خبری دست خالی سینمای ایران درباره واقعیتی به نام کرونا

[BARAN.]

فیلم "بایکدیگر" یک سینمایی انگلیسی است که بار دیگر مشکلات کرونایی را به زبان کمدی بیان کرده است. محدودیت‌ها باعث بروز مشکلاتی برای روابط میان آدم‌ها می‌شود و همین می‌تواند دستمایه خنده و شوخی‌های بامزه شود که در این فیلم دیده می‌شود.

هندی‌ها که عموماً‌ جزو خط مقدم واکنش نسبت به موضوعات جهانی در سینما هستند و به‌طور مثال خیلی زود درباره داعش هم فیلم ساختند، فیلمی با عنوان کرونا ویروس تولید کردند که به‌طور مستقیم در ژانر هیجانی این موضوع را به صورت فیلم درآورده است.

در زمینه مستند نیز فیلم های فراوانی ساخته شده است که می‌توان به "کاملاً تحت کنترل"، 76 روز، همگرایی: شجاعت در بحران، ووهان ووهان و ده‌ها فیلم و مستند گوناگون.

اما سینمای ما حتی یک اثر روشن و برجسته درباره کرونا نساخت و به نمایش نگذاشت. البته سینمای جهان تا قبل از شیوع رسمی کرونا فیلم‌ها و سریال‌های زیادی درباره شیوع ساخته‌اند و روانه آنتن کرده‌اند. اما سینمای شرق آسیا به‌خاطر اینکه آغاز ویروس کرونا از چین بوده و خود اولین قربانیان این واقعه را داشته است، نسبت به آن واکنش دراماتیک داشته است.

 

[BARAN.]

در هر حال کشور ما که اتفاقاً به‌خاطر تحریم‌ها و کمبود داروها عموماً‌ با مشکلات فراوانی روبرو است، شاهد فداکاری فراوان کادر درمان و بهداشت بوده است. این عزیزان که از همان روزهای ابتدایی شاهد مرگ همکارانشان بودند و به نام شهدای سلامت خوانده شدند، جان‌فشانی و زحمات فراوانی کشیدند. برخی از آنها تا مدت‌ها خانواده و فرزندان خود را از دور می‌دیدند تا این روزهای سخت عبور کند.

تلویزیون ما توانست یک سریال با عنوان اپیدمی روانه آنتن تلویزیون کند که در زمانه خودش دیده شد. سریال دیگری که درباره کرونا در دست تولید است، سریال "آزادی مشروط" است که توسط مسعود ده‌نمکی ساخته می‌شود. اما در سینما متأسفانه خبری از فیلم‌های کرونایی نیست. فیلم‌هایی که به‌نظر می‌رسد نباید هزینه ساخت آنها از هزینه‌های متعارف فیلم‌های سینمایی آپارتمانی چندان بالاتر باشد اما گویا سوژه‌های خوبی برای کارگردانان ما نشده است.

 

[BARAN.]

همین موضوع نشان‌دهنده ضعف سوژه‌یابی سینماگران ما است. در روزهایی که موضوعی مانند کرونا که هر روز چندین مبتلا و فوتی دارد و یکی از دغدغه‌های مردم و کشور است، چرا فیلمسازان ما باز هم سراغ معضلات اجتماعی تکراری می‌‌روند؟ آیا دغدغه فیلمسازی آنها نباید به سویی برود که زحمات کادر درمان، پزشکان و پرستاران را نشان دهد؟ مشکلات مردم و واقعیت‌های تلخ و شیرینی که در این دو سال و نیم با آن دست به گریبان بودند را بسازند؟ مافیای داروها با مردم چه کردند؟ اشتباهات برخی مسئولین چه نتایج تلخی را به بار نشاند؟ اما دستآورد سینمای ما این است که حتی یک سکانس درباره کرونا نداریم.

سینماگرانی که مدام از نمایش واقعیت در فیلم‌ها صحبت می‌کنند به این سؤال جواب دهند که چرا بعد از دو سال و نیم حتی یک فیلم سینمایی درباره مشکلات و مسائل کرونایی در ژانرهای گوناگون دیده نمی‌شود؟ ایا جان‌فشانی کادر درمان سوژه مناسبی برای فیلم نبوده است؟

این موضوع قابلیت دراماتیزه کردن از وجوه گوناگونی دارد که باید به آن پرداخته شود و هنوز هم دیر نیست.