آموزشی اگر ننویسیم چه اتفاقی خواهدافتاد؟

[شاهدخت]

نوشتن جلوه‌ای از زیستن است، همیشه الهام‌بخش و رهایی‌بخش است.

نوشتن، در واقع پناهگاهی است که می‌تواند برای نویسنده آرامش و برای خواننده امید به ارمغان آورد.

دلیل دیگرش، شاید شوق گفت‌وگو باشد. نوشتن فرصتی برای گفت‌وگو و تبادل اندیشه است و آدمی در تعامل و ارتباط با دیگران زنده می‌ماند.

 

[شاهدخت]

انزوا و تنهایی به‌تدریج آدمی را نابود می‌کند. هویت هر یک از ما در پرتو پیوندهایی که با این و آن داریم، معنا می‌یابد. ما در انزوا دچار بحران می‌شویم و نوشتن راهی برای رهایی از این بحران است.

پس تا فرصت داریم باید بنویسیم.

با نوشتن فرصتی طولانی‌تر از این حیات جسمانی به‌دست می‌آوریم.

 

[شاهدخت]

با هر تمرین نوشتن، می‌توان گامی در جهت مثبت برداشت. در نتیجه مهارتی که در این کار داریم تقویت می‌شود و بیش‌تر از آن لذت خواهیم برد.

البته تضمینی وجود ندارد که هر اثری پس از مرگ نویسنده زنده بماند. چه بسیارند آثاری که حتی در زمان حیات نویسنده هم مرده‌اند، زیرا خواننده‌ای ندارند.

 

[شاهدخت]

خواننده است که به متن جان می‌بخشد. متن بدون خواننده اصلا متولد نمی‌شود. این متن زنده است، چون شما اکنون مشغول خواندن آن هستید. اگر شما نبودید، این متن هم نبود. این همان امیدی است که شوق نوشتن را در قلب نویسنده زنده نگه می‌دارد تا از خطرها نهراسد و تا زنده است قلم را زمین نگذارد.

 

[شاهدخت]

هرمان هسه می‌گوید:

بدون کلمات، بدون نوشتن و بدون کتاب‌ها، هیچ تاریخی و هیچ مفهومی از انسانیت وجود نخواهد داشت.

 

[شاهدخت]

هرتا مولر می‌گوید:

چیزی که نمی‌تواند گفته شود می‌تواند نوشته شود. چرا که نویسندگی عملی خاموش است، اقدامی از سر تا دست.

 

[شاهدخت]

پس با توجه به این توصیفات و عبارات زیبا، پی به اهمیت نوشتن می‌بریم و در می‌یابیم که با ننوشتن چه بر سر نوع بشر خواهد آمد و چقدر از نظر اندوخته و گنجینه لغات فقیر خواهیم شد.