دیالوگ نویسی [تناسخ] اثر «baran.kh کاربر انجمن رمان‌ بوک»

[BARAN_KH_Z]

عنوان: تناسخ

نویسنده: باران خبیری زاده (اَمِستریس)

ژانر: تراژدی​

---

- یکی از بزرگترین اکتشافاتی که انسان انجام میده، و یکی از شگفتی‌های بزرگش اینه که متوجه میشه می‌تونه کاری رو انجام بده که می‌ترسید نتونه انجام بده!
(هنری فورد)
+ ولی ترس مثل بادی سهمگین از لابه‌لای درختان سر به فلک کشیده به دنبالم میان، نجاتم بده!​

 

[BARAN_KH_Z]

- از چی می‌ترسی؟ از اینکه کسی کنارت نباشه و نتونی زندگیتو ادامه بدی؟
+ درسته! از تنهایی از اینکه بهترین افراد زندگیم تنهام بذارم می‌ترسم.
- چند سالته؟
+ ۱۷ سالمه.

باید ترسید، باید کاری یا تجربه‌ای رو که ازش می‌ترسی یک بار حداقل انجام بدی. ولی الان کوچولویی، بذار بزرگ‌تر شدی بعدش پا توی جامعه بذار.
+ من بزرگم، از چی باید بترسم؟
- هنوز کوچولویی!
+ درسته من کوچولو‌ام. اما بازم میگم من از چیزی نمی‌ترسم.
- چون درحال حاضر کوچولویی.
​

 

[BARAN_KH_Z]

+ ممنون میشم انقدر بهم نگی کوچولو!
- اسمت چی بود؟
+ زها!
- می‌تونی بهم اعتماد کنی؟
+ آره، چون آدم خوبی هستی.
- پس قشنگ معلومه هنوز کوچلویی. هیچ‌ک.س به یک غریبه که برای اولین بار توی مترو دیدتش اعتماد نمی‌کنه.
+ چون نقاب نداری بهت اعتماد کردم.
- باریکلا! ​

 

[BARAN_KH_Z]

+ تا بهم اعتماد نکنی و حرف نزنی، منم نمی‌تونم بهت کمک کنم!
- بعدش منو می‌کشه... ‌.
+ بهت قول میدم پیش من بهت هیچ صدمه‌ای نزنه!
- اون ترو هم می‌کشه.
+ از نظرت می‌تونه افسر پلیس رو به قتل برسونه؟
- آره.
​

 

[BARAN_KH_Z]

+ جواب نه!
- وقتی تو رو هم به قتل... .
+ زها، زها! بس کن دختر.
جات پیش من امنه، بهت قول میدم.
- میشه این پرسش‌ها رو برای یه وقت دیگه بذاری؟
+ نه، اگه کلمه به کلمه شروع کنی به حرف زدن، حرف زدن برات آسون میشه.
- از کجا بگم؟!

​

 

[BARAN_KH_Z]

- شب تولدم ساحل رو دید، هم‌دیگه رو بهم آشنا کردم.
+ آها.
- اما! این آشنایی منجربه چیز دیگه‌ای شد!
+ واضح بگو.
- اون هر وقت بهم نگاه می‌کرد تنم درحال آتیش بود! انگار چشم‌هاش مثل چشم‌های ابلیس داغ بود!
+ در اصل می‌گی بهت علاقه داشت؟​

 

[BARAN_KH_Z]

- بگم نه دروغ گفتم!
+ خب پس... .
زها! بهم بگو چطوری از تیمارستان آمد بیرون؟
- هر موقع می‌رفتم پیشش ساکت فقط بهم نگاه می‌کرد، گاهی اوقات دفتر طراحی که براش خریده بودم رو از زیر تختش بر می‌داشت و پرتره منو می‌کشید!
+ جالب شد.​

 

[BARAN_KH_Z]

- روان‌شناس‌های اون تیمارستان وقتی می‌دیدن داره بهبود پیدا می‌کنه از تیمارستان مرخصش کردن.
اون روز بابت بهبودش خوشحال شدم، بهش گفتم:
- خونه‌ت کجاست؟
هیچی نمی‌گفت!
یکم پرس‌وجو کردم تا فهمیدم تنهاست...!​

 

[BARAN_KH_Z]

+ بعدش چیشد؟
- با پولی که برای بازسازی دفتر نگه‌داشته بودم، خونه‌ای اجاره کردم و با کمک ساحل وسایل اون خونه رو جور کردم.
+ هنوزم مشکل روانی داشت؟
- اوایل خوب بود، اما... .​

 

[BARAN_KH_Z]

+ اما چی؟
- اخلاقش کم‌کم عوض میشد!
مثل یک دردنده میشد، خیلی سعی کردم تا برش گردونم به تیمارستان تا درمان کامل بشه اما!
حتی اونا هم ازش ترس داشتن، یک تهدید برای بقیه بیمار‌ها بود.​