تاریخ جهان تاریخ شیلی

[- نغمه -]

حدود ۱۰۰۰۰ سال پیش، مردم بومی آمریکایی مهاجر در داخل دره‌های حاصلخیز و در امتداد ساحلی که هم‌اکنون شیلی نامیده می‌شود، ساکن شدند. به‌طور خلاصه، اینکاها امپراتوریشان را تا آنچه امروزه شیلی شمالی خوانده می‌شود

گسترش دادند، اما بایر بودن این ناحیه از گسترش اقامت آن‌ها جلوگیری می‌نمود.

 

[- نغمه -]

در سال ۱۵۲۰، فردیناند ماژلان پرتغالی که می‌کوشید دور زمین را با کشتی طی نماید، گذرگاه جنوبی این ناحیه را کشف نمود که بعد از وی به نام تنگه ماژلان نامیده شد. اروپائی‌های دیگری که به شیلی رسیدند، دیگو د آلماگرو و گروه

 

[- نغمه -]

فاتحان اسپانیایی وی بودند که در سال ۱۵۳۳ در جستجوی طلا از پرو وارد این ناحیه شدند. آن‌ها با صدها هزار سرخ‌پوست با فرهنگ‌های مختلف در این ناحیه مواجه شدند که شیلی امروزی نیز اکنون نیز برخی از این فرهنگ‌ها را در خود جای

داده‌است. این فرهنگها اصولاً نیازهای خود را از طریق کشاورزی به روش قطع درختان و کشت گیاهان و شکار تأمین می‌نمودند.

 

[- نغمه -]

فتح شیلی در واقع در سال ۱۵۴۰ آغاز شد و به وسیله پدرو دوالدیویا از افسران (ستوان) فرانچسکو پیزارو انجام گرفت که شهر سانتیاگو را در ۱۲ فوریه، ۱۵۴۱ بنیان نهاد. اما اسپانیایی‌ها طلا و نقره هنگفتی که به دنبال آن بودند در این منطقه

نیافتند، و متوجه توان بالقوه کشاورزی دره مرکزی شیلی شدند، و شیلی به بخشی از نایب السلطنه شیلی تبدیل شد.

 

[- نغمه -]

فتح سرزمینی که امروزه شیلی خوانده می‌شود تنها به صورت تدریجی انجام شد، و اروپایی‌ها توسط جمعیت محلی این منقطه متحمل شکست‌های پیاپی شدند. قیام گسترده ماپوچه که در سال ۱۵۳۳ آغاز شد به مرگ والدیویا و تخریب

بسیاری از مستعمرات اصلی در این نقطه منجر گردید. قیامهای اصلی بعدی در سال‌های ۱۵۹۸ و ۱۶۵۵ رخ داد. هرگاه که ماپوچه‌ها و دیگر گروه‌های بومی شورش می‌نمودند، مرز جنوبی این مستعمره به سمت شمال جابجا می‌گردید.

 

[- نغمه -]

داری در سال ۱۶۸۳ از تنشها در مرز بین مستعمره و سرزمین ماپوچه‌ها تا بخش جنوب کاست، و اجازه داد تا تجارت بین استعمارگران و ماپوچه‌ها افزایش یابد.

 

[- نغمه -]

انگیزه برای کسب استقلال از اسپانیا در اثر غصب تخت و تاج اسپانیا از سوی ژوزف برادر ناپلئون در سال ۱۸۰۸ تسریع شد. یک شورای سیاسی ملی تحت عنوان فردیناند- وارث شاه مخلوع- در ۱۸ سپتامبر، ۱۸۱۰ تشکیل شد. شورای

سیاسی (هونتا) شیلی را به عنوان یک جمهوری خودمختار در پادشاهی اسپانیا اعلام نمود. جنبش برای کسب استقلال کامل به زودی طرفداران فراوانی به دست آورد. تلاشهای اسپانیایی‌ها برای تحمیل دوباره حکومت اجباری طی اقدامی که

«تسخیر دوباره» نامیده می‌شد، باعث یک مبارزه طولانی مدت شد.

 

[- نغمه -]

نبرد متناوب تا سال ۱۸۱۷ ادامه یافت، زمانی که ارتشی به رهبری برناردو اوهیگینز، وطنپرست‌ترین فرد سرشناس در شیلی، و خوزه دسن مارتین، قهرمان نبرد استقلال آرژانتین، در کوه‌های آند شیلی با نیروهای سلطنتی درگیر شده و آن‌ها را

شکست دادند. در ۱۲ فوریه ۱۸۱۸، شیلی تحت رهبری اوهیگینز به عنوان یک جمهوری مستقل اعلام موجودیت نمود. شورش سیاسی تغییر اجتماعی اندکی پدیدآورد، واما، جامعه شیلی در سدهٔ نوزدهم ماهیت ساختار طبقاتی اجتماعی

استعماری را حفظ نمود که عمدتاً تحت نفوذ سیاست‌های خانوادگی و کلیسای کاتولیک رم قرار داشت. سرانجام یک ریاست جمهوری قوی به وجود آمد، اما ملاکان ثروتمند شدیداً قدرتمند باقی‌ماندند.

 

[- نغمه -]

در اواخر قرن نوزدهم، دولت سانتیاگو جایگاه خود را در جنوب از طریق سرکوب بیرحمانه سرخ‌پوستان ماپوچی تحکیم بخشید. در سال ۱۸۸۱، این کشور پیمانی با آرژانتین جهت تأیید حاکمیت شیلی بر تنگه ماژلان منعقد نمود. در نتیجه جنگ

پاسیفیک با پرو و بولیوی (۱۸۷۹ تا ۱۸۸۳)، شیلی حاکمیت خود را در بخش شمالی تا حدود یک سوم میزان قبلی گسترش داد که ضمن آن دسترسی بولیوی به اقیانوس آرام از بین می‌رفت، و شیلی به ذخایر ارزشمند نیترات دست می‌یافت

 

[- نغمه -]

که بهره‌برداری از آن موجب یک دوره بابرکت برای کشور شد.

جنگ داخلی شیلی در سال ۱۸۹۱ منجر به توزیع مجدد قدرت بین رئیس‌جمهوره و کنگره شد، و شیلی یک حکومت دموکراسی به سبک پارلمانی برقرار نمود. اما، جنگ داخلی نیز یک جدال بین آنهایی بود که خواستار توسعه صنایع محلی و
سودهای بانکی فراوان برای شیلی به خصوص کاخ ادواردها بودند که مناسبات محکمی با سرمایه‌گذاران خارجی داشت. از این رو تا حدودی اقتصاد شیلی به یک نظام حافظ منافع گروه اقلیت حاکم تنزل یافت