آموزشی دلایل به تعویق انداختن در نوشتن

[AZHHAR]

"اختصاصی اینجانب"​

 

[AZHHAR]

دلایل اینکه با وجود دانستنِ ادامهٔ داستان، باز هم پارتِ رمان را به تعویق می‌اندازیم، معمولاً ترکیبی از عوامل ذهنی، احساسی و حتی محیطی است. چند مورد رایج:

 

[AZHHAR]

۱) کمال‌گرایی (پرفکشنیسم)​

کمال‌گرایی یعنی تو تا زمانی که مطمئن نشی صحنه‌ای که می‌نویسی بی‌نقص و دقیقاً همان چیزی که در ذهنت هست می‌شود، دست به نوشتن نمی‌بری.
این باعث می‌شود مغزت بنویسد: «الان نه… بعداً وقتی بهتر بودم، وقتی ذهنم آماده‌تر بود، وقتی جمله‌هام قشنگ‌تر بودن.»

مثال:
می‌دانی شخصیت A باید به شخصیت B اعتراف کند، اما از اینکه «جمله‌ها به اندازه کافی تاثیرگذار نباشند» می‌ترسی و هر بار نوشتن را عقب می‌اندازی.

 

[AZHHAR]

۲) ترس از خراب کردن نسخهٔ ذهنی​

ایده در ذهن معمولاً خیلی زیبا و کامل به نظر می‌رسد. اما در لحظهٔ نوشتن می‌فهمی زبان، دیالوگ‌ها و صحنه ممکن است به آن زیبایی نباشد. این تضاد، باعث می‌شود مغزت ترجیح بدهد اصلاً وارد عمل نشود تا خیالِ «ایدهٔ کامل» دست‌نخورده بماند.

مثال:
در ذهنت یک صحنهٔ احساسی فوق‌العاده داری. می‌ترسی وقتی بنویسی جذابیتش نصف شود، پس نوشتن را عقب می‌اندازی تا خیال‌پردازی قشنگت خراب نشود.

 

[AZHHAR]

۳) خستگی ذهنی یا نبود انرژی خلاق​

گاهی تمام ایده‌ها مشخص‌اند، اما ذهن قدرت تبدیل آن‌ها به کلمات را ندارد. خلاقیت یک منبع محدود است و اگر ذهنت خسته یا پر استرس باشد، ترجیح می‌دهد کار را عقب بیندازد.

مثال:
در طول روز کار یا درس خسته‌ات کرده؛ وقتی می‌نشینی بنویسی، حس می‌کنی حتی نوشتن یک جملهٔ ساده هم مثل هل‌دادن یک کوهِ سنگین است.

 

[AZHHAR]

۴) فشار (از سمت مخاطب یا خودت)​

فشار می‌تواند خلاقیت را خفه کند. وقتی حس کنی باید خوب بنویسی یا باید پارت جدید را بدهی، ذهن دچار انقباض می‌شود و انرژی‌اش برای فرار از این حس استفاده می‌شود.

مثال:
مخاطب‌ها مدام می‌پرسند: «پارت کی میاد؟»
در نتیجه هر بار می‌خواهی بنویسی، استرس می‌گیری که مبادا سطحش پایین باشد.

 

[AZHHAR]

۵) اشباع شدن از داستان​

وقتی زیاد به یک داستان فکر کرده باشی یا مدام با شخصیت‌ها درگیری ذهنی داشته باشی، مغز بعد از مدتی اشباع می‌شود و نیاز به فاصله دارد even اگر ادامهٔ داستان کاملاً مشخص باشد.


مثال:
چند روز پشت سر هم روی پارت‌ها کار کرده‌ای و بعد از مدتی انگار دیگه مغزت حرف جدیدی برای گفتن ندارد، هرچند می‌دانی دقیقاً قرار است چه شود.

 

[AZHHAR]

۶) بی‌نظمی و نبود روتین​

ذهن به روتین عادت می‌کند. اگر ساعت مشخصی برای نوشتن نداشته باشی، هر بار مغز توی این چرخه می‌افتد:
«الان نه… بعداً… شب… فردا… آخر هفته…»

مثال:
گاهی شب می‌نویسی، گاهی صبح، گاهی اصلاً. همین عدم ثبات باعث می‌شود حتی صحنه‌های ساده هم روی کاغذ نیایند.

 

[AZHHAR]

۷) هماهنگ نبودن احساساتت با صحنه​

اگر صحنه‌ای که باید بنویسی احساسی، خشن، شاد یا غمگین باشد اما حال‌و‌هوای فعلی‌ات با آن هماهنگ نباشد، نوشتن سخت می‌شود even اگر نقشهٔ صحنه دقیقاً آماده باشد.

مثال:
قرار است یک صحنهٔ ناراحت‌کننده بنویسی، اما خودت الآن کاملاً بی‌حس یا خسته‌ای. نتیجه؟ تعویق.

 

[AZHHAR]

۸) قطع شدن اتصال عاطفی با آن قسمت​

شاید ادامهٔ داستان مشخص باشد، اما شاید دیگر همان شوق نوشتن آن صحنه را نداری. انگیزه کم شده، یا شاید احساست نسبت به آن بخش تغییر کرده.


مثال:
زمانی این صحنه توی ذهنت هیجان‌انگیز بود، اما حالا حس می‌کنی مثل قبل برایت نمی‌درخشد.