اشعار درحال تایپ {خاتم‌الانبیاء، صفی‌الاولیاء} اثر ▪︎Madiheh کاربر انجمن رمان بوک▪︎

[•Madiheh•]

خطه‌ی حقیر و کبیر
در هزارها سیطره
زمام‌شان به دست مَلِک
نقدینه‌هاشان در گرو تاج ریج
به زمین و زمان فخرفروش
بی‌خبر از عرض و کلام سروش
یک صوت به کام خود نیافته
افسر هر که به آغو*ش زمین
پناه برده، بی‌نسب
چو دانسته شه عالم
محب خود کرده هادی
بر بشر تا ابد تا به باقی

 

[•Madiheh•]

از یگانه معبودت شِنو
از آن کلام‌الله مجید
ز انجیل عیسی
ز تورات موسی
احمد عالم از قریش
آیت رستاخیز زمان
آمد تا یکه تازد
با زره‌ی راستی
با خنجری از امانت
دل کفار بشکافد

 

[•Madiheh•]

آسمان اشک کرد
دعوت دیده
زمین اما قاه‌قاه خنده‌اش
می‌رَسید به هفتمینِ فلک
چون نگین جانش به آغو*ش داشت
هر بشری جز او فراموش داشت
آن‌که معراجش
سوی کردگار عشق
بر قشر دستان آدمی
حک شده‌ست به کسری

 

[•Madiheh•]

حرا شد غنچه‌ی مکه
روایت‌ها بشنید از وحی
ستایش‌ها دید و ستود
چو قدم‌های اَمینش
بوی حُسن می‌داد
مجنونی حرا اندکش بود
عبد یگانه معبود هستی
حمد‌هایش قله‌ی عبادت‌ها
فتح می‌کرد
خوشا جان مکه
خوشا حال مکه
که قدم‌های پاکش می‌خرید

 

[•Madiheh•]

زبان‌ها به بند سکوت
گوش‌ها به قفل شُنود
چه گوید حلیمه‌ی دایه:
سبزه تا بشنید نوای گام‌هایش
جامه‌ی سُرور بر تن،
گَرد غم، گَرد غصه
او ز چهره زدود
صحرای دلمرده
خشکی بِکرد تکه تکه
چو موعود طراوت آمد
آن امین رحمت آمد
چه داشت به آغو*ش
او جز صداقت،
وفوری نبود
به گنجینه‌ی وجودش
جز اللهی که
می‌خوانَد سجودش

 

[•Madiheh•]

شام پذیرا
کاروان بی‌اطلاع
راهب اما می‌دانست
که اوست جوهر رقعه
سپیدی‌ها زند به تقدیر
گذشت‌ها کند ز تقصیر
پرچم سقل و آزادی
می‌ستاید بر بام مشرق
منزلتش خود نزول
آن کودک محمد نام
نفسان قلب‌ها می‌بُرَد
از قساوت و خامی

 

[•Madiheh•]

خشت‌خشت، دسته‌دسته
بنا شد به دست او یک آئین
خیل مهاجر و انصار
به کردار زیبایش
دهل اسلام را
تا شفق‌های پر فاق
تا فلق‌های آفاق
کوفتند و این صدا
شد نوری بی‌انتها

 

[•Madiheh•]

در مکتب نزه و پاکی
قلم‌های کرامت می‌نواخت
کُتُب‌ها جز از عشق پاکش
سخن بر ل*ب نمی‌آوردند
دوات‌های رنگین
جان داده بر کاغذ
مدح لایق کجا یافتند؟
بر اویی که خود
حمد بود و احمد
بر اویی که
تراوش‌های پاک جانش
ریشه شد
رایحه‌ای خوش
بر گلی سرخ همچو نامش

 

[•Madiheh•]

چشمه‌ی حاجت
با دعای دستانش
با آمین ل*ب‌های او
از بلندای قله‌ای
که سر می‌دارد
در آسمان
چه سرخوش
او می‌شود روا
غم را جدای اندازد
ز آبادی وجود
چو او داند
ز هر بود و نبود
اعجاز او همین بس که قرآنش
چاره‌ساز رنج‌های پیش رو

 

[؛DeadRose]

«شاعر عزیز تایپ این اثر را موکول کرده است»
تاپیک تا اطلاع ثانوی بسته خواهد شد.


_کادر مدیریت بخش ادبیات_
​