اوزان دوری
تمام اشعاری که وزن همسان دولختی داشته‌باشند، دارای وزن دوری نیستند. به عبارت دیگر، بعضی از اوزان همسان دولختی دوری هستند؛ ولی همۀ اوزان دوری، دولختی هستند.
بحث اوزان دوری یکی از بحث‌های پیچیده‌است و بعضی از شاعران ویژگی‌های آن رعایت نکرده‌اند.
وزن دوری یا متناوب، وزنی است که هر مصراع آن از دو قسمت تشکیل می‌شود و قسمت دوم، تکرار قسمت اوّل است. به عبارت دیگر، در وزن دوری، هر نیم‌مصراع
در حکم یک مصراع است.
مشخّصات اوزان دوری
1 – بعد از پارۀ اوّل هر مصراع، وقفه یا مکثی بالقوّه یا بالفعل هست.
2 – وزن دوری از ارکان متناوب درست می‌شود؛ نه از تکرار یک رکن.
3 – هجاهای پایانی نیم‌مصراع‌های اوّل (مثل هجای پایانی مصراع‌ها) همیشه بلند است؛ امّا به جای آن می‌تواند هجای کشیده یا کوتاه بیاید.
4 – هجاهای هر مصراع (اعم از کوتاه و بلند) زوج است و معمولاً هر نیم‌مصراع هفت یا پنج هجا دارد.
تعداد اوزان دوری زیاد است؛ امّا سه تا از آن‌ها جزءِ پرکاربردترین اوزان محسوب می‌شود.
1) مفتعلن فاعلن // مفتعلن فاعلن
صبح برآمد ز کوه چون مه نخشب ز چاه
| | ماه برآمد به صبح چون دُم ماهی ز آب
|
2) مفعول فاعلاتن // مفعول فاعلاتن (= مستفعلن فعولن // مستفعلن فعولن)
دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را
| | دردا که راز پنهان خواهدشد آشکارا
|
3) مفعول مفاعیلن // مفعول مفاعیلن (= مستفعل مفعولن // مستفعل مفعولن)
دایم گل این بستان شاداب نمی‌ماند
| | دریاب ضعیفان را در وقت توانایی
|
کاربر وزن دوری «فع‌لن فعولن // فع‌لن فعولن» (= مستفعلن فع // مستفعلن فع) نیز زیاد است.
چندان که گفتم غم با طبیبان
| | درمان نکردند مسکین غریبان |
