن دوری
نه در خوابم نه بیدارم

نشان بیدلی پیداست
از گفتار و کردارم

 

[mobina01]

دل من...
چون رعیتیست مطیع...

عشق...
چون پادشاه کامرواست...

 

[mobina01]

روزه از خیمه ما دوش همی شد به شتاب

عید فرخنده فراز آمد، با جام شراب

چه توان کرد اگر روزه ز ما روی بتافت

نتوان گفت مر او را که ز ما روی متاب

چه شود گر برود گو برو و نیک خرام

رفتن او برهاند همگان را ز عذاب

 

[mobina01]

رمضان گر بشد از راه فراز آمد عید...
عید فرخنده ز ماه رمضان فرخ تر...

گاه آن آمد کز شادی پر گردد دل...
وقت آن آمد کز باده گران گردد سر

 

[mobina01]

ای دل تو چه گویی که زمن یاد کند یار

پرسد که چگونه ست کنون یار مرا کار

تا چشم من از دیدن آن ماه جدا شد

انده مرا هیچ کران نیست پدیدا

 

[mobina01]

خوشا عاشقی خاصه فصلِ جوانی
خوشا با پَریچهرگانْ زندگانی

خوشا با رفیقانِ یکدلْ نشستن
به هم نوش کردنْ میِ ارغوانی

به وقتِ جوانی بکن عیش، زیرا
که هنگامِ پیری بُوَد ناتوانی

جوانی و از عشق پرهیز کردن
چه باشد! ندانی به جز جانگرانی

جوانی که پیوسته عاشق نباشد
دریغ است از او روزگارِ جوانی

درِ شادمانی بُوَد عشقِ خوبان
بباید گُشادنْ درِ شادمانی...

 

[mobina01]

ای پسر هیچ ندانمٖ که چگونه پسری
هر زمان با پدر خویش به خوی دگری

با چنین خو که تو داری پسرا، گربه مثل
صـبر ایوب مـرا بـودی گشتی سپری

 

[mobina01]

تا در طلب دوست همی بشتابم
عمرم به کران رسید و من در خوابم

گیرم که وصال دوست در خواهم یافت
این عمر گذشته را کجا دریابم؟