متفرقه (تعیش)

[آیناز]

زندگی همان آرزوهایی است که در جعبه‌ای، مهر و موم کرده‌ایم.

 

[آیناز]

ما انسان‎‌ها زندگی را به بازی گرفته‌‎‌ایم. تلاشی برای خوشحال بودن و شاد گذراندن آن نمی‌کنیم. آخر هم از خداوند و زندگی که بخشیده به جسم بی‌جان ما، شکایت می‌کنیم.

 

[آیناز]

برای اینکه شاد باشیم می‌نشینیم پشت پنجره و انتظار آن را می‌کشیم
اما چه بسیار هستند که می‌دانند قرار نیست باد آن‌ها را شاد و یا خورشید سوزان لبخند به لب‌های ترک خورده‌ آن‌ها بیاورد.
باید برای لبخند ساختن از جای خویش برخاست.

 

[آیناز]

در را باز کردم تا نسیم سرد و مسرت بخش صبحگاهی لبخند به لب‌هایم بیاورد و دوباره زندگی را از نو شروع کنم.
از اول اول، انگار نه انگار سختی‌هایی که کشیدم وجود داشتن و یا زمانی برای نفس کشیدن، تقلا می‌کردم.

 

[آیناز]

سخت است اما می‌شود.
می‌شود یکدیگر را درک کرد.
به یکدیگر محبت کرد.
دل‌ها را به هم پیوند زد.
می‌شود دست‌های یکدیگر را گرفت و از تلاطم سختی‌های زندگی گذشت.

 

[آیناز]

بعضی‌ از انسان‌ها هستند، سخت امید دارند.
امیدشان از جنس فولاد است.
به زندگی، به شادی، به لبخند، به تمام این جهان امید دارند.
امیدشان ساطع می‌شود و انسان‌هایی که امید به رسیدن را از یاد برده‌اند را دوباره به زندگی برمی‌گردانند.
این انسان‌ها را هیچ‌گاه نباید از دست داد.
این‌ دسته از مردم، دارای موهبت الهی هستند.
مرواریدی هستند کمیاب در اقیانوسی فراموش شده.

 

[آیناز]

تفکر انسان‌ها اگر سامان بگیرد، می‌توانند هر ناممکنی را ممکن سازند.
باید روی تفکرات تمرکز کرد. تا ذهن درست نباشد، نه حس خوبی به انجام کاری داریم
و نه حتی امیدی برای انجامش پس باید تفکرات را تغییر داد، تا موفقیت را به دست آورد.

 

[آیناز]

در کلمات زندگی جریان دارد، در کلمات امید می‌جوشد، و در نهایت این کلمات هستند که فردی را عاشق، فردی را رسوا و فردی را محبوب می‌سازند.

 

[آیناز]

می‌گذاریم بگذرند از ما و بعدها، افسوس از دست دادنمان را با خودشان حمل کنند.
این‌گونه است که انسان‌ها پشیمان می‌شوند. دقیقا وقتی که هیچ‌گونه تقلایی برای ماندنشان نمی‌کنیم.

 

[آیناز]

آسمان آبی، جنگل‌های سبز یا حتی ابر‌های سفید هم دیگر نمی‌توانند برای من زیبا باشند. زیرا هر چه بیاید و یا هر چه از دور دست‌ها، چشمک بزند باز هم برای من، تو زیباتری از هر چه که زیبا است!