دلنوشته {خنده‌ی شکوفه} اثر •هدیه امیری کاربر انجمن رمان بوک•

[هدیه امیری]

آمد و همانند آبی بر آتش ذوب کرد، یخ همه‌ی زمستان را!
آمد تا شادی در درون دل‌ها شکوفا کند!
آمد و مستانه با نسیم معطرش فضای دل و خانه‌ها را دل انگیز کرد!​

 

[هدیه امیری]

شراره‌های نور زبانه کشیدند و درخشیدند و او اجباراً چمدان در کنارش گذاشت و تمام غم‌ها را درونش ریخت و زخم‌ها را بهبود داد و با لبخندی او را نظاره کرد!​

 

[هدیه امیری]

احساسم با بوی شکوفه‌های دوست داشتنی گره می‌خورد و کمی تأمل برای او بس بود.
اویی که عاشق شد، طعم شادی را چشید!
پرندگانی که سرود عشق سر دادند و گل‌ها، عطر عاشقی در هوا پخش کردند!
چه زیباست اگر بدانی:
"تمام دنیا در بهار عاشق می‌شود!"​

 

[هدیه امیری]

ابرها به آسمان تكيه می‌كنند و در دل آسمان با لبخندی تماشایم می‌کنند. درختان به زمين و انسان‌ها به مهربانی يكديگر با تامل چشم می‌دوزند.
سال نو می‌شود، زمین نفسی دوباره می‌کشد، برگ‌ها به رنگ در می‌آیند و در آسمان می‌رقصند. گل‌ها لبخند می‌زنند و پرنده‌های خسته بر می‌گردند و در این رویش سبز دوباره با لبخندی به آمدنش و رسیدنش خیره می‌شوم!​

 

[هدیه امیری]

بادی می‌وزد و لرزه‌ای بر تنم می‌اندازد. نفسم را محکم بیرون فوت می‌کنم. صدای خوش آواز بلبل‌ها حواسم را به خود می‌دهد که آمدن فصل بهار را فریاد می‌کشند و دلخوشی را از عمق دل، نشان می‌دهند. همه‌جا پر شده از بوی دلنشین گل‌های رنگارنگ! رقص دلبرانه‌ی پروانه در کوچه‌ها، خانه‌ها، آغاز می‌شود و لبخند را مهمان لب‌های سرخ می‌کند.​

 

[هدیه امیری]

نرم نرمک بهار از پس کوچه‌های قلبم بیرون می‌آید. خنده‌کنان و با احساس سرشار از آرامش می‌نویسم:
«خوش‌ به حال روزگار، دشت، جلگه‌ها و غنچه‌های نیمه باز که با آمدن بهار هر کدام، دلبرانه‌تر از دیگری سر سفره هفت سین نشسته و سال نو را آغاز می‌کنند. دخترک میخک با ناز می‌خندد و می‌گذراند سال را، چمدان را پر می‌کند از غم و غصه‌هایش و به سوی سال جدید می‌رود!»​

 

[هدیه امیری]

زانو‌هایم را بغل می‌کنم.
بهار، تحول زیبای عالم!
و اویی که دانه برفش به بارانی نم نم، سردی در دل خاکش به جوانه‌های سبز و شب‌های تاریک زمستانیش به نجوای طلوع نزدیک‌ است، تبدیل می‌شود و در دلت می‌رقصاند، حس‌های خوب زندگی را!
بلند می‌شوم. دستی بر دامن گُل گُلیم می‌کشم و با لبخند دفتر مخلوطی از رنگ‌ها را می‌بندم. پلک‌هایم را روی هم می‌گذارم و از میان لب‌های سرخ رنگم بیرون می‌آید:
- عیدت مبارک!

پایان.
سال ۱۴۰۱، یِکُم فَروردین ماه​

 

[هدیه امیری]

توجه:
برای مطالعه و دریافت دیگر اثرات، با جستجوی نام نویسنده (هدیه امیری) دیگر اثرات را مشاهده کنید.

و در آخر:
نوید آغازها
از لا به لای شاخ و برگ عشق، نسیمی از رایحه احساس در کمین است. در این هستی، روی زمین خاکی، زیر سقف آسمانی، تو! تنها دلیل زندگی هستی.
تو و لبخندت، بودن را زنده می‌کنی. اینک من آمدم تا از بودن‌ها بگویم، از اسطوره‌ها بخوانم، از آهوهای مظلوم و گرگ‌های بی‌خون، جاری نهر احساس در دل سنگی کوه!
آری! من نوید از آغازها می‌دهم، آغازی با طعم لذت و پایانی برای پایان‌ها... .
من هم اکنون، هدیه وجودم را دست نوازش بر تک تک واژه‌های پراکنده می‌کنم و برای تمامی عاشق‌ها، آوای عشق، می‌سرایم.
هِدیه‌ای برای تمامی هَدیه‌های زندگی و با هزاران نوشته جذاب و ناب در هر زمینه‌ای!
نویسنده: هدیه امیری.

 

[DLNZ]

«نویسنده تایپ این اثر را موکول کرده»
تاپیک تا اطلاع ثانوی بسته خواهد بود.
[کادر مدیریت بخش ادبیات]​