داستانک [ترنم صدایت] اثر «معصومه صیدکرمی کاربر انجمن رمان بوک»

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

بغضم ترکید، گوشی رو بی‌حرف قطع کردم...سرم رو روی بالش گذاشتم و بی‌صدا گریه می‌کردم، دلم برا صداش تنگ شده بود! قلبم وجودش رو تمنا می‌کرد... شب‌‌ها خوابم نمی‌برد چون به آغوشش عادت داشتم... به نجوا‌های آرومش معتاد بودم، با بوسه‌هاش آروم می‌شدم و با نوازش‌هاش برام لالایی می‌خوند... هق می‌زدم، با دستم شکمم رو نوازش می‌کردم، چقدر بهش نیاز داشتم... شاید خرافاتی شده‌بودم اما دلم بوی گردنش رو می‌خواست، زهرا می‌گفت ممکنه ویارت باشه! اما بدجور کم غذاشده بودم، انرژیم رو هم از این دارو‌های تقویتی می‌گرفتم... دوست داشتم الان کنارم بود تا براش ناز می‌کردم، حس می‌کردم تنهاترین آدم توی دنیام امّا خانوادش خیلی بهم بدی کردن... می‌دونستم حتی اگه برگردم دست از کارهاشون بر نمی‌دارن!

 

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

دستم رو روی شکم قلبمه شده‌ام می‌کشیدم، شش ماه از اون روز گذشته بود و من هشت ماهه شدم و تپل تر از گذشته...
گاهی اوقات به سرم می‌زد برگردم و دوران بارداریم رو عین زنای دیگه کنار شوهرم بگذرونم... می‌شناختمش! اگه می‌دید باردارم نمی‌گذاشت آب تو دلم تکون بخوره، اما با یاد اتفاقاتی که افتاد، پشیمون می‌شدم! به جز زمانی که نوبت سونوگرافی داشتم از خونه خارج نمی‌شدم و از بچه‌ها مراقبت می‌کردم، گاهی اوقات زهرا لباس‌های پسرونه کوچیک رو واسم می‌خرید و گاهی وقتا لباس‌هایی که به سینا ‌کوچیک بود رو بهم میداد...اره درست فهمیدید! یه پسر تو وجودم رشد می‌کرد و من تصمیم داشتم اسمش رو امید بزارم چون امید زندگیم بود، با فکر اینکه سبحان داره بابا میشه اون هم بابای یه پسر دلم قنج می‌رفت، اما چکار می‌کردم؟! تویِ باتلاق گیر کرده بودم که هر‌چی دست و پا می‌زدم بیشتر توش فرو می‌رفتم، دل‌نازک شده بودم دم به دقیقه اشکم دَمه مشکم بود، درست و غلط رو از هم تشخیص نمی‌دادم، هر وقت که ویار داشتم گریه می‌کردم و با خودم می‌گفتم اگه سبحان بود هرچی دوست داشتم سریع برام فراهم می‌کرد، قربون صدقم می‌رفت و نازم می‌کرد! فقط و فقط به خاطر این بچه بود که به زندگی امید داشتم چون تیکه‌ای از سبحان کنارم بود... با صدای گوشیم اون رو از میز آشپزخونه برداشتم و به اتاق رفتم...

 

[Mahi.otred]

«نویسنده تایپ این اثر را موکول کرده»
تاپیک تا اطلاع ثانوی بسته خواهد بود.​