شروع به دویدن کردم. به زودی به دروازه اصلی رسیدم و به نگهبان امنیتی که به سختی از کتابش سرش را بالا می‌آورد، سوت زدم. تعجب کردم که او آن کتاب را از کجا آورده است. کتاب‌هایی که صرفاً برای سرگرمی ساخته شده بودند، به اندازه کاغذ ساده نادر بودند. فرقه البته یک کتابخانه داشت، همین‌جا در معبد، اما برای اجاره یک کتاب باید با کشیش‌ها ارتباط قوی‌ای برقرار می‌کردی. ما شاگردان خوش‌شانس به طور منظم می‌توانستیم صفحات نرم یک کتاب را لمس کنیم، حتی اگر آنها آموزشی بودند، و حسادت من زودگذر بود. نگهبان متوجه شد که به صفحات نگاه می‌کنم و آن را بر روی زانویش گذاشت. او با دستش به من اشاره کرد که بروم و دروازه به آرامی باز شد تا من خارج شوم.
با خروج از معبد، به زودی در یک جاده وسیع و صاف به سمت جنگل حرکت کردم.
به دیوار رسیدم و به آن خیره شدم. هر بار که به اینجا می‌آمدم، از خودم همان سؤال را می‌پرسیدم؛ آیا ارزش دارد که به اصول فرقه بی‌احترامی کنم و از این نقطه عبور کنم؟ تپش هیجان‌انگیز قلبم پاسخ را به من می‌داد. نگاهی به عقب انداختم تا کنار جاده را بررسی کنم و مطمئن شوم که در دید نیستم. وقتی مطمئن شدم که تنها هستم، از لای شکاف بین سیم‌های برق عبور کردم و برای یک لحظه نفس را در سی*ن*ه حبس کردم. هیچ‌چیز جز سکوت نبود. نمی‌دانم چطور این کار را کردم، اما یک صبح که از تکرار یکسان خسته شده بودم، به جنگل با درختان ضخیم و ریشه‌های بیرون زده نگاه کردم و یک مسیر جدید هیجان‌انگیز برای چالش خودم پیدا کردم. ایستادم و به توری از فولاد خیره شدم و آرزو کردم که حفره‌ای برای عبور وجود داشته باشد. سیم‌ها به طرز عجیبی باز شدند بدون اینکه زنگ خطر به صدا درآید. یادم می‌آید که با نوعی وحشت فکر می‌کردم که به نوعی جادوگری کرده‌ام و متقاعد شده بودم که از بدترین نوع شرارت هستم. سپس متوجه شدم که چقدر احمقانه فکر می‌کنم و تصور کردم که این یک هدیه تصادفی از سوی جهان است، یا چیزی شبیه به آن. حالا هر صبح یک دوره موانع جدید برای لذت بردن داشتم.
درختان بلند بودند و هوا تازه و تمیز و آزاد بود. دویدم و با ضربان پای خودم مسابقه می‌دادم. باد سرد به صورت من می‌وزید و موهایم را به صورتم می‌چسباند. خدایا، چقدر دوست داشتم بدوم و از توهم آزادی که به من می‌داد لذت ببرم. من سریع‌ترین شاگرد در معبد بودم و بهترین در دوهای صحرایی؛ برای خسته شدن به زحمت می‌افتادم. دویدم تا جنگل به قدری متراکم شد که نمی‌توانستم بدون اینکه به ریشه‌ها برخورد کنم، سریع بدوم. احساس خوشایند بالا و پایین رفتن سی*ن*هام را به ندرت تجربه می‌کردم و تنها زمانی که در دنیای بیرون می‌دویدم، می‌توانستم آن را تجربه کنم. در حالی که به تارهای بلند و تیره‌ام فشار می‌آوردم، آرزو کردم که کاش کمتر از آنها بود. یک شاخه تیز و ناهموار از یک بوته در کنار پایم شکستم و آن را به عقب بردم و در یک گوجه‌فرنگی نامنظم جمع کردم و از شاخه برای ثابت نگه داشتنش استفاده کردم. حواسم پرت شده بود و فقط به خاطر اینکه یک کلاغ به‌طور جسورانه از کنارم گذشت، توجه‌ام از کار مدیریت موهایم جلب شد و حرکتی را در گوشه چشمم دیدم.
