دلنوشته {خنده‌ی شکوفه} اثر •هدیه امیری کاربر انجمن رمان بوک•

[هدیه امیری]

نام دلنوشته: خنده‌ی شکوفه
نام نویسنده: هدیه امیری
ژانر: عاشقانه
ناظر: @سپید
مقدمه: موهای پریشانم را با دست کنار می‌زنم، نفسم را حبس و چندی بعد، بیرون فوت می‌کنم. کل وجودم از نشانه‌های بهار می‌لرزد. چشم می‌بندم و مرور می‌کنم؛ آسمانی با شباهت به نیگلون و درختانی که جوانه زده بودن و خورشید درخشان و تابان! وقتش رسیده و در کمین به انتظار بهار نشسته بود!
توجه: دلنوشته‌ی نغمه‌ی نوروزی، به مناسبت عید نوروز به نگارش در آمده است.
تقدیم به الماس نگاهتون!​

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.

حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانی
در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[هدیه امیری]

خنده‌ کنان به دشت می‌روم و زیرِ باران، کنار درختی بهاری قدم بر می‌دارم. نگاهم را از شکوفه‌های پیچ‌ در پیچ می‌گیرم و عطر یک شکوفه بهار نارنج را به جان می‌خرم.​

 

[هدیه امیری]

تماشای رقصِ گیسوان رها در بادِ بید مجنون کافیست تا دلم بهار شود.
وصفی نیست! بهار را ببین!
خود را چنان می‌تکاند و از خود، افسردگی‌ها را دور می‌کند که متحیر می‌شوم!
برگ‌های فرسوده در آسمانی که نفس می‌کشد، به پرواز در می‌آید.​

 

[هدیه امیری]

در هر شکوفه، تجلی می‌یابد و با هر رودی جاری می‌شود. مسخ چشمانشم که در هر نغمه‌‌ی پرنده آواز می‌نشیند. رقصِ باد میان چمن‌زار‌ها آرامم می‌کند.
فصل بیداری زمین و زمان سرحالم می‌کند.
آمدنش نزدیک است.
بهار را دریاب!​

 

[هدیه امیری]

خودش را فریاد زندگی می‌سراید!
جای می‌دهد خودش را در این بهار، کنار این شکوفه‌ها.
کنار باران‌های بی‌قرار و ناگهانی. نقش لبخند بر روی لبم جا خوش می‌‌کند. تنها چیزی که کم دارم یک فنجان چای بهار نارنج!​

 

[هدیه امیری]

آرام، نرم هم‌چو نوازش و آرامش دریا بر صورتم ضربه‌ می‌زند و من، جرعه جرعه آن چای بهار نارنج را مزه مزه می‌کنم!
مرور می‌کنم نشانه‌ها را، از اویی که در همین پَس کوچه‌های دلم خانه کرده!​

 

[هدیه امیری]

مرور خاطرات، وجودم را آرامشی نایاب و خالص می‌کند.
"نام خودش را فصلِ عشق ابدی گذاشته!"
لبخند می‌زنم.
" فصل بی‌طاقتی شبنم عشق!"
حلقه‌ی دستانم دور کمر باریک استکان، محکم می‌شود.
"فصلِ نقاشی خداوند!"
چشمانم بر هم بسته می‌شود.
"فصلِ آغاز و پایان‌ زیبایی‌ها"
قطره اشکِ الماس چشمانم، راه خودش را پیدا می‌کند و پایین می‌ریزد.​

 

[هدیه امیری]

می‌بینمش!
زیاد دور نیست!
هم‌چو صورت وصف نشدنی نوازد!
هم‌چو دامنِ بازیگوش دخترکی که می‌رقصد و برای بهار دلبری می‌کند و خرگوشیِ موهایش را لا به لای برگ برگ درختان در هم می‌پیچد.​

 

[هدیه امیری]

آمد و قلب زمین تپید!
رسید و آسمانِ زمین را در آغوش گرفت و از شوق هدر داد، اشک‌های لطیف هم‌چو ابریشمش را!
رسید و دلبرانه تاج بر سر طبیعت نهاد!
رسید و خورشید بر سرش نور عشق ریخت!
رسید و طبیعت را به رقص وا داشت!
رسید و گل‌ها را در آغوش گرفت!
بهار همان رگباری از احساسات، گاهی سرزده،
دیوانه‌وار، کوتاه از راه رسید!​