ترجمه شده خواجه تاجدار اثر ژان گور

[-pariya-]

بعد از اینکه ‌خان زند به قلب سپاه تقی‌خان یزدی رسید تیراندازی متوقف شد، چون از آن به بعد اگر سربازان تقی‌خان یزدی تیراندازی می‌کردند هم‌قطاران خود را هدف می‌ساختند. لطفعلی‌خان زند و سوارانش که همه دلیر بودند با شمشیر به پیادگان حمله‌ور شدند و پیادگان با سرنیزه‌هایی که به تفنگ زده بودند از خود دفاع می‌کردند. یک وقت‌ خان زند متوجه شد

 

[-pariya-]

که بعضی از اسب‌ها بر زمین می‌افتند بدون اینکه سرنیزه‌ای در شکم یا ران آن‌ها یا جای دیگرشان فرو رفته باشد و ناگهان چشم او به سلاحی جدید افتاد که تا آن روز ندیده بود در میدان جنگ مورد استفاده قرار بگیرد. سلاح مزبور عبارت بود از زنجیری باریک که پنداری یک رشته نخ می‌باشد و به قدری آن را ظریف ساخته بودند

 

[-pariya-]

که وقتی به‌ دست می‌گرفتند، فکر می‌کردند دو تار ابریشم را به هم بافته‌اند. زنجیر مزبور، مثل زنجیرهای معمولی از حلقه‌های آهن که در هم می‌شود نبود، بلکه به نظر می‌رسید آن را بافته‌اند. اگر کسی از نحوه ساختمان آن زنجیر اطلاع نداشت فکر می‌کرد دو تار آهنین را مثل تار و پود پارچه به هم بافته‌اند، در صورتی ‌که آن زنجیر را نبافته بودند،

 

[-pariya-]

لیکن جزء به جزء می‌ساختند و به‌ظاهر چون بافته به چشم می‌رسید. سربازان پیاده آن زنجیر را که یک سرش به مچ دست چپ آن‌ها اتصال داشت به طرف دست‌های اسب پرتاب می‌کردند و زنجیر مزبور دور دست‌های اسب می‌پیچید و چون یک سرِ زنجیر در دست سرباز بود، آن را تکان می‌داد و اسب روی دو زانو فرود می‌آمد

 

[-pariya-]

اینکه روی تنه راست یا چپ می‌افتاد و بعد از اینکه اسب می‌افتاد سرباز پیاده می‌توانست با دست راست، سوار را به قتل برساند یا مجروح کند و آنگاه زنجیر خود را از دست‌های اسب می‌گشود تا اینکه مرتبه‌ای دیگر آن را مورد استفاده قرار بدهد. سربازان پیاده از این جهت زنجیر را با دست چپ می‌انداختند که دست راستشان آزاد باشد و بعد از اینکه اسب را از پا در آوردند، بتوانند سوار را به قتل برسانند و چون برای انداختن زنجیر دست چپ را به‌ کار می‌بردند لازمه‌اش این بود که در به ‌کار انداختن دست چپ استاد باشند.