ایده ایده تویی!

[سایدآ]

یک ایده‌ی نو برای برانگیختن جنب‌وجوش تو کافی است. اما ایده کجاست؟



ایده‌ تویی. بله. ایده‌ی اصلی خود نویسنده است. پس آن چیزی که تو را برمی‌انگیزد تا بنویسی باید خود تو باشد.

 

[سایدآ]

این خود زمانی جرقه‌‌ی ایده را می‌زند که آن را در چنین معادله‌یی بیاوری:


من+آسمان=


من+برگ=


من+کوچه=


من+ساندویچ=


من+ناخن‌گیر=


و…


تو می‌توانی همه‌ی کلمات را بیاوری و با خودت جمع ببندی و ببینی جریان تداعی‌ها چگونه هزاران ایده‌ به ذهنت سرازیر می‌کند.

 

[سایدآ]

هنوز فکر می‌کنی واضح نیست حرفم؟
ساده‌ترش کنیم:



• بیا یک کوچه بسازیم.

اسم کوچه‌ی تو چیست؟

دوست داری کوچه‌ی شلوغی باشد یا خلوت؟

کوچه‌ی تو درخت هم دارد؟

رابطه‌ی تو با آن درخت چگونه است؟

خانه‌‌های این کوچه بیشتر ویلایی است یا آپارتمان؟

مجموع ساکنان کوچه را چند نفر تخمین می‌زنی؟

خانه‌ی تو چه شکلی است؟

با کدام همسایه‌ها در ارتباطی؟

 

[سایدآ]

فکر کن عصر است و نشسته‌یی بنویسی که زنگ می‌خورد، بارها و بارها، تند و تند. یعنی کی می‌تواند باشد؟


آیفون را برمی‌داری،‌ صدای چند از همسایه‌ها می‌آید. می‌گویند بیا پایین. می‌روی. چه خبر است؟‌


همین را بگیر و برو جلو. خودت را با همه‌‌ی آدم‌ها و حیوانات و اشیای موجود در کوچه جمع ببند ببین نتیجه چه می‌شود.

 

[سایدآ]

من+گربه‌ی کوچه:

شاید بخواهی از رابطه‌ی عجیبت با این گربه بنویسی.


من+پیرمرد همسایه:


شاید ماجرای روزی را تخیل کنی که با این مرد سالدار رفتید تا عصا بخرید. شاید هم خود تو عصافروشی و این پیرمرد هم مشتری ناراضی تو. حالا پسر یا دختر جوان پیرمرد از سفر برگشته و آمده سراغ تو برای اعتراض. تو از او خوشت میاید. بعد چکار می‌کنی؟


گرفتی چی شد؟
بباف. خط تخیل را بگیر و برو جلو. کوچه‌ی خودت را بساز و در آن ساکن شو.