آموزشی انسان‌شناسی

[-pariya-]

 

[-pariya-]

انسان‌شناسی را می‌توان به‌طور کلی «علم انسان» نامید، علمی که به کلیت ماهیت انسان می‌پردازد. این شاخهٔ علمی به مطالعهٔ پیوستگی بین جنبه‌های متفاوت علوم اجتماعی، علوم انسانی و جنبه زیست‌شناسی انسان می‌پردازد.

 

[-pariya-]

در قرن بیستم، شاخه‌های آکادمیک اغلب به‌طور سازمان‌یافته به سه حوزهٔ وسیع تقسیم شدند. علوم طبیعی به دنبال بدست آوردن قوانین عام از طریق آزمایش‌ها تجدیدپذیر و ابطال‌پذیر است.

 

[-pariya-]

علوم انسانی به‌طور عام به دنبال مطالعهٔ سنت‌های محلی، از طریق تاریخ، ادبیات، موسیقی و هنر بوده و تأکید آن بر فهم اشخاص، رویدادها یا دوره‌های خاصی است.

 

[-pariya-]

علوم اجتماعی به‌طور عام در تلاش برای توسعه روش‌های علمی به منظور فهم پدیده‌ها از روشی قابل تعمیم بوده، هرچند که روش‌های آن اغلب متمایز از روش‌های علوم طبیعیست.

 

[-pariya-]

علوم اجتماعی انسان‌شناسانه اغلب به توسعهٔ توصیفات ظریف پرداخته، تا این که بخواهد قوانین عامی را در فیزیک یا شیمی بدست آورَد،

 

[-pariya-]

یا این که موارد خاصی را از طریق قوانین کلی‌تر توضیح دهد، همانند اتفاقی که در شاخه‌های روان‌شناسی رخ می‌دهد. انسان‌شناسی (همچون برخی از گرایش‌های تاریخ) به راحتی در یکی از این دسته‌بندی‌ها جای نمی‌گیرد

 

[-pariya-]

و شاخه‌های مختلف انسان‌شناسی با یک یا چند تا از این حوزه‌ها همپوشانی پیدا می‌کنند.[۱۰] در ایالات متحده، انسان‌شناسی به چهار زیرشاخه تقسیم‌بندی می‌شود:

 

[-pariya-]

باستان‌شناسی، انسان‌شناسی فیزیکی یا زیستی، زبان‌شناسی انسان‌شناسانه و انسان‌شناسی فرهنگی. این شاخه اغلب در سطح مؤسسات کارشناسی ارائه می‌شود

 

[-pariya-]

. کلمهٔ anthropos (ἄνθρωπος) در یونان باستان به معنی «موجود انسانی» یا «شخص» است. اریک وولف انسان‌شناسی جامعه-فرهنگی را به عنوان «علمی‌ترین شاخهٔ علوم انسانی، و انسانی‌ترین علوم» معرفی کرده‌است.