مطالب علمی_آموزشی دانشگاه شهید بهشتی

[BARAN_KH_Z]

بسم الله الرحمن الرحیم

 

[BARAN_KH_Z]

دانشگاه شهید بهشتی دارای ۱۹ دانشکده، ۳ پردیس و ۱۶ پژوهشکده و مرکز مطالعاتی و تحقیقاتی است. در حال حاضر محمودرضا آقامیری رئیس این دانشگاه است. علی شیخ‌ الاسلام این دانشگاه را در سال ۱۳۳۸ با نام دانشگاه ملی ایران و به‌دستور محمدرضا پهلوی تأسیس کرد و تا پیش از سال ۱۳۶۲ با این نام خوانده می‌شد.

 

[BARAN_KH_Z]

دانشگاه شهید بهشتی (نام پیشین دانشگاه ملی ایران) ، یکی از بزرگترین، شناخته شده ترین و بهترین دانشگاه‌ های دولتی ایران است که در سال ۱۳۳۸ در منطقهٔ اوین، غرب ولنجک و شرق درکه در شمال شهر تهران تأسیس شد و در زمینی با مساحتی حدود ۷۰ هکتار واقع شده‌است.[۲][۳] دانشگاه شهید بهشتی دارای ۱۹ دانشکده، ۳ پردیس و ۱۶ پژوهشکده و مرکز مطالعاتی و تحقیقاتی است. در حال حاضر محمودرضا آقامیری رئیس این دانشگاه است.[۴]

 

[BARAN_KH_Z]

علی شیخ‌ الاسلام این دانشگاه را در سال ۱۳۳۸ با نام دانشگاه ملی ایران و به‌دستور محمدرضا پهلوی تأسیس کرد[۵] و تا پیش از سال ۱۳۶۲ با این نام خوانده می‌شد. علی‌رغم افتتاح رسمی در اسفندماه ۱۳۳۹، دانشکده‌های معماری و شهرسازی و علوم بانکداری که اولین دانشکده‌های دانشگاه بودند پذیرش دانشجو را در مهر ۱۳۳۹ انجام دادند.[۶]

 

[BARAN_KH_Z]

در آذر ۱۳۳۳، شاه سفری به آمریکا انجام داد. در این سفر علی شیخ‌الاسلام به‌عنوان نمایندهٔ دانشجویان ایرانی سخنرانی کرد و پیشنهاد تأسیس دانشگاه ملّی را به‌عنوان راهکاری برای جلوگیری از خروج جوانان ایرانی از کشور برای تحصیل به شاه ارائه کرد که مورد موافقت قرار گرفت.

نام ملّی در زمان حکومت پهلوی به مؤسسات آموزشی گفته می‌شد که غیردولتی بودند و به‌وسیلهٔ دریافت شهریه از متقاضیان آموزش و خارج از بودجه دولت اداره می‌شدند.

پس از آن با حکم شاه شیخ‌الاسلام مأمور شد در اروپا و آمریکا دربارهٔ دانشگاه‌های غیردولتی مطالعه کند. در سال ۱۳۳۸ در دیداری که بین شاه و چند تن از استادان دانشگاه که در رأس آن‌ها جهانشاه صالح رئیس دانشگاه تهران قرار داشت، بار دیگر پیشنهاد تأسیس دانشگاه مطرح شد. هر چند از نتایج این مذاکرات اطلاعی در دست نیست. در همین سال شیخ‌الاسلام به ایران بازمی‌گردد و با کسب موافقت نهایی محمدرضا پهلوی دهم آذر ۱۳۳۸ «دبیرخانهٔ دانشگاه ملی» را در خانهٔ خود در خیابان رامسر به‌طور غیررسمی به‌راه می‌اندازد.

۲۹ اسفند ۱۳۳۸ با فرمان شاه و موافقت حسین علا، «وزیر دربار»، دبیرخانهٔ دانشگاه به ساختمانی واقع در خیابان پاستور پلاک ۵۷ منتقل می‌شد. این ساختمان از املاک وزارت دربار بود که در اختیار شجاع‌الدین شفا رئیس کمیتهٔ تهیهٔ مقدّمات جشن‌های ۲۵۰۰ ساله بود. کار دبیرخانه تهیهٔ اطلاعاتی مربوط به‌سوابق تحصیلی فارغ التحصیلان بیکار اروپا و آمریکا و تهیهٔ مقدمات تأسیس دانشگاه بود.

 

[BARAN_KH_Z]

با آشکار شدن اندیشهٔ تأسیس دانشگاه ملّی مخالفت‌های زیادی با آن در مجامع دانشگاهی آغاز شد. کسانی مانند «احمد فرهاد» رئیس دانشگاه تهران و «میمندی‌نژاد» رئیس دانشکدهٔ دامپزشکی و عبدالله ریاضی رئیس دانشکدهٔ فنی و رئیس مجلس شورای ملی از مخالفان سرسخت تأسیس این دانشگاه بودند. میمندی‌نژاد در مصاحبه‌ای که در تاریخ ۱۱/۱۲/۱۳۳۸ در روزنامهٔ کیهان منتشر شد فکر تأسیس دانشگاه ملّی را اندیشه‌ای نابجا دانست و گفت: «دانشگاه تهران هنوز کامل نشده‌است اگر ملّت فکر تأسیس دانشگاه ملّی (غیردولتی) هستند که می‌تواند وضع دانشگاهی را بهتر سازد، باید همین دانشگاه موجود را ترّقی و تکامل دهد.»

علی‌رغم مخالفت‌های فراوان با حمایت پهلوی دوم تأسیس دانشگاه ملّی با جدیت پیگیری شد. هیئت مؤتمنین دانشگاه با عضویت وزیر دربار شاهنشاهی - که در آن زمان حسین علا بود - مدیر عامل بنیاد پهلوی، وزیر فرهنگ یک نفر از نمایندگان مجلس سنا، دو نفر از نمایندگان مجلس شورای ملی، مدیر کل بانک ملی ایران رئیس اتاق بازرگانی رئیس دانشگاه ملی ایران و حداقل سه نفر از شخصیت‌های علمی اقتصادی کشور تشکیل شد. در سال ۱۳۳۹ اساسنامهٔ دانشگاه را هیئت مؤتمنین تصویب کرد. در ۸ آبان ۱۳۳۹ این اساسنامه مورد تصویب شورای عالی فرهنگ قرار گرفت. روز ۲۵ بهمن ۱۳۳۹ دانشگاه به‌طور رسمی از سوی شاه و فرح افتتاح شد.