بیوگرافی خواننده | یاسر بختیاری
- نویسنده موضوع BALLERINA
- تاریخ شروع
اطلاعات موضوع
موضوع نویسنده
- Dec
- 6,904
- 15,671
- مدال‌ها
- 11
یاسر بختیاری (زادهٔ ۳۰ خرداد ۱۳۶۱ در تالش، گیلان) که با نام هنری یاس شناخته می‌شود، خواننده و ترانه‌سرای اهل ایران در سبک رپ فارسی است. او از قدیمی‌ترین خواننده‌های رپ فارسی است که فعالیت حرفه‌ای خود را از سال ۱۳۸۰ آغاز کرد. او همچنین اولین خوانندهٔ این سبک در ایران است که توانست برای انتشار ترانه‌اش مجوز بگیرد و این ترانه یادت نره نام داشت که آن را به همراه یک خوانندهٔ پاپ اجرا کرده بود. وی همچنین با رپرهای آمریکایی و اسپانیایی چون دیا و تک ناین همکاری داشته است. مضمون بیشتر ترانه‌های یاس انتقاد و اعتراض به مشکلات و بحران‌های اجتماعی و حوادث سیاسی و اعتراضات مردمی و مفاسد اجتماعی نظیر فقر اختلاس، رانت، و پولشویی و انتقاد به عملکرد حکومت با حفظ منافع مردم است.
مضمون بیشتر ترانه‌های یاس مشکلات و بحران‌های اجتماعی و ترویج میهن‌پرستی و صلح است. برخلاف جریان رایج در سبک رپ فارسی که دارای ماهیت چپ‌گرا و ادبیات خیابانی و الفاظ رکیک است، او در واقع کاملاً بالعکس، با ادبیاتی عامه‌پسند، اخلاق‌گرا و سنتی به شهرت رسید.
مضمون بیشتر ترانه‌های یاس مشکلات و بحران‌های اجتماعی و ترویج میهن‌پرستی و صلح است. برخلاف جریان رایج در سبک رپ فارسی که دارای ماهیت چپ‌گرا و ادبیات خیابانی و الفاظ رکیک است، او در واقع کاملاً بالعکس، با ادبیاتی عامه‌پسند، اخلاق‌گرا و سنتی به شهرت رسید.
موضوع نویسنده
- Dec
- 6,904
- 15,671
- مدال‌ها
- 11
که گفتم من در موسیقی زیرزمینی خودم چارچوب‌ها را رعایت می‌کنم. چرا باید شعرم را به دست کسی بدهم که تأیید یا تکذیب کند! این افکار من است و دوست دارم مردم افکار من را بشنوند.
۱۳۸۶–۱۳۹۰: کنسرت در آمریکا، و آهنگ «از چی بگم؟»
در ۱۳۸۶ یاس در سفری شش هفته‌ای به ایالات متحده آمریکا به اجرای چندین کنسرت در این کشور پرداخت. این سفر به دعوت یک تشکل خیریهٔ آمریکایی و به منظور اجرای دو ترانه در مورد مولانا با صدای وی و همچنین اجرای کنسرت در سال جهانی مولانا صورت گرفت.
یاس در اردیبهشت ۱۳۸۷ در «همایش ملی آسیب‌شناسی جوانان» در شیراز با دعوت از دانشگاه شیراز شرکت کرد و در آن‌جا در مقابل منتقدان موسیقی رپ که در این نشست افزایش «خشونت» و «بی‌بند و باری» در جامعه را از خصوصیات آن عنوان کردند به دفاع از سبک موسیقی رپ پرداخت.
در سال ۱۳۸۹ یاس به عنوان نماینده‌ای از خوانندگان رپ فارسی در فیلم مستند «Rock On» حضور یافت. این فیلم مستند که به صورت تخصصی به موسیقی راک در ایران پرداخته، به تهیه‌کنندگی و کارگردانی شهیار کبیری ساخته شده است.
یاس در مهر ۱۳۹۰ آهنگ از چی بگم؟ را با آهنگسازی و تنظیم سعید انصار منتشر کرد. در این ترانه به معضلات جامعهٔ ایران اشاره شده و موضوع اصلی آن در مورد آتش‌سوزی مدرسه درودزن و مشکلات دختران دانش‌آموزی بود که در این حادثه دچار مشکل شده بودند. این ترانه شنوندگان بسیاری داشت و از پرشنونده‌ترین آثار یاس به حساب می‌آید. این ترانه در سایت رادیو جوان بیش از شش میلیون بار شنیده شده است و موزیک ویدئو این ترانه نیز در این سایت بیش از دو میلیون بار بازدید شده است.
ویژگی آثار
با این‌که، به عقیدهٔ عده‌ای یاس تصویری معوج از رپ فارسی به مخاطب غیر رپ ارائه داده؛ باید اذعان کرد که او در آشنایی بسیاری از ایرانیان با رپ فارسی سهم مهمی داشته است. کافی است او را با عینک فرهنگ پاپ (و نه مبتذل) نگاه کنیم.
بهروز آقاخانیان
مضمون بیشتر ترانه‌های یاس انتقاد و اعتراض به مشکلات و بحران‌های اجتماعی نظیر فقر، کودکان کار، اعتیاد، بیکاری، جنگ، روسپی‌گری، خودکشی، مهاجرت اجباری و طلاق است.
یاس همچنین ترانه‌های زیادی با مضمون میهن‌پرستی، عرق ملی و صلح خوانده است که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به «هویت من»، «صلح تویی»، «به امید ایران»، «سرباز وطن»، «زنده باد ایران» و «صدای اتحاد» اشاره کرد.
به شهرت رسیدن یاس در سال‌های ابتدایی کارش بیشتر حاصل اقبال عمومی از آثاری مانند بم (پس از زلزله)، سی‌دی رو بشکن (ماجرای زهرا امیرابراهیمی)، هویت من (انتقاد از فیلم ۳۰۰) و از چی بگم (آتش‌سوزی مدرسهٔ درودزن) است.
به عقیدهٔ برخی کارشناسان موضع انتقادی یاس نسبت به مسائل جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کند، ریشه در گفتمانی ملی‌گرا، اخلاق‌گرا و راست‌گرا دارد و از نظر ادبی شاید نزدیک به سبک خراسانی است. اعتقادی به اصول اخلاقی ایران باستان که در آثاری مانند هویت من و سرباز وطن و حتی نشان فروهری که استفاده می‌کند، مشخص است. از این‌رو، نگاهش برخلاف ماهیت چپ‌گرا، پیش‌رو، برابری‌طلب، مدرن و ضد سیستم جریان هیپ‌هاپ، آرمانی را در گذشته و سنت جستجو می‌کند.
به همین صورت اشاره به «سطحی» بودن نگاه در آثارش از سوی منتقدان را نیز می‌توان تا اندازه‌ای حاصل چنین پس‌زمینهٔ اعتقادی دانست. نگاهی که گله‌ها و شکایاتش از اوضاع و احوال کشور و مردم جامعه را بیشتر شبیه نقدهای روزمرهٔ روزنامه‌ها و نشریات، فیلم‌های سینمایی مجاز یا حتی انتقادات نرم مردم در اتوبوس و مترو می‌کند. مورد دیگر که به محبوبیت یاس به‌ویژه در میان نسل گذشته (والدین مخاطبان رپ) کمک بسیاری کرده، زبان پاکیزه، ادبیاتی اخلاق‌گرا و مطابق با عرف جامعه به‌خصوص در سال‌های اول فعالیتش بود. در واقع رپی بود که نوجوان می‌توانست در حضور خانواده‌اش به آن گوش دهد.
نکته‌ای که او را کاملاً مقابل ادبیات و واژگان دیگر رپرهایی قرار می‌داد که از لحاظ سن کوچک‌تر از او بودند و سعی می‌کردند همان اصطلاحات خیابان و محل زندگی خود را حتی گاهی با اغراق و زیاده‌روی در کارهای خود بیاورند. ویژگی که باز هم در تناقض با بیان صریح و عدم خودسانسوری و استفاده از دایره لغات خیابانی بود. علاوه بر موارد بالا موضوع، زمان، فرمت و نحوه انتشار آثار یاس هم این شائبه را در ذهن منتقدانش مدام تقویت می‌کرد که او خواسته یا ناخواسته بیشتر به فکر دیده شدن و شهرت است تا ممارست برای نوآوری و خلاقیت؛ چرا که با وجود سال‌ها فعالیت هنوز آلبومی از او منتشر نشده و تمرکزش همیشه بر روی تک‌آهنگ بوده است که در دنیای هنر موسیقی ویژگی مثبتی محسوب نمی‌شود. در واقع از نظر منتقدان اغلب آثار ابتدایی او همان‌طور که نام برده شده، بلافاصله بعد از یک اتفاق و رخداد اجتماعی منتشر می‌شدند. در تصویر یا اثر گرافیکی که با این آثار بیرون می‌آمد، خود او عمداً سوژهٔ عکس بود. همچنین بیشتر کارهایش خیلی سریع تبدیل به موزیک ویدئو و از شبکه‌های ماهواره‌ای مانند PMC و رادیو جوان پخش می‌شد.
رسانه‌هایی که بیشتر رپرهای زیرزمینی به خاطر «عدم شفافیت مالی»، «تجاری بودن» و «اهمیت ندادن به هنر»، در برابر آن‌ها موضعی منفی داشتند. منتقدان وی معتقدند رویکرد یاس در رپ فارسی الگوی رپرهای دیگری شد که چنین نقدهایی کم‌وبیش به آن‌ها نیز وارد است. کسانی مانند حامد فرد، محمد بی‌باک، عماد قویدل و… که آن‌ها نیز در ادبیات و دایرهٔ لغات، انتقادات سطحی و اشتیاق به دیده شدن در رسانه جا پای یاس گذاشتند و با آثار کم کیفیت‌تر در شعر، اجرا و تولید، فضای موسیقی رپ را تحت‌الشعاع قراردادند.[۲۰] در همین حال بهروز آقاخانیان در یادداشتی با اشاره به انتقادات پیرامون یاس می‌نویسد: «یاس ۳۶ ساله مانند دیگر هنرمندان رپ نسل یک مجبور است ملاحظات اقتصادی را بیشتر در تصمیمات کاری‌اش داخل کند. در فضایی که از راه موسیقی رپ نمی‌توان به‌راحتی کسب درآمد کرد و تا این حد شناخته‌شده بودن حساسیت‌های بسیاری را موجب می‌شود، سخت و غیرمنصفانه است هنرمندی را یک‌جانبه و بی‌محابا به زیر سؤال برد».
۱۳۸۶–۱۳۹۰: کنسرت در آمریکا، و آهنگ «از چی بگم؟»
در ۱۳۸۶ یاس در سفری شش هفته‌ای به ایالات متحده آمریکا به اجرای چندین کنسرت در این کشور پرداخت. این سفر به دعوت یک تشکل خیریهٔ آمریکایی و به منظور اجرای دو ترانه در مورد مولانا با صدای وی و همچنین اجرای کنسرت در سال جهانی مولانا صورت گرفت.
یاس در اردیبهشت ۱۳۸۷ در «همایش ملی آسیب‌شناسی جوانان» در شیراز با دعوت از دانشگاه شیراز شرکت کرد و در آن‌جا در مقابل منتقدان موسیقی رپ که در این نشست افزایش «خشونت» و «بی‌بند و باری» در جامعه را از خصوصیات آن عنوان کردند به دفاع از سبک موسیقی رپ پرداخت.
در سال ۱۳۸۹ یاس به عنوان نماینده‌ای از خوانندگان رپ فارسی در فیلم مستند «Rock On» حضور یافت. این فیلم مستند که به صورت تخصصی به موسیقی راک در ایران پرداخته، به تهیه‌کنندگی و کارگردانی شهیار کبیری ساخته شده است.
یاس در مهر ۱۳۹۰ آهنگ از چی بگم؟ را با آهنگسازی و تنظیم سعید انصار منتشر کرد. در این ترانه به معضلات جامعهٔ ایران اشاره شده و موضوع اصلی آن در مورد آتش‌سوزی مدرسه درودزن و مشکلات دختران دانش‌آموزی بود که در این حادثه دچار مشکل شده بودند. این ترانه شنوندگان بسیاری داشت و از پرشنونده‌ترین آثار یاس به حساب می‌آید. این ترانه در سایت رادیو جوان بیش از شش میلیون بار شنیده شده است و موزیک ویدئو این ترانه نیز در این سایت بیش از دو میلیون بار بازدید شده است.
ویژگی آثار
با این‌که، به عقیدهٔ عده‌ای یاس تصویری معوج از رپ فارسی به مخاطب غیر رپ ارائه داده؛ باید اذعان کرد که او در آشنایی بسیاری از ایرانیان با رپ فارسی سهم مهمی داشته است. کافی است او را با عینک فرهنگ پاپ (و نه مبتذل) نگاه کنیم.
بهروز آقاخانیان
مضمون بیشتر ترانه‌های یاس انتقاد و اعتراض به مشکلات و بحران‌های اجتماعی نظیر فقر، کودکان کار، اعتیاد، بیکاری، جنگ، روسپی‌گری، خودکشی، مهاجرت اجباری و طلاق است.
یاس همچنین ترانه‌های زیادی با مضمون میهن‌پرستی، عرق ملی و صلح خوانده است که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به «هویت من»، «صلح تویی»، «به امید ایران»، «سرباز وطن»، «زنده باد ایران» و «صدای اتحاد» اشاره کرد.
به شهرت رسیدن یاس در سال‌های ابتدایی کارش بیشتر حاصل اقبال عمومی از آثاری مانند بم (پس از زلزله)، سی‌دی رو بشکن (ماجرای زهرا امیرابراهیمی)، هویت من (انتقاد از فیلم ۳۰۰) و از چی بگم (آتش‌سوزی مدرسهٔ درودزن) است.
به عقیدهٔ برخی کارشناسان موضع انتقادی یاس نسبت به مسائل جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کند، ریشه در گفتمانی ملی‌گرا، اخلاق‌گرا و راست‌گرا دارد و از نظر ادبی شاید نزدیک به سبک خراسانی است. اعتقادی به اصول اخلاقی ایران باستان که در آثاری مانند هویت من و سرباز وطن و حتی نشان فروهری که استفاده می‌کند، مشخص است. از این‌رو، نگاهش برخلاف ماهیت چپ‌گرا، پیش‌رو، برابری‌طلب، مدرن و ضد سیستم جریان هیپ‌هاپ، آرمانی را در گذشته و سنت جستجو می‌کند.
به همین صورت اشاره به «سطحی» بودن نگاه در آثارش از سوی منتقدان را نیز می‌توان تا اندازه‌ای حاصل چنین پس‌زمینهٔ اعتقادی دانست. نگاهی که گله‌ها و شکایاتش از اوضاع و احوال کشور و مردم جامعه را بیشتر شبیه نقدهای روزمرهٔ روزنامه‌ها و نشریات، فیلم‌های سینمایی مجاز یا حتی انتقادات نرم مردم در اتوبوس و مترو می‌کند. مورد دیگر که به محبوبیت یاس به‌ویژه در میان نسل گذشته (والدین مخاطبان رپ) کمک بسیاری کرده، زبان پاکیزه، ادبیاتی اخلاق‌گرا و مطابق با عرف جامعه به‌خصوص در سال‌های اول فعالیتش بود. در واقع رپی بود که نوجوان می‌توانست در حضور خانواده‌اش به آن گوش دهد.
نکته‌ای که او را کاملاً مقابل ادبیات و واژگان دیگر رپرهایی قرار می‌داد که از لحاظ سن کوچک‌تر از او بودند و سعی می‌کردند همان اصطلاحات خیابان و محل زندگی خود را حتی گاهی با اغراق و زیاده‌روی در کارهای خود بیاورند. ویژگی که باز هم در تناقض با بیان صریح و عدم خودسانسوری و استفاده از دایره لغات خیابانی بود. علاوه بر موارد بالا موضوع، زمان، فرمت و نحوه انتشار آثار یاس هم این شائبه را در ذهن منتقدانش مدام تقویت می‌کرد که او خواسته یا ناخواسته بیشتر به فکر دیده شدن و شهرت است تا ممارست برای نوآوری و خلاقیت؛ چرا که با وجود سال‌ها فعالیت هنوز آلبومی از او منتشر نشده و تمرکزش همیشه بر روی تک‌آهنگ بوده است که در دنیای هنر موسیقی ویژگی مثبتی محسوب نمی‌شود. در واقع از نظر منتقدان اغلب آثار ابتدایی او همان‌طور که نام برده شده، بلافاصله بعد از یک اتفاق و رخداد اجتماعی منتشر می‌شدند. در تصویر یا اثر گرافیکی که با این آثار بیرون می‌آمد، خود او عمداً سوژهٔ عکس بود. همچنین بیشتر کارهایش خیلی سریع تبدیل به موزیک ویدئو و از شبکه‌های ماهواره‌ای مانند PMC و رادیو جوان پخش می‌شد.
رسانه‌هایی که بیشتر رپرهای زیرزمینی به خاطر «عدم شفافیت مالی»، «تجاری بودن» و «اهمیت ندادن به هنر»، در برابر آن‌ها موضعی منفی داشتند. منتقدان وی معتقدند رویکرد یاس در رپ فارسی الگوی رپرهای دیگری شد که چنین نقدهایی کم‌وبیش به آن‌ها نیز وارد است. کسانی مانند حامد فرد، محمد بی‌باک، عماد قویدل و… که آن‌ها نیز در ادبیات و دایرهٔ لغات، انتقادات سطحی و اشتیاق به دیده شدن در رسانه جا پای یاس گذاشتند و با آثار کم کیفیت‌تر در شعر، اجرا و تولید، فضای موسیقی رپ را تحت‌الشعاع قراردادند.[۲۰] در همین حال بهروز آقاخانیان در یادداشتی با اشاره به انتقادات پیرامون یاس می‌نویسد: «یاس ۳۶ ساله مانند دیگر هنرمندان رپ نسل یک مجبور است ملاحظات اقتصادی را بیشتر در تصمیمات کاری‌اش داخل کند. در فضایی که از راه موسیقی رپ نمی‌توان به‌راحتی کسب درآمد کرد و تا این حد شناخته‌شده بودن حساسیت‌های بسیاری را موجب می‌شود، سخت و غیرمنصفانه است هنرمندی را یک‌جانبه و بی‌محابا به زیر سؤال برد».