دلنوشته {ایل سیت میرا} اثر •زیبا کاربر انجمن رمان بوک•

[دلبر که جان فرسود از او]

دلنوشته: ایل سیت میرا
نویسنده: زیبا سعیدی
ژانر: اجتماعی، تراژدی
ناظر: @vian
مقدمه: این باد هنوز هم بویِ گیسوانِ سوخته‌ات را می‌دهد. این انتظارِ اندوهگین! چشم‌های دو داغ ننگ را با اخگر آتش یکی می‌داند. به نامِ ایل لرتبار! به نامِ نژاد کوروش. من اندوهگین غربت‌ها، سکوتِ غروب‌های این شهرِ سنگی هستم.

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[دلبر که جان فرسود از او]

از شانه‌های ظریفت، خاک‌ها برفراخته شدند. زمین در زیرِ پایت همچو بِرنو برای تاخت و تازیانه، آماده‌ی نبرد است. به نامِ ایلِ لرتبار! همان ایلی که هژبر را زنان نام نهادند؛ همانی که مردان را با دلیری، شیردل فرهیختند. بدان! تو از نسل آریایی؛ مکتب ایثار و فداکاری.

 

[دلبر که جان فرسود از او]

گلی است که از شوق آفتاب شکوفا شده است. زنی از نسلِ پنج تن، تنومند و دلیر! همانند شیرمردانِ قوی! همانند رعدی سیل‌ آسا قدم‌های عدالت را بر پیکره‌ی آفاق منور می‌کند. چه می‌دانی از ایلِ لُر؟ این اصالت همانند الماسی کمیاب در تاریخ نهفته است.

 

[دلبر که جان فرسود از او]

من از زنی سخن می‌گویم که شجاعتش ریشه در خاک دارد. نامش در شب همچون صاعقه در محفلِ ستارگان قیامت می‌کند. بانوی لرتبار همچون آتشی در تژگاه نیاز به ستیز با هر کفتاری ندارد؛ نگاه شعله‌ورش کافی است تا کمر بشکند چشمِ هر ناپاک را.

 

[دلبر که جان فرسود از او]

شیرزنی از دیاری که درازایش به درازای تاریخ بشر است، با چینِ دامانِ محلی‌اش، شجاعتش را بر بالین کوه و چمن و دشت روانه می‌کند. گرگ‌ها خوب بدانند جسارت یک شیرزن لرتبار همانند پیکانِ تیر آرش، سرزمینی را از اسارت بیگانگان آزاد می‌کند.

 

[دلبر که جان فرسود از او]

چه می‌دانی از یک زن؟ آن‌هم زنِ لرتبار! زنی که با شجاعت و دلیری همانند باده‌ای به تاخت و دوان در‌ حالِ گذر از چوب‌های گرزِ سوخته و نیشکر‌های بی‌آلایش، بر سرِ گام‌های کورشِ کبیر آلاله‌ها می‌کارد.

 

[دلبر که جان فرسود از او]

تو بی‌شک تنومندی شیرزن لرتبار را مانند تاری موی به ظرافتش بستی، اما سخت در خفا پیِ چرب زبانی خودت باش. تو هنوز جسارت پینه بسته‌ی نهفته در عملش را ندیده‌ای! جسارتی که اگر در سراشیبی سکوتِ عدل در‌ چاه نفاق روانه شود، بی‌شک تار و‌ پودت را می‌سوزاند.

 

[دلبر که جان فرسود از او]

شگفتی چون ¹پرنده‌ای که پروای پریدن ندارد در دلِ همگان تابوشکنی می‌کند.
تیرِ سیل‌ آسای کمند گیسوانت که از حوضچه‌ی چشم‌هایشان پر می‌زند، دست به عجل برای تویی که چون شمشیری بنا به عدل، گنجشک‌های گرفتار در قفس را رها می‌سازی، عبادتی ستودنی‌ست.

 

[دلبر که جان فرسود از او]

زنی که چون دریانوردی ماهر ساکن گرگ و میش عصر باران‌ها، از دشت‌ها سراب را به قوتِ بازگشت ندامت چون خیالی که الفاظش را در لفافه می‌چیند در پیکار است.
زنی که نژادش را از سی*ن*ه‌ سوخته‌‌ی بندر‌های عریان، تیره و تار اغبرها را روشنایی می‌بخشد.