مجموعه اشعار اشعار معاصر در مورد ذکر خداوند

[ZaHARa]

نام زیبای تو آرام دل و جان من است

ذکر جان بخش تو هم مایه سامان من است

تو رجائی تو دلیلی تو غیاثی و انیس

انس دائم به تو خود محور ایمان من است

آن چراغی که کند روح و روانم روشن

یاد دلجوی تو آن مهر فروزان من است

می کنم خاطر خود را به جمالت روشن

روی زیبای تو هم نور دو چشمان من است

آن که هر لحظه کند محو خودش “مخلص” را

حرف حرفی زتو در مصحف جانان من است

_فتح الله آقاخانی (مخلص)​

 

[ZaHARa]

ندانم کجا می‌کشانی مرا

سوی آسمان یا به خاموش خاک

نییم در هراس از تو ای ناگزیر

ندانم کجا می‌کشانی مرا

ندانم کجالیک دانم یقین

کزین تنگنا می‌رهانی مرا….


_محمدرضا شفیعی کدکنی​

 

[ZaHARa]

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی

نروم جز به همان ره که توام راه نمایی


_سنایی غزنوی​

 

[ZaHARa]

خداوندا دری بگشا جمال خویشتن بنما

رهم تا من ز قید خویش و رنج آرزومندی


_فیض کاشانی​

 

[ZaHARa]

الهی! ما گنه کاریم و از شرم آستین بر رو

کریمی، دامن رحمت بپوشان بر گناه ما


_سلمان ساوجی​

 

[ZaHARa]

خداوندا به احسانت به حق نور تابانت

مگیر آشفته می‌گویم که دل بی‌تو پریشانست

_مولانا​

 

[ZaHARa]

ای در درون جانم و جان از تو بی خبر

وز تو جهان پر است و جهان از تو بی خبر


_عطار​

 

[ZaHARa]

خداوندا به فریاد دلم رس

تو یار بیکسان مو مانده بیکس

همه گویند طاهر ک.س نداره

خدا یار مو چه حاجت ک.س

_بابا طاهر​

 

[ZaHARa]

به نام آنک جان را نور دین داد

خرد را در خدا دانی یقین داد

خداوندی که عالم نامور زوست

زمین و آسمان زیر و زبر زوست

دو عالم خلعت هستی ازو یافت

فلک بالا زمین پستی ازو یافت

فلک اندر رکوع استاده اوست

زمین اندر سجود افتاده اوست…

یکی اول که پیشانی ندارد

یکی آخر که پایانی ندارد

یکی ظاهر که باطن از ظهورست

یکی باطن که ظاهر تر ز نورست

نه هرگز کبریایش را بدایت

نه ملکش را سرانجام و نهایت

خداوندی که او داند که چونست

که او از هرچ من دانم برونست

چو دید و دانش ما آفریدست

که دانستست او را و که دیدست

ز کنه ذات او ک.س را نشان نیست

که هر چیزی که گوئی اینست آن نیست…


_عطار​

 

[ZaHARa]

خداوندی چنین بخشنده داریم

که با چندین گنه امیدواریم

که بگشاید دری کایزد ببندد

بیا تا هم بدین درگه بزاریم

خدایا گر بخوانی ور برانی

جز انعامت دری دیگر نداریم

سرافرازیم اگر بر بنده بخشی

وگرنه از گنه سر برنیاریم

ز مشتی خاک ما را آفریدی

چگونه شکر این نعمت گزاریم

تو بخشیدی روان و عقل و ایمان

وگرنه ما همان مشتی غباریم

تو با ما روز و شب در خلوت و ما

شب و روزی به غفلت می‌گذاریم

نگویم خدمت آوردیم و طاعت

که از تقصیر خدمت شرمساریم

مباد آن روز کز درگاه لطفت

به دست ناامیدی سر بخاریم

خداوندا به لطفت باصلاح آر

که مسکین و پریشان روزگاریم

ز درویشان کوی انگار ما را

گر از خاصان حضرت برکناریم

ندانم دیدنش را خود صفت چیست

جز این را کز سماعش بیقراریم

شرابی در ازل درداد ما را

هنوز از تاب آن می در خماریم

چو عقل اندر نمی‌گنجید سعدی

بیا تا سر به شیدایی برآریم

_سعدی​