خبری "اعتراف به زندگی" نوشته پابلو نرودا

[Puyannnn]

خاطره‌نویسی می‌تواند یکی از شیوه‌های زندگی‌نامه‌نویسی باشد و در کتاب اعتراف به زندگی با خاطره‌های مردی مشهور ونویسنده و سیاستمداری توانا روبه‌رو هستیم که عموم مردم شیلی او را دوست داشتند و این خاطره‌ها تا دو هفته قبل از مرگش ادامه ‌دارد.

کتاب از کودکی نرودا شروع می‌شود، این‌که چگونه اولین شعرش را می‌گوید بعد بخش‌های مختلف زندگی او بیان می‌شود. خاطراتی پراکنده که هر کدام قسمت‌هایی از تاریخ معاصر جهان و شیلی هستند. آنچه که رخ داده اینک با تیزبینی فردی که در میانه آن اتفاقات بوده بازگو می‌شود. آنچه در خیابان‌ها و در مسایل سیاسی کشورش گذشته است، سندی دست اول از تاریخ معاصر جهان، در کنار فردی که هم از طریق سیاست و هم شعر با مردم در ارتباط است.
نرودا درباره اوج و فرودهای زندگی‌اش می‌نویسد، درباره شخصیت‌های مهم جهان که با آنها دیدار داشته همچون فیدل کاسترو، و درباره تصمیماتی که گرفته است.

 

[Puyannnn]

کتاب در 12 فصل است و پر از جزییات و بخش‌های مختلف از مردی که برنده جایزه نوبل است و سرزمینش را هرچقدر ستمکار باشد می‌پرستد.



درباره نویسنده
«نفتالی ریکاردو الیسر ریه‌س باسوآلتو» یا همان پابلو نرودا ، شاعر شیلیایی برنده جایزه نوبل برای بسیاری از خوانندگان فارسی زبان، شاعری محبوب است، همان شاعری است که شعر «هوا را از من بگیر، خنده‌ات را نه!» سروده است. او از 13 سالگی شعر می‌گفته است، بیش از 40 کتاب نوشته‌ است، فعال سیاسی بوده و در شعرهایش یک سبک خاص را دنبال نمی‌کرده است.موضوعات اشعارش متنوع بوده و از فقر تا عشق را در کنار یکدیگر قرار داده است.

نرودا که در سال 1904 متولد شد و 69 سال نیز زندگی کرد، تجربه‌های متعددی از سفیر بودن، سناتوری و نماینده مجلس بودن تا شاعری را در کارنامه خویش دارد. او سال‌ها سفیر شیلی در بارسلون و پاریس بود. در سال 1949 مجبور شد یک بار با اسب از مرز شیلی بگریزد. طرفدار حزب کمونیست و کارگران بود وحتی از نامزدی ریاست جمهوری به نفع آلنده کناره‌گیری کرد و چند روز پس از به قدرت رسیدن پینوشه در گذشت. هنوز بسیاری معتقدند شاید او را مسموم کرده باشند، هرچند آزمایشی که یک بار پس از نبش قبر انجام شد این موضوع را رد کرد اما به نظر می‌رسد همچنان این ایده طرفداران زیادی دارد.


بخشی از کتاب
*آنچه که یک خاطره‌‌نویس به یاد می‌آورد با آنچه یک شاعر بازآفرینی می‌کند یکی نیست. خاطره‌‌نویس شاید کمتر زیسته باشد اما از رخداد‌ها عکس گرفته است و آن‌ها را با توجهی خاص به جزئیات بازآفرینی می‌کند. شاعر اما در گالری پر از اشباح را در برابرمان می‌گشاید که ارواح در آن با تاریک روشن‌های زمان خود می‌رقصند. زندگی‌من هزار تکه‌ای است از تمامی زندگی یک شاعر!