آموزشی از چیزهایی که نمیدونید بنویسی

[ASHVAN]

به اتفاقات زندگی میشه از دو منظر نگاه کرد:

اول اینکه، اونچه که هست و اتفاق افتاده رو می‌بینیم و سپس عین اون واقعه رو بازگو می‌کنیم. این شبیه مورد قبلیه که در بالا بهش اشاره کردیم.

 

[ASHVAN]

اما منظر دوم این می‌تونه باشه که شما شاهد اتفاقی بودید که به هر دلیلی ممکنه مناسب موضوع نمایشی نباشه. در این صورت میشه در اون‌ها تجدیدنظر کرد و از خومون بپرسیم: «اگه به جای فلان حرف، حرف دیگه‌ای زده‌ می‌شد چی پیش می‌اومد و چه عکس العمل‌هایی بروز می‌کرد؟» یا میگین: «درسته که اتفاق رو اینطوری دیدم، ولی اگه طور دیگه‌ای رخ می‌داد بهتر بود».

 

[ASHVAN]

آرزوهای ما سرچشمه می‌گیرن و ممکنه بدون اینکه متوجه بشیم در روز بارها تکرارشون کنیم. قسمت اعظم کار یک هنرمند اینه که دیدگاه مدّنظرش رو نسبت به مسائل با اعتقادات و آرزوهایش ترکیب کنه؛ یعنی بتونه از چیزهایی که نمی‌دونه هم بنویسه. در نوشتن، همونقدر که نوشتن از دانسته‌هامون اهمیت داره، بافتن از چیزهایی که نمی‌دونیم هم بااهمیته.

 

[ASHVAN]

مورد دوم از روش مهندسی ایده اینه که کاراکتر رو ابتدا با تمرین و تکرار و ایده‌یابی خلق کنیم و بعد در مورد اون داستان‌سرایی کنیم. در خصوص روش‌های ایده‌یابی برای طراحی کاراکتر حرف بسیاره و در مقاله طراحی کاراکتر مختصرا به اون می‌پردازیم. چیزی که در این مقاله مهمه، ایده‌یابی برای داستان نویسی و فیلمنامه نویسیه. روش تداعی آزاد، که در انتهای همین مقاله بهش اشاره خواهیم کرد، یکی از روش‌های مناسب ایده‌یابی برای شروع طراحی کاراکتر، انتخاب اسم و شعار، طراحی لوگو یا نشانه بصری هست.