موضوع نویسنده
- Oct
- 1,431
- 4,791
- مدالها
- 7
لباس نو بخور پلو
ملا نصرالدین تمام روز در مزرعه کار می کرد. خسته و عرق کرده بود و لباس و کفشش را گل و لکه پوشانده بود. ماه رمضان بود و از آنجا که او روزه گرفته بود، بسیار گرسنه بود. اما سرانجام، تقریباً غروب آفتاب بود و نصرالدین می دانست که به زودی می تواند غذا بخورد.
ثروتمندترین مرد شهر از همه دعوت کرده بود که عصر آن روز در منزل خود با یک ضیافت بزرگ افطار کنند. نصرالدین می دانست که اگر به خانه برود و لباسهایش را عوض کند، دیر می شود. او تصمیم گرفت با لباس کثیف وارد مهمانی شود.
نصرالدین در مسیر غذاهای خوشمزه ای را که بزودی می خورد تصور میکرد: خرما ، عدس و نخود، زیتون و نان، حمص، فلافل، مرغ و گوشت گاو. از همه بهتر: دسر، حلوا، خرما، انجیر و باقلوا!
وقتی نصرالدین وارد شد، مرد ثروتمند در را باز کرد و به نصرالدین از بالا و پایین نگاهی تحقیرآمیز انداخت، از لباس های فرسوده و پاره پاره تا کفش های گلی آلودش. بدون هیچ حرفی از استقبال، با اشاره به نصرالدین اشاره کرد داخل بیایید.
نصرالدین به جمع کثیری از مردم پیوست که همه آنها بهترین لباس خود را پوشیده بودند. میزها مملو از انواع غذاهای خوشمزه بود.
علیرغم تلاش های او برای عجله، همه صندلی ها پر شد و هیچ ک.س جایی برای نصرالدین باز نکرد. در حقیقت ، هیچ ک.س به او غذا نداد. او مجبور بود به اطراف سر بزند تا غذایی برای خودش تهیه کند. هیچ ک.س با او صحبت نکرد. انگار حتی آنجا نبود.
مهمانان دیگر او را کاملاً نادیده گرفتند تا اینکه نصرالدین نتوانست از غذای روی بشقابش لذت ببرد. از خیر غذاهای خوشمزه گذشت و تصمیم به رفتن گرفت. او به سرعت به خانه رفت و بهترین لباس خود را از جمله یک کت زیبا پوشید.
نصرالدین به ضیافت بازگشت و این بار میزبان با لبخندی بزرگ از وی استقبال کرد. میزبان سلام کرد: “بیا داخل ، بیا”. وقتی نصرالدین وارد شد، مردم دست تکان دادند و از گوشه و کنار اتاق او را صدا کردند، در حالی که او را دعوت کردند تا در کنار آنها بنشیند و به او غذا تعارف میکردند.
نصرالدین آرام نشست. انجیر را برداشت و با احتیاط آن را در جیب کت گذاشت و گفت: “لباس نو بخور پلو”. سپس یک مشت آجیل را برداشت و در جیب گذاشت و گفت: “لباس نو بخور پلو “. او خیلی جدی شروع به غذا دادن به کت خود کرد و انواع غذاها را به کت خود میداد.
همه افراد اتاق به نصرالدین خیره شده بودند و متعجب بودند که او چه می کند. میزبان با عجله رفت. “نصرالدین ، چه کار می کنی؟ چرا اینطور به کت خود غذا می دهی؟”
“نصرالدین پاسخ داد:” خوب ، هنگامی که من برای اولین بار با لباسهای قدیمی کشاورزی خود به این جشن آمدم، از من استقبال نشد. هیچکس با من صحبت نمی کرد. اما هنگامی که من این لباس را تغییر دادم ، ناگهان استقبال گرمی از من شد. بنابراین متوجه شدم این من نبودم که در این مهمانی مهم بود، بلکه لباسم بود. و بنابراین من به کتم غذا میدهم. “
ملا نصرالدین تمام روز در مزرعه کار می کرد. خسته و عرق کرده بود و لباس و کفشش را گل و لکه پوشانده بود. ماه رمضان بود و از آنجا که او روزه گرفته بود، بسیار گرسنه بود. اما سرانجام، تقریباً غروب آفتاب بود و نصرالدین می دانست که به زودی می تواند غذا بخورد.
ثروتمندترین مرد شهر از همه دعوت کرده بود که عصر آن روز در منزل خود با یک ضیافت بزرگ افطار کنند. نصرالدین می دانست که اگر به خانه برود و لباسهایش را عوض کند، دیر می شود. او تصمیم گرفت با لباس کثیف وارد مهمانی شود.
نصرالدین در مسیر غذاهای خوشمزه ای را که بزودی می خورد تصور میکرد: خرما ، عدس و نخود، زیتون و نان، حمص، فلافل، مرغ و گوشت گاو. از همه بهتر: دسر، حلوا، خرما، انجیر و باقلوا!
وقتی نصرالدین وارد شد، مرد ثروتمند در را باز کرد و به نصرالدین از بالا و پایین نگاهی تحقیرآمیز انداخت، از لباس های فرسوده و پاره پاره تا کفش های گلی آلودش. بدون هیچ حرفی از استقبال، با اشاره به نصرالدین اشاره کرد داخل بیایید.
نصرالدین به جمع کثیری از مردم پیوست که همه آنها بهترین لباس خود را پوشیده بودند. میزها مملو از انواع غذاهای خوشمزه بود.
علیرغم تلاش های او برای عجله، همه صندلی ها پر شد و هیچ ک.س جایی برای نصرالدین باز نکرد. در حقیقت ، هیچ ک.س به او غذا نداد. او مجبور بود به اطراف سر بزند تا غذایی برای خودش تهیه کند. هیچ ک.س با او صحبت نکرد. انگار حتی آنجا نبود.
مهمانان دیگر او را کاملاً نادیده گرفتند تا اینکه نصرالدین نتوانست از غذای روی بشقابش لذت ببرد. از خیر غذاهای خوشمزه گذشت و تصمیم به رفتن گرفت. او به سرعت به خانه رفت و بهترین لباس خود را از جمله یک کت زیبا پوشید.
نصرالدین به ضیافت بازگشت و این بار میزبان با لبخندی بزرگ از وی استقبال کرد. میزبان سلام کرد: “بیا داخل ، بیا”. وقتی نصرالدین وارد شد، مردم دست تکان دادند و از گوشه و کنار اتاق او را صدا کردند، در حالی که او را دعوت کردند تا در کنار آنها بنشیند و به او غذا تعارف میکردند.
نصرالدین آرام نشست. انجیر را برداشت و با احتیاط آن را در جیب کت گذاشت و گفت: “لباس نو بخور پلو”. سپس یک مشت آجیل را برداشت و در جیب گذاشت و گفت: “لباس نو بخور پلو “. او خیلی جدی شروع به غذا دادن به کت خود کرد و انواع غذاها را به کت خود میداد.
همه افراد اتاق به نصرالدین خیره شده بودند و متعجب بودند که او چه می کند. میزبان با عجله رفت. “نصرالدین ، چه کار می کنی؟ چرا اینطور به کت خود غذا می دهی؟”
“نصرالدین پاسخ داد:” خوب ، هنگامی که من برای اولین بار با لباسهای قدیمی کشاورزی خود به این جشن آمدم، از من استقبال نشد. هیچکس با من صحبت نمی کرد. اما هنگامی که من این لباس را تغییر دادم ، ناگهان استقبال گرمی از من شد. بنابراین متوجه شدم این من نبودم که در این مهمانی مهم بود، بلکه لباسم بود. و بنابراین من به کتم غذا میدهم. “
