فلسفی امیل چوران

[Erebus]

امید بزرگترین شکنجه‌ای‌ست که بشر به آن مبتلا شده است.

 

[Erebus]

امید بدترینِ همه‌ی شرهاست، زیرا رنج را طولانی می‌کند.

 

[Erebus]

حقیقت؟ توهمی‌ست که انسان‌های شکست‌خورده را زنده نگه می‌دارد.

 

[Erebus]

هر فکر عمیقی، ما را از زندگی دورتر می‌کند و هر درکی، به مرگ نزدیک‌تر.

 

[Erebus]

کاش می‌توانستم ایمان بیاورم، نه به خدا، بلکه به بی‌معنایی مطلق.

 

[Erebus]

هر آن‌ک.س که بیش از حد فکر می‌کند، محکوم به جنون است یا انزوا.

 

[Erebus]

زنده‌بودن یعنی زجر کشیدن در سکوتی که دیگران نامش را زندگی گذاشته‌اند.

 

[Erebus]

نابغه کسی‌ست که با جهان نمی‌سازد، اما جرات و قدرت سازگار شدن را هم ندارد.

 

[Erebus]

آن‌گاه که دیگر حتی توانِ نفرین کردن نداری، فقط می‌مانی… بی‌هیچ دفاعی، بی‌هیچ معنا.

 

[Erebus]

آدمی از حقیقت نمی‌ترسد، از زنده‌ ماندن پس از کشف حقیقت می‌ترسد.