انشاء درخت

[شاهدخت]

انشا با موضوع درخت

 

[شاهدخت]

وقتی انسان ها تورا فروختند رنگارنگ بودی رنگ هایت اجری، سرخ، زرد وگاهی ابی وبنفش بود درست همانند رنگ های آن قوس قزح کرباسی که درهنگام باران دامن رنگین خود را همانند چتری حفاظتی بر سر انسان ها باز می کند اما باید بدانی که من به ان قزح وابر وبارانی که به وجودش می آورند احساس عجیبی دارم من یک درخت هستم که از وجود آن ابر وباران سر به فلک می کشم وحال بشنو از شخصیت دوم من من یک عاشق هستم که ان ابر باران محروم مانده از احساس عشقم را خاموش می کنند وشعله هایش را فوت می کنند تا همانند آن شمعی که پروانه به دورش می چرخد خاموش شود عشق من سوزان است وباید بدانی که چقدر درد ناک است که عشقت همانی باشد که قرار است زندگانی ات را بگیرد وتو گرفتار شده در آه وزندگانی ات را تقدیم کنی آری جهانیان، اسمانی ها، زمینی ها، وهمگی بشنوید از این عشق سوزان که چه سخت است عشق درختی که اسیر رنگ وروی لعاب دار آتش شده است وچقدر درد ناک تر است کهـ عشقت با بی رحمی تمام هیچ حسی بهـ تو نداشته باشد. وتو مجبور باشی که باوجود بی رحمی وکم لطفی های معشوق به عاشقی ادامه دهی وتشنه لب برای عاشقانه هایی کوچک باشی پس ای درخت! بسوز که جزای عاشقی همین اســــت.

 

[شاهدخت]

◀️سبزم؛بلندم؛کهنم؛قطورم؛درختم.آری من درخت فرزند جنگل هستم.برای من هرفصل معنا و زیبایی خاص خود را دارد.
بهار برای من یعنی نغمه بلبل،آمدن پرستوها،جوانه زدن گیاهان و میهمانی گل ها.بهار وقتی است، که شکوفه ها را یک به یک وبا دقت فراوان به موهای سبزم میزنم و خود را برای بهار می آرایم.
تابستان که می آید، شکوفه هایم جایشان را به میوه ها میدهند.
تابستان فصلی است که با پرندگان و سنجاب ها هم نشین می شوم و مهمانشان میکنم برای آمدن به خانه وجودم .فصلی که با گام های کوچک مورچه و، وزوز زنبور آشنا می شوم.
پاییز در راه است. می رسد. برایم حنا می گذارد و گیسوی بلندم را کوتاه می کند. باد پاییزی صورتم را نوازش میدهد و موهایم را شانه میزند. دیگر وقت بدرقه مهمان هاست. آری وقت کوچ پرنده ها و خواب زمستانی سنجاب هاست.

بارش اولین دانه های برف زمستان را نوید میدهند. زمستان وقت خواب و خیال من است.وقتی که تا چشم کار میکند سپیدی میبیند؛ وقتی که همه چیز در خواب فرو می رود. اما میدانی خزان و زمستان حقیقی برای من چه موقعی است ؟ وقتی که تو اشرف مخلوقات با تبر و اره برای بریدن من می آ یی . برای از بین بردن مادرم ،خانه ام ،خاطرات و دوستانم.تو بی رحم تر و حریص تر از همیشه میایی. می بری و ضربه میزنی ولی نمی دانی که با بریدن هر درخت از عمر زمین و خودت میکاهی. آه از تو انسان بیرحم که برای رسیدن به خواسته ات حاضری هر کاری بکنی.

دور و برت را نگاه کن. محال است که ذره ای از وجود مرا اطراف خود نبینی . کمد، مداد ،میز و کاغذ کتابت همه ذره ای از وجود من اند.

سبزم ؛بلندم ؛کهنم ؛قطورم اما دیگر نه تو مرا بریدی. دیگر نخواهم بود تا شاهد رشد گیاهی که در بهار جوانه زده بود باشم ، دیگر سنجاب ها و پرندگان را میهمان نخواهم کرد ،باد پاییزی صورتم را نوازش نخواهد کرد و بارش اولین دانه های برف را نخواهم دید . آری، من دیگر نخواهم بود.

 

[شاهدخت]

باد میان برگهایش میپیچد و تلی را از جنس شکوفه با خود همراه میکند ، قلقلکش می آید و لبخند میزند . با شوق دستانش را تکان میدهد و با چشمانش شکوفه هارا دنبال میکند . چه صحنه دل انگیزی...!!
به اطرافش نگاه میکند ، تنهای تنها بود ، ناگهان ترس وجودش را فرا میگیرد . میترسد از اینکه او هم مانند دیگر دوستانش قطع شود .
پذیرای پرندگان آواز خوان نباشد ، تکیه گاه چوپان ها نباشد ، تماشاگر بازی کودکان و تفریح خانواده ها نباشد .
شور و هیجانش به یکباره از بین رفت و هر لحظه بر نگرانی او افزوده میشد . خاطرات روزهای غریبانه اش را مرور میکرد . باران میگیرد و پنهان میکند اشک های او را که از سر دلتنگی بر روی گونه اش میریخت .
میان غرش آسمان صدای اره برقی را میشنود . در سرنوشتش اینگونه نوشته شده بود ک نباشد...
عمری طولانی تر ، از خدا خواستار بود اما گلایه هم نمیکرد . صدا که نزدیک تر میشود ، چشمانش را میبندد و در دل با تمام سال های زندگی اش خداحافظی میکند .

 

[شاهدخت]

ﺩﺭﺧﺖ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﻣﺪﺕ ﻫﺎﺳﺖ
ﮐﻪ ﺭﻧﮓ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺣﺘﯽ
ﯾﮏ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﮔﺬﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ.
ﺑﺪﻧﻪ: ﺍﻣﺎ ﺁﻣﺪﻥ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﺩﺭﺧﺖ ﭘﯿﺮ ﺭﺍ
ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺁﺭﯼ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻥ ﻧﺴﯿﻢ ﺍﺳﺖ ،
ﻧﺴﯿﻢ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﭘﺲ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻣﺪﻩ
ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻣﯿﺪﻫﺪ ،
ﺭﻭﺩﯼ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺗﮏ ﺩﺭﺧﺖ ﭘﯿﺮ
ﺟﺎﺭﯼ ﻣﯿﺸﻮﺩ، ﺩﺳﺖ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺩﺷﺖ ﺷﺴﺘﻪ
ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﺧﺸﮑﯿﺪﻩ
ﺩﺭﺧﺖ ﭘﯿﺮ ﺑﺎﺯ ﻣﯿﮕﺮﺩﺩ.
ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﻧﻮﺍﯼ ﺷﺎﺩﯼ ﺳﺮ ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺑﺎﺯ ﻣﯿﮕﺮﺩﻧﺪ ﺷﺎﯾﺪ
ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺍﻧﺪﮎ ﺩﺭﺧﺖ ﭘﯿﺮ ﺭﺍ ﺳﺮﻭﭘﺎ
ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭﺧﺖ ﭘﯿﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺧﻮﺩ
ﻣﯿﺒﺮﺩ ﺯﯾﺮﺍ ﺑﺮ ﻫﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﺍﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﻩ
ﺍﯼ ﺧﻮﺵ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
ﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﺷﺖ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ
ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ ﺩﺭﺧﺖ ﭘﯿﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺩﺭ
ﻭﺳﻂ ﺩﺷﺖ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﺍﻭ ﺭﺍ
ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ
ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﯽ ﺩﺷﺖ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ