امام شناسی حضرت داوود

[رازآفرین]

برای حضرت داوود

 

[رازآفرین]

حضرت داوود (ع) در حدود ۹۷۲ قبل از میلاد مى‏‌زیسته است. وى در سرزمینی بین مصر و شام دیده به جهان گشود و در کودکی به شغل شبانى اشتغال داشت. او از نواده‌های حضرت یعقوب است و با نُه واسطه به یکی از فرزندان حضرت یعقوب می‌رسد. نسب او چنین نقل شده است: داوود بن ایشا بن عوید بن باعز بن سلمون بن نحشون بن عمى نادب بن رام بن حصرون بن فارص بن یهوذا بن یعقوب بن إسحاق بن ابراهیم (ع) است. حضرت داوود (ع) صد سال عمر کرد، که چهل سال از آن را حکومت نمود. او پس از مرگ طالوت (پادشاه شام)، پادشاه بنی اسرائیل شد.

 

[رازآفرین]

داوود علیه السلام هفت سال با دشمنان جنگید و سپس «اورشلیم» را فتح نمود و در آنجا استقرار یافت. او قواعد پرستش را منظم ساخت و حکومتى عادلانه آمیخته با حکمت ایجاد کرد. حکمت و غیرت او حکومت یهود را توانمند ساخت و صنعت زره سازى و مهارت جنگى‌‏اش او را بر دشمنان پیروز گرداند و سرزمین آنان را از دریاى سرخ و مصر تا رود فرات گسترش داد. حضرت داوود علیه السلام در سن صدسالگی درگذشت. بعد از مرگ داوود جنازه آن حضرت را در بیت المقدس در قریه داوود بر کوه صیهون به خاک سپردند. از داوود هجده فرزند باقی ماند و یک پسر همان سلیمان نبی بود حکومت و مقام علم و نبوت داوود (ع) از جانب خدا به او عطا شد.

 

[رازآفرین]

نبوت حضرت داوود:​

قرآن کریم به پیامبری داوود (ع) و نزول وحی بر آن‌حضرت و داشتن کتابی آسمانی، تصریح دارد. خدای متعال در قرآن کریم خطاب به پیامبر اسلام (ص) می‌فرماید: «ما به تو وحی فرستادیم؛ همان‌گونه که به نوح و پیامبران بعد از او وحی فرستادیم و (نیز) به ابراهیم و اسماعیل... و به داوود زبور دادیم». «و پروردگار تو به آنچه در آسمان‌ها و زمین است آگاه‌تر است. بعضی از پیامبران را بر بعضی دیگر برتری نهادیم و به داوود زبور را دادیم.» حضرت داوود (ع) در زمره پیامبرانی است که دارای آیین و شریعت مستقل نبود، بلکه مبلِّغ شریعت پیامبر اولوالعزم؛ حضرت موسی (ع) بود.

 

[رازآفرین]

زبور داوود:​

زبور کتابی است که بر اساس قرآن و احادیث اسلامی، بر حضرت داوود نازل شده است. این کتاب مجموعه‌ای است از پند و حکمت و نیایش با پروردگار. نام زبور سه بار در قرآن و در سوره‌های نسا، انبیاء و اسراء ذکر شده است. زبور داوود با عنوان «مزامیر»، هفدمین کتاب عهد عتیق است و دربردارنده ۱۵۰ قطعه مناجات است.

 

[رازآفرین]

«بیت المقدس» در حدود هزار سال قبل از میلاد بنا شده است. در زمان حضرت داوود (ع)، بیمارى وبا یا بیمارى دیگرى منطقه را آلوده کرد. به دستور حضرت، مردم بیرون شهر رفتند و دعا کردند و بیمارى برطرف شد. به امر داوود (ع) آن محل را معبد و مسجد نامیدند و چون از شهر دور بود مسجدالاقصى نامیدند.

 

[رازآفرین]

وفات حضرت داوود:​

داوود کنیزی داشت که شب‌ها در‌ها را می‌بست و سپس کلیدهایش را نزد ایشان می‌برد. یک شب مردی را در خانه دید از او پرسید تو چه کسی هستی؟ او گفت: «من کسی هستم که بدون اجازه شاهان بر آن‌ها وارد می‌گردم.» حضرت داوود بعد از اینکه این سخن را شنید پرسید: آیا تو عزرائیل هستی؟ چرا قبلا پیام نفرستادی تا من برای مرگ آماده گردم؟ عزرائیل گفت: من قبلاً پیام‌های بسیار برای تو فرستادم. حضرت داوود پرسیدند: آن پیام‌ها را چه کسی برای من آورد؟ عزرائیل گفت: «پدرت، برادرت، همسایه‌ات و آشنایانت کجا رفتند؟» داوود (ع) گفت: همه مردند. عزرائیل گفت: «آن‌ها پیام رسان‌های من به سوی تو بودند که تو نیز می‌میری همان گونه که آن‌ها مردند.» سپس عزرائیل جان حضرت داوود را گرفت.
بعد از اینکه حضرت داوود فوت کرد، پرندگان زیادی بال‌های خود را بالای سر جنازه‌اش گرفتند و سایه ایجاد کردند. چهل هزار نفر از علماء و اکابر بنى اسرائیل جنازه ایشان را بیت المقدس در قریه داوود بر کوه صیهون به خاک سپردند.