اشعار درحال تایپ {خاتم‌الانبیاء، صفی‌الاولیاء} اثر ▪︎Madiheh کاربر انجمن رمان بوک▪︎

[•Madiheh•]

"به‌ نام خداوندگار احمد"​

عنوان: خاتم‌الانبیاء، صفی‌الاولیاء
قالب: سپید
شاعر: مدیحه
مقدمه:
آن زمان‌ها که زمان
سال نداشت، ماه نداشت
قامت خورشید بی‌خبر از ضیاء
گیتی هم در غفلت خود خواب بود
یک خدا بود و بس
یک قلم بود و لوح
یک عالَم خلخال چه می‌دانست از ثنا؟
تا که گوهری بس تابناک آفرید
تا ثنایش او بگوید
او "مُحَمَّد" آفرید

 

[mobina01]

با سلام.
شاعر عزیز، ضمن خوش‌آمدگویی و سپاس از انتخاب انجمن رمان بوک برای منتشر کردن
آثار خود؛ خواهشمندیم قبل از تایپ اشعار قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید:
[قوانین ساب اشعار در حال تایپ]

پس از گذشت ده پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[درخواست نقد اشعار]

پس از ارسال پانزده پست می‌توانید درخواست جلد برای اشعار خود دهید:
[تاپیک درخواست جلد اشعار]

پس از گذشت پانزده پست می‌توانید درخواست تعیین سطح برای اشعارتان بدهید:
‌[تاپیک درخواست تگ اشعار]

در صورتی که نمی‌خواهید به نوشتن اشعارتان ادامه دهید و یا سوالی دارید در این تاپیک اعلام کنید:
[تاپیک پرسش و پاسخ تالار شعر]

اگر اشعارتان به پایان رسید در این تاپیک اعلام کنید:
[اعلام پایان اشعار کاربران]

شاعران دقت کنند در صورتی که دو ماه تاپیکشان آپدیت نشود تاپیک بسته می‌شود.

●با آرزوی موفقیت شما
[ مدیریت تالار شعر]
​

 

[•Madiheh•]

غروب بود و سال آزرده از گام‌های فیل
جان آزرده از بار گناه
در همین واپسین‌ها بود
در میان دیدگان فجر
هورشیدی دمید
دل از تن‌ها رمید...

 

[•Madiheh•]

ز لهجه‌ای پر نور
ز سقف آسمانی کبود
ندای الله‌اکبر
آمد به گوش
از عطش، ل*ب‌های خشکِ زمین
آب از دریاچه‌ی ساوه بلعید
چه هنگامه‌ای به پا بود در این ساحت
غباری نزول کرد ز آستان صداقت

 

[•Madiheh•]

در انعکاس آیینه‌ی تطهیر
پیکر زمین جامه‌ی حمد بر تن
مولودی الهامی نواخت
نوای دلاویزش خدعه شد، چنگ شد
عرصه بر ایوان کسری تنگ شد
ویرانه گشت
به یک اشارت
از جانب پروردگار احمد

 

[•Madiheh•]

ابلیس بود و امت او را
یک سر قرار
در نهان اوج با بال پرواز
اخگری از خاک بهشت
جوانه‌ی روشنایی بشکافت
بِزَد تازیانه بر تباهی
بر محمد بود چه جاهی؟
که دانه‌دانه گل سوء برچید
ارتحال پروانگان عفریت را
او بر جهانیان درود گفتا

 

[•Madiheh•]

بُت‌ها میان کعبه معبود
آوازه‌اش تا سریر قاف هم بود
آخرین منجی در زمان
ثانیه‌ها فراغت داد از جور
آدمیان شفاعت داد از خود
شریکان معبود، فنا در آغو*ش
دل‌ها را از اسارت، از جهالت
کردند آزاد

 

[•Madiheh•]

در جولانگه تقدیر
به فروغ هزارساله‌اش می‌نازید
در گمان خویش
مرگی نداشت در پیش
تا که شب، پرده‌ی سیه فامش را
بر جدار عالم نشاند
غرش سهمگین فنا
ستون‌های قدمتش را لرزاند
پرتوی خموشی آتش‌کده
از طلعت خورشید مکه
رخشید و فریاد کرد
استنشاق جاودانگی
بر او حرام کرد

 

[•Madiheh•]

پرتوهای جهل
جان گرفته از مِهر شِرک
بر دشت‌ دل‌ها
غنچه‌ها کاشتند
بذرهای گنه
سر بر آورده
خوابی نداشتند
رأی و هوش کاهنان
حلقه دور دانش زده
ریسمان زده بر تن معبودپرستی
همان لمحه زمستانی چون بهار آمد
بذرها در گریز
غنچه‌ها خشکاند
نجم و فجرش در زمستانی داغ
پر شور
تیرگی‌های شب را فتح گرداند

 

[•Madiheh•]

ذره‌ذره‌ی عالم
بی‌خبر از قرار
به خواب موبد شبیخون زده
گفته از لطف تعالی جبار
آمده ختم و خاتم در جهان
صحنه‌ای جان بر کف خواب
تکاپوی هستی را نشانش بداد
اُشتران و اسب‌های بی‌افسار
طناب‌های گریخت به دندان
ناآگاه ز اشک‌های دجله
به سرزمین مقصود
شدند پراکنده