موضوع نویسنده
- Mar
- 316
- 860
سعدیا، مرد نکونام نمیرد هرگز...
تاریخ گهربار ایران زمین، مزین به حضور بزرگانی است که نه تنها دوره‌ی خود، بلکه آیندگان را نیز وامدار حضور اندیشه و تفکر خویش کرده‌اند.
در این بین، قرن هفتم هجری به واسطه حضور شاعری نامی، نقطه عطفی در تاریخ ادب و فرهنگ سرزمین‌مان به شمار می‌رود. شاعری که نقشی برجسته در احیا و تکامل زبان پارسی داشته و در باروری آن کوشیده‌است.
ابومحمّد مُشرف‌الدین مُصلِح بن عبدالله بن مشرّف، متخلص به سعدی، همان شاعر و نویسنده‌ی پارسی‌گوی ایران زمین است که مقام و منزلت بالایی نزد شاعران و نویسندگان این مرز وبوم دارد. اهمیت این شاعر بزرگ تا بدان جاست که فرهیختگان و ادیبان، وی را «استاد سخن»، «پادشاه سخن»، «شیخ اجل» و حتی به‌طور مطلق، «استاد» قلمداد کرده‌اند.
جایگاه سعدی نه تنها در بین بزرگان و سخنوران بلکه در بین مردم نیز، رفیع است چرا که بخشی از ضرب‌المثَل‌ها و تمثیل‌هایی که امروزه دهان به دهان نقل می‌شود، از ابیات و سخنان اوست، مانند ابیات زیر:
«کمال همنشین در من اثر کرد
وگرنه من همان خاکم که هستم»
«عاقبت گرگ‌زاده گرگ شود
گرچه با آدمی بزرگ شود»
در واقع شیخ اجل، شاعری است که قند پارسی از زبان او جانی دوباره گرفت و بی‌شک، او یکی از شیرین سخن‌ترین شاعران پارسی است؛ همانگونه که خود می‌گوید:
«من دگر شعر نخواهم که نویسم که مگس، زحمتم می‌دهد از بس که سخن شیرین است!»
همه‌ی آثار سعدی، اعم از شعر و نثر، در مجموعه‌ای با عنوان کتاب کلیات سعدی جمع‌آوری شده‌است.
از بین آثاری که در این کتاب آمده، بوستان و گلستان دو کتاب مستقل‌اند که گلستان به نظم و نثر مسجع و بوستان را به نظم تألیف کرده‌است.
علاوه بر این، غزلیات و هزلیات (یا خبیثات) نیز به‌صورت مستقل به چاپ رسیده‌اند، سایر آثار سعدی که در کتاب کلیات آمده، عبارتند از: قصاید، مراثی، ملمعات، مثلثات، ترجیعات، صاحبیه، رباعیات و مفردات.
اول اردیبهشت، روز بزرگداشت سعدی، گرامی‌باد.
تاریخ گهربار ایران زمین، مزین به حضور بزرگانی است که نه تنها دوره‌ی خود، بلکه آیندگان را نیز وامدار حضور اندیشه و تفکر خویش کرده‌اند.
در این بین، قرن هفتم هجری به واسطه حضور شاعری نامی، نقطه عطفی در تاریخ ادب و فرهنگ سرزمین‌مان به شمار می‌رود. شاعری که نقشی برجسته در احیا و تکامل زبان پارسی داشته و در باروری آن کوشیده‌است.
ابومحمّد مُشرف‌الدین مُصلِح بن عبدالله بن مشرّف، متخلص به سعدی، همان شاعر و نویسنده‌ی پارسی‌گوی ایران زمین است که مقام و منزلت بالایی نزد شاعران و نویسندگان این مرز وبوم دارد. اهمیت این شاعر بزرگ تا بدان جاست که فرهیختگان و ادیبان، وی را «استاد سخن»، «پادشاه سخن»، «شیخ اجل» و حتی به‌طور مطلق، «استاد» قلمداد کرده‌اند.
جایگاه سعدی نه تنها در بین بزرگان و سخنوران بلکه در بین مردم نیز، رفیع است چرا که بخشی از ضرب‌المثَل‌ها و تمثیل‌هایی که امروزه دهان به دهان نقل می‌شود، از ابیات و سخنان اوست، مانند ابیات زیر:
«کمال همنشین در من اثر کرد
وگرنه من همان خاکم که هستم»
«عاقبت گرگ‌زاده گرگ شود
گرچه با آدمی بزرگ شود»
در واقع شیخ اجل، شاعری است که قند پارسی از زبان او جانی دوباره گرفت و بی‌شک، او یکی از شیرین سخن‌ترین شاعران پارسی است؛ همانگونه که خود می‌گوید:
«من دگر شعر نخواهم که نویسم که مگس، زحمتم می‌دهد از بس که سخن شیرین است!»
همه‌ی آثار سعدی، اعم از شعر و نثر، در مجموعه‌ای با عنوان کتاب کلیات سعدی جمع‌آوری شده‌است.
از بین آثاری که در این کتاب آمده، بوستان و گلستان دو کتاب مستقل‌اند که گلستان به نظم و نثر مسجع و بوستان را به نظم تألیف کرده‌است.
علاوه بر این، غزلیات و هزلیات (یا خبیثات) نیز به‌صورت مستقل به چاپ رسیده‌اند، سایر آثار سعدی که در کتاب کلیات آمده، عبارتند از: قصاید، مراثی، ملمعات، مثلثات، ترجیعات، صاحبیه، رباعیات و مفردات.
اول اردیبهشت، روز بزرگداشت سعدی، گرامی‌باد.
