مجموعه اشعار بهمن صیامی پور لاله

[~Fateme.h~]

بهمن صیامی پور لاله

 

[~Fateme.h~]

(زبان اشک)

برنجاند کلامی تند از هر ک.س دل ما را
نسیمی می‌زند برهم رخ آرام دریا را

زبان اشک را هرگز نمی‌داند دلم ، دانم
به عضوی گر نشیند درد، آرامش دهد ما را

ندیدم رنگ ، زیباتر ز رنگ عالم هستی
طبیعت رنگ با دقت زند هر فصل، دنیا را

 

[~Fateme.h~]

تهی مینا ندارد جلوه‌ای در بزم می‌خواران
به ارزش آورد مِی، شیشه‌ی بی رنگ مینا ر

هر آنکس بی‌صفت شد، بی‌صفا همواره می‌ماند
چو عقرب خصلتش نابود سازد پیر و برنا را

سراسر پند می‌باشد برای هر خردمندی
بخواند ماجرای جنگ "مقدونی" و "دارا" را

 

[~Fateme.h~]

نه حسن یوسف کنعان زلیخا را پریشان کرد
هوس بیرون نمود از پرده‌ی عفت زلیخا را

ز تیغ سی*ن*ه‌سوز لشکر بی رحم فرعون بين
به رود نیل دست حق نجاتش داد موسی را

به خاک افتاده را دریاب اگر در خود توان داری
مزن بر فرق هر افتاده آن مشت توانا را

سخن چون سالکان خیزد مرا از نای دل (لاله)
تحمل نیست بر کاغذ دگر ، این کِلک شیوا را

 

[~Fateme.h~]

(قصر شب)

ز قصر شب به دیدار رخش سر می‌کشد مهتاب
تنش را روی بستر، نرم در بر می‌کشد مهتاب

ز پشت پرده‌ی شقاف اشک دیده می‌بینم
به نرمی، دست بر اندام دلبر می‌کشد مهتاب

اگر مستانه می‌بینی به روی دشت می‌غلتد
ز چشم مسـ*ـت یارم بس که شاعر می‌کشد مهتاب

شبی گر باد بربندد در کاشانه‌ی او را
به زاری تا سحرگه پنجه بر در می‌کشد مهتاب

چو شب آید ، گل اختر به دشت آسمان روید
به روی کوه و صحرا، تور انور می‌کشد مهتاب

 

[~Fateme.h~]

(تندیس حقیقت)

غافل است آنکه دل اهل هنر می‌شکند
موج بر صخره ز جهل است که سر می‌شکند

قلم اهل ادب تیزتر از شمشیر است
شمس تا جلوه کند پشت قمر می‌شکند

چون حباب است تهی صدرنشین دریا
آنکه با نیت ناپاک گهر می‌شکند

مُهر باطل زند آن پیر خردمند ادب
نام هرکس که شرف در پی زر می‌شکند