غیرپارسی اشعاری از کره‌جنوبی

[ZAHHRA]

بازگشتِ خزنده به باتلاقش

(کوانگ-کو کیم)

دیری ست

فکرِ پرواز از ذهنمان رخت بربسته ست

در سرِ ما حتّی فکرِ دویدن دیگر نیست

راه رفتن هم دیگر منفورست

پس دوست داریم سوار بر ماشین برویم

(بیشتر توی اتوبوس هستیم یا مترو).

سوار که می شویم،

صندلی را همه طالبیم

وقتی هم می نشینیم

تکیه گاهمان پشتیِ صندلی است.

چرت می زنیم

نه که خسته ایم؛

بلکه چون مغزمان سنگین ست از فکرِ پول.

روز و شب، شب و روز

یاخته های پوستمان نو می شوند

اما خونمان سرد شده.

پاهای این چنین ورزیده

با چشمانِ نیمه باز

به خانه بازِمان می گرداند.

هر شب به خانه باز می گردیم

مانندِ خزنده ای به باتلاقش.​

 

[ZAHHRA]

گل

( کیم چونگ-سو)

اشارتی بیش نیست

تا این که نامش را بر زبان رانم؛

نامش را که بر زبان می رانم

در ذهنم نقش می پذیرد

و گلی می شود.

اکنون نامم را بر زبان جاری کن

نامی در خورِ این رنگ و این بوی من

نامش را که بر زبان می رانم

تا در ذهنش نقش پذیرم

گلش می شوم.

همه مان دوست می داریم چیزی بشویم

نامت بر زبانم

نامم بر زبانت

همه مان دوست می داریم

نگاهی بشویم

فراموش ناشدنی.​

 

[ZAHHRA]

مجلسی از پاییز

(آن دوهیون)

برگ ها

یکی

یکی

همچنان فرو می افتند

بر طبیعتِ ساده.

پنداری می گویند:

«بسی چیزها هست که هم با هم قسمت توان کرد.»

و من آرزومندم چیزی با تو قسمت کنم

و من «در بازار عشقت

بجز جان هیچ کالایی ندارم.*»

در غروب ّخزانی

که برگ ها

یکی

یکی

همچنان فرو می افتند

هم پرسشی از تو دارم:

چرا عشق

دوست دارد طبیعتِ ساده را

طبیعتِ ساده را

ساده را؟​