مجموعه اشعار حسین صبح خیز

[mobina01]

اشعار حسین صبح خیز​

 

[mobina01]

او را که آفرید، برایش حریم ساخت
او را امیرِ حقّ و علیِّ عظیم ساخت

در حیرتم که با چه دلی، خلق را خدا
با خود در این یگانه‌ی خلقت سهیم ساخت!

هرجا که پا گذاشت علی، آن مسیر را
با ردّ اوّلین قدمش مستقیم ساخت

قبل از علی که خیری و شرّی نبوده‌است
این بغض و حبّ اوست که نار و نعیم ساخت

ترسی ندارم از درِ بسته، که سرنوشت
ما را به کوی فاتح خیبر مقیم ساخت

پیچیده اوّل از همه در گوشم اسم او
ما را غلام حلقه به گوش از قدیم ساخت

وقتی که تیغ بر سر مولای ما نشست
فرقی نبود! سی*ن*ه‌ی ما را دو نیم ساخت

در بند تو اگر که کسی بوده -یا علی!-
بندِ پل صراط خودش را ضخیم ساخت

هرکس گزیده غیر تو را، نادم است و بس
عاقل کسی که نزد تو خود را ندیم ساخت...

 

[mobina01]

تویی که اشرف خلقی، تویی هم اسم خدا
تویی که لایق هر چه ستایشی و ثنا

تویی شکوهِ بلاشک، تویی یگانه ترین
تویی امام و ولی، بی ولی و بی اما

تمامِ وصفِ مقامِ تو نیست روز غدیر
چگونه برکه بگوید زِ وسعت دریا؟!

کنار سرو چرا قد علم کند شمشاد؟!
کسی که با تو جدل کرده، خود شده رسوا

علی! حلاوتِ مهر و محبت تو، حلال
و هُرمِ آتش دوزخ، حرام بر آنها_

_ که میکنند نگینِ نجف، همیشه به دست
که مینَهَند همه عمر، در رکابِ تو پا

سعادت است برایم به خاک افتادن
چرا که نام نهادند ابوتراب، تو را

به لطف گنج درونش زمین گرانقدر است
به قلب ما فقط عشق تو داده است بها

شنیده ام که دم مُردنم تو می آیی
همین بس است مرا از تمامی دنیا

فقط به رسم قدیمی نخل ها ای کاش
به احترام تو میشد که جان دهم سرِ پا

 

[mobina01]

همیشه راز من از چشم خلق پنهان است
اگرچه دور و برم هم‌زبان فراوان است

روایت از غم عشق تو نزد بیگانه
شبیه روضه گرفتن میان میخانه‌ست!

دلم گرفته برایت، بگو چه باید کرد؟
که آنچه از منِ عاجز گرفته دل، جان است

دلم گرفته و این اتّفاق تازه که نیست
همیشه رشت هوایش هوای باران است

تو پشت پنجره‌ای نیستیّ و این یعنی
که نرده‌ها همگی میله‌های زندان است

به فکر کندن کوهم! که غیر دل کندن
هر آنچه میل تو باشد، برایم آسان است

به جز تو روی کسی وا نکرده‌ام آغوش
که روی رَحل فقط جا برای قرآن است

بدون شک رگ خوابم به دست توست هنوز
اگر که بعد تو هر خواب من پریشان است...