اعیادها جشن سَده

[-pariya-]

جشن سَده از جشن‌های بومی آسیای باختری (۵) است. جشن سدَه بسیار کهن است و به جوامع بسیار ابتدایی باز می‌گردد. جشن سدَه، گونه‌ای جادو به شمار می‌رفت. نمونه‌ی از جشن‌های جادویی را در بیش‌تر کشورهای جهان می‌توان دید.

 

[-pariya-]

جشن سده چهل روز پس از شب یلدا، در دهم بهمن برگزار می‌شد. در شب یلدا چه رخ می‌داد؟ مردمان باستان بر این باور بودند که شب یلدا، شب تولّد خورشید است. خورشید در شب یلدا، میان پاییز و زمستان، بلند‌ترین شب سال زاده می‌شود.

 

[-pariya-]

خورشیدی که در زمستان بچّه است، در بهار نوجوان و در میانه‌ی تابستان در اوج قدرتش است، در پاییز پیر می‌شود و در پایان این فصل می‌میرد. سرانجام در آغاز دی (شب یلدا) خورشید می‌آید. این خورشید تازه، یک نوزاد است.

 

[-pariya-]

پس از ده روز، آن‌گاه که خورشید ده روزه بود، در روز دهم دی برای او جشنی برگزار می‌کردند. در این جشن، آتش می‌افروختند. جشن ده روزگی خورشید با جشن سدَه همسان است، فقط اندازه‌ی آن کوچک‌تر است. با آتش بازی در این جشن که در واقع جادوی گرم شدن خورشید است، این بچّه، یعنی خورشید را تشویق به رشد و گرم شدن می‌کردند.

 

[-pariya-]

در چهل روزگی زندگی خورشید، یعنی دهم بهمن، جشن سَده برگزار می‌شد. در این شب، آیین جادویی آتش روشن کردن نیز اجرا می‌شد

 

[-pariya-]

در روزگار کهن، به دُم پرنده‌ها جارویی کوچکک می‌بستند و دُم پرنده را آتش می‌زدند و به هوا پرواز می‌دادند. گویی هزارها خورشید در آسمان شب می‌پرید. مردم کوهی از آتش درست می‌کردند و گِردش می‌رقصیدند.

 

[-pariya-]

کوه آتش، نماد خورشید بود و پرنده‌ها که در فضا می‌رقصیدند، خورشید‌هایی کوچک و در واقع جادوی آتش بودند؛ جادوی گرم کردن خورشید. خورشید برای انسان، نماد برکت است. بنابراین، همه‌ی جشن‌های خورشیدی، موضوع برکت بخشی را در درون خود دارند؛ آیینی که در دل خود، نیاز اساسی انسان را به خورشید نشان می‌دهد.