امام شناسی حضرت معصومه

[شاهدخت]

برای حضرت معصومه

 

[شاهدخت]

سلام بر تو ای دختر ولی خدا، سلام بر تو ای عمه ولی خدا، سلام بر تو ای دختر موسی بن جعفر علیه السلام»!

ما خستگان و راه ماندگان طریق عشق، به شفاخانه تو پناه آورده ایم تا به آیین کرامت، از دریای شفاعت سیرابمان کنی!

معصومه جان! بغض دلتنگی در هوای بارانی چشم هامان شکسته شده است . یاد بانوی تنها کوچه های مدینه، صبر از کف احساسمان برده است و برای زیارت قبر پنهان مادر مظلومه ات، تاب نداریم. پس به سایه امن حرم تو می شتابیم تا در کنج خلوت حریمت آرام بگیریم.

ای خواهر کریمه رضا علیه السلام! چقدر گلدسته های حرم تو، به آستان آسمانی رضا علیه السلام نزدیک است! انگار طنین صدای او، هر لحظه در هوای قلب هایمان می پیچد که: «هرکس معصومه علیهاالسلام را در قم زیارت کند، گویی مرا زیارت کرده است»

 

[شاهدخت]

كویر براى حضورت نورانى مى‌شود و پنجره‌ها به شوق رویت، نیمه شبى را به سوى خورشید باز نمى‌شوند. كوچه پس كوچه هاى قم به یمن حضورت نورانى مى‌شوند و سرو هاى آزاد به احترامت قیام مى‌كنند. آرام آرام، بر پهنه كویر حضور پرولایت شكوفه مى دهد؛ غربت به یمن غریب معنا مى‌یابد.
دلم مى خواهد برایتان از بانویى سخن بگویم كه خیال سبزتان نیمه شبى بر اقامه ی سبزش سلام مى‌دهد و در آینه حرمش چهره آراید.
برایتان از بانویى سخن مى‌گویم كه همانند زینب علیهاالسلام كه براى قیام قربانى داد و خورشید عاشورا را با صبرش تعریف كرد، او هم با قدمهاى پرحیاتش، به سرزمین كویرى قم حیات بخشید و در رگ ایرانیان خون حمایت از ولایت را جارى ساخت.
برایتان از بانویى سخن مى گویم كه به یمن حضورش، شهر قم، مركز صدور علم و دانش علوى شد و محل رشد و بالندگى.
برایتان از بانویى سخن مى گویم كه بارگاه زیبایش، پناهگاه دل هاى عاشقى است كه شب هاى چهارشنبه در جمكران بیتوته مى كنند. به نیابت از شیعه در نیمه شب هاى كویرى قم، سر بر آستان حرم حضرت دوست مى سایند و براى ظهور گل نرگس دعا مى كنند و از بانوى كرامت، براى شكوفه دادن درخت اجابت استمداد مى طلبند.

 

[شاهدخت]

معصومه …
معصومه تفسیر معصومیت است كه روزگارى در مدینه طلوع كرد، معصومه اقامت غربت است در روزگار غربت نگاه ها، معصومه تفسیر بلند تبعیت است از ولایت.
معصومه نگاه سبزى است كه از معصومیت سرچشمه مى گیرد، معصومه، روزگار دلدادگى است و از غربت به قربت رسیدن.
معصومه ترجمان بلند عاشوراست و قصه ی با زینب هم سفر شدن.
معصومه فلسفه شیدایى است و غزل ماندن و بودن، معصومه نگین ایران است كه درقم، شهر اقامه مى درخشد.
معصومه ضریب بالاى ارادت به ولایت است، معصومه، قصه ی بلند مدینه تا مشهد است.
معصوم انتهاى متبلور است. معصومه سر سلسله ی تنهایى است، معصومه فانى فى الله است…

 

[شاهدخت]

سلام به آسمون و زیبایی هایش
سلام به گنبدهای طلایی کشورمان
سلام به خواهر و برادر مهربان
سلام به محبت و دلتنگی های دل خواهرکه به دنبال نامه ی برادر پای به سفر نهاد و در این وادی منت برسرما گذاشت

ای کریمه اهل بیت، ای دختر موسی بن جعفر و ای خواهر سلطان خراسان٬ خورشید مشرق هر روز که به این وادی می رسد نور و روشنی اش را از گنبد طلایی شما می گیرد و به اهل عالم می بخشد . سرچشمه علم و فقاهتی که گستره ی دامن وجودت عطش جویندگان علم و کمال الهی رااز اقصی نقاط دنیا سیراب می کند. هرگاه به زیارت تو می آییم عطر وجود مادر را از تربتت استشمام می کنیم سایه وجودت همیشه برسرما مستدام باد. آن گاه که جسم بی جانم را گرد حرمت طواف می دهند تورا به حق مادرت ٬ شفاعت مرا نزد خدا قبول کن.

 

[شاهدخت]

فاطمه جان!

آمدی و با خودت بهشت را به ارمغان آوردی
آمدی و «بیت النور» را معمور کردی
و ما می‏‌دانستیم می‏‌آیی
«ما را حرمی است در «قم» و به زودی فرزندم فاطمه در آن دفن خواهد شد. هر ک.س او را زیارت کند، بهشت بر وی واجب می‏‌شود»
و ما می‌‏دانستیم برای همیشه می‏‌مانی، تا زائرانت رو به روی ضریح مقدست بنشینند
و از همیشه تا هنوز، هر روز کرامت‏‌هایت را ببینند
«یا فاطِمَةُ اشْفعی لِی فِی الجَنَّةِ فَاِنَّ لَکِ عِنْدَ اللّهِ شَأناً مِنَ الشّأنِ»

 

[شاهدخت]

این که برادرتان که یکی از دردانه‌های خدا روی زمین بوده است، آنقدر شما را با عصمت دیدند که معصومه خطابتان کردند،
این که پدرتان فراتر از قربان صدقه‌های معمولی پدر-دختری، سه بار به شما گفتند “فداها ابوها”
این که آسمانی‌ها برایمان روایتی به یادگار گذاشتند که اگر دلمان هوای “مادر حسین علیه السلام ” را کرد
و قبرش را پیدا نکردیم، پناه بیاوریم به مزار شما …
همه این‌ها یعنی شما دختر آسمانی مسلمانان هستید.

 

[شاهدخت]

امروز، از حریم حرمت که گذشتم، انگار عطر حضور ملکوتیان که آمده بودند تا ضریحت را غرق «گلاب» کنند، چون نسیمی خنک روح را نوازش می داد.
انگار، گنبد طلایی ات، درخشان تر از همیشه می درخشید.
و گویا، صدای بال زدنهایی با طبقهای پر از نبات، می آمد که دلهای بی قرار را آرام و تاب دهد.
و امروز، در تولد معصومانه تو، تو که از رنجهای هارونی، جز عشق ترجمه نکردی،
که عطر لاله های سرخ و مهربانِ هجرت را، به جانِ شهرم دمیدی، مشتاقانه سر بر آستانت می سایم.
تو، بوی زینب می دهی. بوی کربلا، بوی حسین(ع) و رضا(ع) و قم عِطر وجود تو را.

و عطر غربت تو،
در سپیده دمان طلوع، چونان نرگسی مسـ*ـت از شور عشق، سر برمی آورد.

 

[شاهدخت]

چه سخت است فرسنگ‌ها فاصله را بپیمایی به شوق دیدن برادر

و موفق به دیدارش نشوی …

برای رسیدن به برادر همه وجودت شوق و انتظار شود

و سختی‌ها و خطرات را به جان بخری


و در نهایت دوری از برادر، بیمار شوی و به همه‌ تمنایت نرسی …

 

[شاهدخت]

زیر باران، ای معصومه آسمانی،دروازه های عشق و آرزویم را تنها به روی تو گشاده‌ام.
تنهای تنها، به روی تو.
وقتی گذشته از همه زندگی، از همه هست و نیست،
از تمامِ بودنها و نبودنها و زنان و مردان و دنیایشان،
خسته و رهیده از همه، نگاه در نگاهِ کبوترهای عاشقِ حرمت می دوزم؛
چنان رها می شوم و از «من»ها خارج که در «صحنِ آراسته به چراغ و آب و آیینه ات» غرق می شوم.
و آهسته از مرز حرفهای مکرر زندگانی‌ام، حس می‌کنم؛
«بر آستان جانان، گر سر توان نهادن»
«گلبانگ سربلندی بر آسمان توان زد».
امروز، روز میلاد توست و من
به یاد و آرزوی لحظه های شیرینِ با تو بودن،
باز غرق می شوم.
برایت حرفها دارم.
اما وقتی صدای نقاره‌ها را می‌شنوم، که از بلندای مناره‌های سپید، دریچه‌ای به وسعت تمام عالم در قلبم باز می‌کنند؛
باز هستی‌ام را گم می کنم.