غیرپارسی اشعار امیلی دیکینسون

[Awen]

یک روز خودم را خواهم بخشید

از آسیبی که به خویش روا داشتم

از آسیبی که اجازه دادم

دیگران بر من روا دارند

و چنان محکم

خویش را در آغوش خواهم کشید

که هرگز ترک خود نکنم.

 

[Awen]

جدایی،

تمام آن چیزی است

که باید از جهنم بدانیم.

***

At least – to pray – is left – is left –
O Jesus ! in the air –
I know not which thy chamber is ,
I'm knocking everywhere .
Thou stirrest earthquake in the South ,
And maelstorm in the sea ;
Say , Jesus Christ of Nazareth ,
Hast thou no Arm for Me ?
« Emily Dickinson »

اگر هيچ كاري نكرده باشم – دعا كرده ام – دعا كرده ام –
اي مسيح ! در اين دنيا –
نمي دانم خانه ات كجاست ،
و به هر دري مي كوبم .
در ميان شديدترين لرزه هايت در زمين ،
و هولناك ترين طوفان ها در دريا ؛
به من بگو اي عيساي نصراني ،
آيا دست مرا خواهي گرفت ؟

((امیلی دیکنسون))

 

[Awen]

We never know we go

When we are going –

We jest and shut the door –

Fate – following –

Behind us bolts it –

And we accost no more .

- Emily Dickinson


ما هرگز نمي دانيم كه مي رويم

آن هنگام كه در حال رفتن هستيم –

به شوخي درها را مي بنديم

و سرنوشت – كه ما را همراهي مي كند –

پشت سر ما به درها قفل مي زند ،

و ما ديگر ، هرگز نمي توانيم به عقب برگرديم .


((امیلی دیکنسون))

 

[Awen]

I’m Nobody ! Who are you ?


Are you – Nobody – too ?

Then there’s a pair of us .

Don’t tell !

They’d advertise – you know !

How dreary – to be – Somebody !

How public – like a frog –

To tell one’s name – the livelong June –

To an admiring bog !

« Emily Dickinson »

من كسي نيستم ! تو كيستي ؟

آيا تو هم كسي نيستي ؟

پس ما يك جفت ايم .

ولي به هيچ كس نگو !

وگرنه همه با خبر مي شوند !

چقدر ملال آور است كه « كسي » باشي !

چقدر سطحي است – مانند يك قورباغه

كه نام ِ خود را سراسر روز تكرار مي كند

در لجن زار ِ‌ستايش و تحسين !


((امیلی دیکنسون))


امیلی الیزابت دیکنسون شاعر آمریکایی

در سال ۱۸۳۰ در شهر امهرست

در ایالت ماساچوست آمریکا زاده شد

و دختر یک وکیل سرشناس آن ایالت بود.

وی در سال ۱۸۸۶ در همان شهر و همان خانه در گذشت .

اشعارش پس از مرگش منتشر شدند.

او را شاعر معتکف نیز گویند

یا به قول دکتر الهی قمشه ای

دختر مولانا چرا که او بسیار با ابهام سخن می‌گوید

 

[Awen]

خوشبختی شانس نیست

رنج است.

شانس لبخند معناداری می زند.

شانس ما آنقدر کوچک است

که به آن پشت پا زده ایم.


((امیلی دیکنسون))

 

[Awen]

” طبیعت ” آن چیزی است که می بینیم –

تپه – عصر-

سنجاب – کسوف – زنبور عسل-

نه – طبیعت بهشت است-

طبیعت آن چیزی است که می شنویم-

مرغ مهاجر- دریا-

آذرخش- جیرجیرک-

نه- طبیعت هماهنگی است-

طبیعت آن چیزی است که می شناسیم-

هیچ هنری قادر به بیان نیست

آنقدر که خِرد ما در سادگی اش

ناتوان است.


((امیلی دیکنسون))

 

[Awen]

پیله‌ ام تنگ می‌ شود

آزرده از رنگ‌ ها

در تمنای هوایم

فضای تنگ و تاریک بال‌ هایم

کوچک می‌کند پیرهنی را که بر تن دارم

توانی برای پروانه شدن باید باشد

بیشه‌ های شکوه

میل به پرواز را

بر من می‌ بخشند

و جولان ساده در آسمان را

پس باید تلاش کنم

برای اشاره‌ ها

و باز کنم رمز از این نشانه‌ ها

و خطا های بسیار مرتکب شوم

تا در آخر

نشانی بگیرم آسمانی


((امیلی دیکنسون))

برگردان: لیلا صادقی

 

[Awen]

ما هرگز نمي دانيم كه مي رويم

آن هنگام كه در حال رفتن هستيم

به شوخي درها را مي بنديم

و سرنوشت – كه ما را همراهي مي كند

پشت سر ما به درها قفل مي زند ،

و ما ديگر ، هرگز نمي توانيم به عقب برگرديم .


((امیلی دیکنسون))

برگردان : آتوسا حصارکی

 

[Awen]

مرا جز نیایش هیچ نمانده است

ای مسیحا در آسمان

سرای تو را می جویم

به هر دری که می کوبم

تویی که زمین را به لرزه می افکنی

دریا را به تندباد می آشوبی

بگو ای عیسای ناصری

مرا دست یاری نداری؟


((امیلی دیکنسون))

ژانویه 5, 2012 ·

برگردان : سعید سعید پور

 

[Awen]

اگر بتوانم قلبی را از شکستن باز دارم

بیهوده نزیسته‌ام

اگر بتوانم دردی را تسکین دهم

یا کم کنم

یا به سی*ن*ه سرخی افتاده یاری دهم

به آشیانه‌اش برگردد

بیهوده نزیسته‌ ام.


((امیلی دیکنسون))