موضوع نویسنده
Puyannnn
سطح
4
مهمان
- Sep
- 13,534
- 22,013
- مدال‌ها
- 3
حضانت فرزندان بعد از طلاق بر عهده‌ی یکی از والدین می‌باشد. هرچند در گذشته، مسئله‌ی پذیرفتن حضانت توسط والدین به جنسیت و سن فرزندان متوسل بوده است.
چنانکه، طبق قانون مدنی جمهوری اسلامی ایران مصوب ۱۳۱۴ در ماده ۱۱۶۹ درباره‌ی سن حضانت اطفال: «برای نگاهداری طفل، مادر تا دو سال از تاریخ ولادت او اولویت خواهد داشت، پس از انقضای این مدت، حضانت با پدر است، مگر نسبت به اطفال اناث که تا سال هفتم حضانت آنها با مادر است».
اما بنابر مسایل عاطفی پیش آمده برای مادر و فرزند این قانون به شکل دیگری تغییر یافته‌است و در حال حاضر: «برای حضانت و نگهداری طفلی که ابوین او جدا از یکدیگر زندگی می کنند، مادر تا سن هفت سالگی اولویت دارد و پس از آن با پدر است؛ بعد از هفت سالگی در صورت حدوث اختلاف، حضانت طفل با رعایت مصلحت کودک به تشخیص دادگاه می باشد.»
بنابراین در صورت طلاق یک جانبه مادر تا سن هفت سالگی حضانت فرزند دختر و پسر را بر عهده داشته و بعد از آن تا سن بلوغ حضانت برعهده‌ی پدر می‌باشد و پس از آن فرزندان بنا به مصلحت و خواسته‌ی خود می‌توانند تصمیم بگیرند، بعد از سن بلوغ با کدام والد خود زندگی کنند.
چنانکه، طبق قانون مدنی جمهوری اسلامی ایران مصوب ۱۳۱۴ در ماده ۱۱۶۹ درباره‌ی سن حضانت اطفال: «برای نگاهداری طفل، مادر تا دو سال از تاریخ ولادت او اولویت خواهد داشت، پس از انقضای این مدت، حضانت با پدر است، مگر نسبت به اطفال اناث که تا سال هفتم حضانت آنها با مادر است».
اما بنابر مسایل عاطفی پیش آمده برای مادر و فرزند این قانون به شکل دیگری تغییر یافته‌است و در حال حاضر: «برای حضانت و نگهداری طفلی که ابوین او جدا از یکدیگر زندگی می کنند، مادر تا سن هفت سالگی اولویت دارد و پس از آن با پدر است؛ بعد از هفت سالگی در صورت حدوث اختلاف، حضانت طفل با رعایت مصلحت کودک به تشخیص دادگاه می باشد.»
بنابراین در صورت طلاق یک جانبه مادر تا سن هفت سالگی حضانت فرزند دختر و پسر را بر عهده داشته و بعد از آن تا سن بلوغ حضانت برعهده‌ی پدر می‌باشد و پس از آن فرزندان بنا به مصلحت و خواسته‌ی خود می‌توانند تصمیم بگیرند، بعد از سن بلوغ با کدام والد خود زندگی کنند.
آخرین ویرایش:
