ضرب‌المثل تاریک‌ترین ساعت شب، درست پیش از سپیده‌دم است

[مِلی]

ریشه‌ی این ضرب‌المثل به انگلیس و احتمالا به قرن هفدهم باز می‌گردد. بسیاری از منابع تاریخی به شاعر و نویسنده‌ای به نام توماس فولر اشاره دارند که در کتابش به این موضوع پرداخته است. او در سال 1650 میلادی در کتابی با عنوان «درباره‌ی تاریخ‌های مقدس» عبارتی مشابه این ضرب‌المثل به کار برده بود. فولر در آن زمان به منظور بیان این نکته که حتی در سخت‌ترین شرایط نیز باید امید داشت، از این اصطلاح استفاده کرده است. به‌طور خاص، اشاره به لحظاتی دارد که احساس می‌کنید دیگر هیچ چیزی نمی‌تواند وضعیت را بهبود بخشد، اما دقیقا پس از آن، تغییرات مثبت شروع می‌شود.

 

[مِلی]

این ضرب‌المثل به طور غیرمستقیم می‌گوید که در سخت‌ترین و ناامیدکننده‌ترین لحظات زندگی، دقیقاً زمانی که همه چیز به نظر می‌رسد که از دست رفته است، تغییرات مثبت و نویدبخش شروع می‌شوند. به عبارت دیگر، هرچقدر هم که وضعیتی بد باشد، هرچقدر هم که به نظر برسد که همه چیز به پایان رسیده، در حقیقت این تنها لحظات پیش از تغییرات بزرگ و تحول است.

در دنیای امروز، این ضرب‌المثل در موقعیت‌های مختلف قابل استفاده است. از جمله در بحران‌های شخصی، اقتصادی، اجتماعی یا حتی در بحران‌های جهانی. در واقع، این جمله به انسان‌ها یادآوری می‌کند که در روزهایی که احساس می‌کنند هیچ راهی وجود ندارد، نباید از ادامه دادن دست بردارند؛ چرا که نزدیک‌ترین زمان به تغییر و پیشرفت، همان لحظات بحرانی است.

 

[مِلی]

این ضرب‌المثل با داشتن ریشه‌ای قدیمی و شبیه به یک حکایت معنوی، پیامی ساده اما عمیق دارد: "هرچقدر هم که شرایط بد به نظر برسد، همیشه یک روشنایی در انتهای آن وجود دارد." چه در داستان‌ها و چه در زندگی واقعی، این ضرب‌المثل به ما یادآوری می‌کند که حتی در تاریک‌ترین لحظات، باید امید داشت، زیرا سپیده‌دم همیشه نزدیک است.