مجموعه اشعار جواد منفرد

[mobina01]

بیا در دست من ها کن
که هوهوی دم گرمت
وزیدن های باد گـــرم
در عصر زمستـــانے ست...

 

[mobina01]

چون عبور ابر بی بارانی از روی کویر

با وجودت حسرتم چندین برابر می شود

گرچه لب های من از بی صحبتی خشکیده است

تا دلت می خواهد اما گونه ام تر می شود

 

[mobina01]

چون عنکبوتی حبس در زندان خود هستم

دنیای اطراف خودم را تار می بینم

 

[mobina01]

با من مجنون نزن حرف از عقوبت های عشق

هیچ گاه از غم نترسان ، آدم دیوانه را

 

[mobina01]

چشمان زمین دوباره‌تر خواهد شد
ماه از سر شب بدون سر خواهد شد

تاریخ دوباره به خودش می‌لرزد
شق‌القمری بزرگ‌تر خواهد شد.

 

[mobina01]

به کوری می کشید ای کاش کارم بی تو چون یعقوب

ولی هرگز نمی دیدم عزیز دیگران هستی

 

[mobina01]

یاد آور لحظه‌های دردند عمو
شب‌های اسیری ام چه سردند عمو

دیشب سر نی فقط سرت را دیدم
آغوش تو را چه کار کردند عمو؟!

 

[mobina01]

تو رسیدی که یکی شاعری‌اش گل بکند
چشمه‌ای خشک از این معجزه قُل‌قُل بکند

فوران کردن من هیچ، دماوند هم آه...
روبه‌روی تو بعید است تحمّل بکند

باش در هیأت آیینه و بُگذار جهان
روزی از دیدن تصویر خودش هُل بکند

اخم‌هایت خفه‌ام می‌کند، ای‌کاش یکی
گرهِ بین دو ابروی تو را شُل بکند

آبشاری‌ست نماد منِ افتاده که عشق
عظمت می‌دهدش هرچه تنزّل بکند

خوبی اندازه‌ی انبوهِ بدی‌های زمان
که زمین در خودش احساس تعادل بکند...