موضوع نویسنده
STARLET
سطح
1
୧(ارشد بخش ادبیات)୨
پرسنل مدیریت
مدیر ارشد
شاعر آزمایشی
کپیست انجمن
عضو تیم تعیین سطح ادبیات
- Feb
- 3,448
- 14,725
- مدال‌ها
- 4
📚 #انشا در مورد : پروانه 🦋
درختان توت، روستای ما را از هرطرف محاصره کرده بودند. اصلا خانه های مردم در دل این درختان جا داشت. این روستا از بس سرسبز و تماشایی بود ، آن را بهشت آباد می گفتند. پدرم درکنار کشاورزی به پرورش کرم ابریشم نیز مشغول بود.من هم با سن کم گهگاه به او کمک می کردم. مثل همیشه من و پدرم با دست های پر از برگ های توت به پشت بام کلبه ی مان که جای کرم ها بود، رفتیم. برگ ها را پهن کردیم و کرم ها مشغول نوش جان کردن برگ ها شدند.صدای خش خش برگ ها همه جا می پیچید.کرم ها خوردند و خوردند و خوردند تا حسابی چاق و چله شدند. کافی بود نوک سوزن به آنها بخورد، ناگهان مثل بادکنک می ترکیدند. پدر رو به من کرد و گفت: اگر دندان روی جگر بگذاری ، روزی می رسد که تمام این کرم ها دور خود پیله می بندند. آن وقت آنها را در آب گرم می ریزیم تا بمیرند.بعد از آن پیله های آنها را تبدیل به نخ ابریشم می کنیم. حرف های پدر مرا به فکر فرو برد. از یک سو دلم به حال کرم های ابریشم می سوخت ازاین که نمی دانند چه سرنوشت دردناکی درانتظار آنهاست و از سوی دیگر به پدرم حق می دادم. چون باید شکم خانواده اش را سیر می کرد. ولی از این ها مهم تر شباهتی بود که ذهنم بین کرم ها و زندگی بعضی از آدم‌ها می دید. به پدرم گفتم: بعضی از آدم ها مثل کرم ابریشم زندگی می کنند. پدرم گفت: چطور؟ گفتم: کرم ابریشم خودش را در پیله ی خود زندانی می کند، آدم ها خودشان را در پیله ی تنهایی، پیله ی غرور و خودبینی، پیله ی جهل و نادانی، پیله ی خودشیفتگی و هزاران پیله ی دیگر زندانی می کنند. پس آدم ها باید درمسیر زندگی، مراقب خودشان باشند تا در پیله های خود ازبین نروند.
پدرم با شنیدن این حرف ها از پسر کم سن و سالش متعجب شد و گفت: احسنت ! به تو که فکر بزرگی در ذهن داری. آن روز سپری شد و شب از راه رسید. مدتی گذشت اما خوابم نمی برد. هنوز درفکر کرم های ابریشم بودم. مخصوصا آن کرمی که رنگش با کرم های دیگر تفاوت داشت.آن شب تا صبح خوبم نبرد. به همین دلیل فکربکری به ذهنم رسید. دوراز چشم پدر کرمی که رنگش متفاوت بود ، برداشتم و دریک جای امن گذاشتم. از آن پس فقط مراقب آن بودم تا ببینم چه اتفاق خوبی برایش می افتد. من هرروز برای کرم قشنگم برگ توت می بردم .مدتی این کار ادامه یافت تا صبح یک روز برای دیدن کرم خود رفتم. اصلا باورم نمی شد. جای کرم، پیله ی سفید مخروطی شکلی دیدم. با صدای بلند گفتم: آخ جون ! و بشکنی زدم. از شدت خوشحالی سراز پا نمی شناختم و قند در دلم آب شد. بی صبرانه انتظار روزی را می کشیدم که آن اتفاق زیبا و شگفت آور روی دهد.روز ها از پی هم‌می گذشت و من بی تاب و مشتاق تر از گذشته به دیدار پیله ام می رفتم. صبح یک روز باطراوت و دلگشا در حالی که دیگر کاسه ی صبرم لبریز شده بود و لحظه شماری می کردم، در دلم از خدا خواستم که لحظه ی دیدار را هرچه نزدیک تر کند. احساس کردم دلم به جلو حرکت می کرد و من به دنبالش دوان دوان می رفتم.به آنجا رسیدم. به پیله ی شکافته ای برخوردم. آن طرف تر چشم من به جمال پروانه ای خارق العاده روشن شد. نزدیک شدم. زیبایی بال گشود و چشم من همبال او به آبی آسمان پر کشید.
درختان توت، روستای ما را از هرطرف محاصره کرده بودند. اصلا خانه های مردم در دل این درختان جا داشت. این روستا از بس سرسبز و تماشایی بود ، آن را بهشت آباد می گفتند. پدرم درکنار کشاورزی به پرورش کرم ابریشم نیز مشغول بود.من هم با سن کم گهگاه به او کمک می کردم. مثل همیشه من و پدرم با دست های پر از برگ های توت به پشت بام کلبه ی مان که جای کرم ها بود، رفتیم. برگ ها را پهن کردیم و کرم ها مشغول نوش جان کردن برگ ها شدند.صدای خش خش برگ ها همه جا می پیچید.کرم ها خوردند و خوردند و خوردند تا حسابی چاق و چله شدند. کافی بود نوک سوزن به آنها بخورد، ناگهان مثل بادکنک می ترکیدند. پدر رو به من کرد و گفت: اگر دندان روی جگر بگذاری ، روزی می رسد که تمام این کرم ها دور خود پیله می بندند. آن وقت آنها را در آب گرم می ریزیم تا بمیرند.بعد از آن پیله های آنها را تبدیل به نخ ابریشم می کنیم. حرف های پدر مرا به فکر فرو برد. از یک سو دلم به حال کرم های ابریشم می سوخت ازاین که نمی دانند چه سرنوشت دردناکی درانتظار آنهاست و از سوی دیگر به پدرم حق می دادم. چون باید شکم خانواده اش را سیر می کرد. ولی از این ها مهم تر شباهتی بود که ذهنم بین کرم ها و زندگی بعضی از آدم‌ها می دید. به پدرم گفتم: بعضی از آدم ها مثل کرم ابریشم زندگی می کنند. پدرم گفت: چطور؟ گفتم: کرم ابریشم خودش را در پیله ی خود زندانی می کند، آدم ها خودشان را در پیله ی تنهایی، پیله ی غرور و خودبینی، پیله ی جهل و نادانی، پیله ی خودشیفتگی و هزاران پیله ی دیگر زندانی می کنند. پس آدم ها باید درمسیر زندگی، مراقب خودشان باشند تا در پیله های خود ازبین نروند.
پدرم با شنیدن این حرف ها از پسر کم سن و سالش متعجب شد و گفت: احسنت ! به تو که فکر بزرگی در ذهن داری. آن روز سپری شد و شب از راه رسید. مدتی گذشت اما خوابم نمی برد. هنوز درفکر کرم های ابریشم بودم. مخصوصا آن کرمی که رنگش با کرم های دیگر تفاوت داشت.آن شب تا صبح خوبم نبرد. به همین دلیل فکربکری به ذهنم رسید. دوراز چشم پدر کرمی که رنگش متفاوت بود ، برداشتم و دریک جای امن گذاشتم. از آن پس فقط مراقب آن بودم تا ببینم چه اتفاق خوبی برایش می افتد. من هرروز برای کرم قشنگم برگ توت می بردم .مدتی این کار ادامه یافت تا صبح یک روز برای دیدن کرم خود رفتم. اصلا باورم نمی شد. جای کرم، پیله ی سفید مخروطی شکلی دیدم. با صدای بلند گفتم: آخ جون ! و بشکنی زدم. از شدت خوشحالی سراز پا نمی شناختم و قند در دلم آب شد. بی صبرانه انتظار روزی را می کشیدم که آن اتفاق زیبا و شگفت آور روی دهد.روز ها از پی هم‌می گذشت و من بی تاب و مشتاق تر از گذشته به دیدار پیله ام می رفتم. صبح یک روز باطراوت و دلگشا در حالی که دیگر کاسه ی صبرم لبریز شده بود و لحظه شماری می کردم، در دلم از خدا خواستم که لحظه ی دیدار را هرچه نزدیک تر کند. احساس کردم دلم به جلو حرکت می کرد و من به دنبالش دوان دوان می رفتم.به آنجا رسیدم. به پیله ی شکافته ای برخوردم. آن طرف تر چشم من به جمال پروانه ای خارق العاده روشن شد. نزدیک شدم. زیبایی بال گشود و چشم من همبال او به آبی آسمان پر کشید.
