معرفی کتاب بادام

[STARLET]

معرفی کتاب بادام
وون پیونگ سون در کتاب بادام داستان نوجوانی به نام «یون‌جه» را روایت می‌کند که از نوعی ناتوانی ذهنی رنج می‌برد، اما عشق، دوستی و تلاش، مسیر زندگی او را برای همیشه تغییر می‌دهند. این رمان پرافتخار در شمار کتاب‌های برگزیده‌ی وال‌استریت ژورنال قرار دارد و در سال 2016 موفق به کسب جایزه‌ی ادبی جوانان چانگبی شده است.

 

[STARLET]

درباره‌ی کتاب بادام

کتابی که پیش رویتان است، با نام بادام، شما را در معرض تجربه‌ی احساسات چندگانه‌‎ای قرار می‌دهد. شما با خواندن کتاب بادام خواهید خندید، عصبانی خواهید شد، گریه خواهید کرد و برخی از قسمت‌های کتاب نفس شما را در سی*ن*ه حبس خواهد کرد. یون‌جه شخصیت اصلی کتاب بادام (Almond: A Novel) است. او وقتی می‌بیند که بچه‌ی دیگری در کوچه مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرد، فقط خیره می‌شود؛ نه مداخله‌ای می‌کند و نه حتی تلاش می‌کند از آنجا فرار کند. در ادامه‌ی داستان کتاب بادام است که متوجه می‌شویم که ناتوانی این پسر کره‌ای در بیان و یا درک احساساتی از جمله عصبانیت، از یک اختلال روانی ناشی می‌شود.

 

[STARLET]

در بخشی از کتاب بادام می‌خوانیم
اگر بخواهم از اصطلاحات خود مامان‌بزرگ استفاده کنم، من بیشتر با او «هم‌تیمی بودم» تا با مامان‌. در واقع مامان‌ و مامان‌بزرگ هیچ شباهت ظاهری یا شخصیتی با هم نداشتند. حتی چیزهای یکسانی هم دوست نداشتند، به استثنای اینکه هر دو عاشق آبنبات آلویی بودند. مامان‌بزرگ ‌می‌گفت که وقتی مامان‌ کوچک بوده،

 

[STARLET]

اولین چیزی که از مغازه‌ای کش رفته یک آبنبات آلویی بوده. به محض اینکه مامان‌بزرگ گفت «اولین» مامان‌ فوراً فریاد زد «و آخرین!» و مامان‌بزرگ با خندۀ نخودی اضافه کرد «خوشبختانه دست از دزدیدن آبنبات برداشت.» آن دو دلیل خاصی برای دوست داشتن آبنبات آلویی داشتند: آن هم طعم شیرین داشت و هم خونی. آبنبات سفید درخششی مرموز داشت و خط قرمزی دورتادور آن کشیده شده بود. چرخاندن آن در دهانشان یکی از لذت‌های کوچک باارزش آن‌ها بود. خط قرمز اغلب در حالی که ذوب ‌می‌شد زبانشان را ‌می‌برید.

 

[STARLET]

در حالی که مامان‌ دنبال پماد ‌می‌گشت، مامان‌بزرگ با لبخندی بزرگ و یک بسته آبنبات آلویی در دستش ‌می‌گفت «‌می‌دونم که خنده‌دار به نظر ‌می‌رسه، اما طعم شورخونی یه جورایی با طعم شیرینی خوب جور در میاد.» عجیب است اما من هرگز از حرف‌های مامان‌بزرگ خسته نمی‌شدم، فارغ از اینکه بارها آن‌ها را از زبانش شنیده بودم.

 

[STARLET]

مامان‌بزرگ از ناکجاآباد وارد زندگی من شده بود. پیش از اینکه مامان‌ از زندگی کردن تنها خسته شود و کمک بخواهد، آن‌ها تقریباً برای هفت سال با هم صحبت نکرده بودند. تنها دلیل آن‌ها برای قطع پیوند خانوادگی شخصی خارج از خانواده بود، که بعداً پدر من شد. مامان‌بزرگ وقتی مامان‌ را باردار بود، پدربزرگ را به خاطر سرطان از دست داده بود. از آن به بعد او زندگی‌اش را وقف این کرده بود که دخترش به خاطر نداشتن پدر، اذیت نشود. او اساساً خود را قربانی مامان‌ کرده بود. خوشبختانه مامان‌ در مدرسه به خوبی از پس درس برآمده بود و به یکی از دانشگاه‌های زنان در سئول راه یافته بود.

 

[STARLET]

وقتی یون‌جه به سن بلوغ می‌رسد، یک تراژدی غیرقابل‌تصور اعضای خانواده‌ی او را درگیر می‌کند و اکنون او باید به تنهایی با جهان اطراف خود مواجه شود. از خلال این تجربه‌ی هولناک است که یون‌جه در مواجهه با احساسی قرار می‌گیرد که تاکنون هرگز آن را درک نکرده است: عشق. دو نورون به شکل بادام در اعماق مغز یون‌جه وجود دارند که باعث می‌شوند او نتواند احساسات خود را بشناسد و آن‌ها را بروز دهد.

 

[STARLET]

. یون‌جه در زندگی خود هیچ دوستی ندارد، اما مادر و مادربزرگ فداکارش همواره در تلاش هستند تا زندگی امن و رضایت‌بخشی را برای او فراهم کنند. خانه‌ی کوچک آن‌ها در طبقه‌ی بالای یک کتابفروشی قرار دارد. مادر یون‌جه روی دیوارهای کتابفروشی کاغذها و علامت‌هایی را نصب کرده است که به او یادآوری می‌کنند چه زمانی باید بگوید «متشکرم» و چه زمانی باید بخندد. تا این که در شب کریسمس و شانزدهمین سالگرد تولد یون‌جه، ناگهان همه چیز تغییر می‌کند.

 

[STARLET]

در طول داستان، همان‌طور که یون‌جه شروع به گشودن درهای زندگی خود به روی افراد جدید می‌کند، با دختری به نام «گون» آشنا می‌شود. هنگامی به شکلی ناگهانی زندگی گون در معرض خطر قرار می‌گیرد، یونجه از این شانس برخوردار می‌شود که از منطقه‌ی امنی که در اطراف خود ایجاد کرده است خارج شود تا تبدیل به قهرمانی شود که هرگز فکرش را نمی‌کرد.