آموزشی دلنوشته یک سبک نوشتاری؟!

[رازآفرین]

۱) دلنوشته اولین پله از نردبان سبک های نوشتاری است:

نقطه‌ی شروع هر نویسنده‌ای برای نوشتن، همین سبک دلنوشته است، اگر دلنوشته نباشد، مانند این است که بخواهیم اعداد را از شماره‌ی دو شروع کنیم. پس شماره‌ی یک چه می‌شود؟
چاره‌ای نیست هر کسی اول چند دلنوشته می‌نویسد تا قلمش گرم شود و بعد با نوشتن بیشتر آشنا شود و خو بگیرد.پس به نظرم نباید آن را تحقیر کرد و یا کم شمرد.

 

[رازآفرین]

۲) از لابه‌لای دلنوشته‌ها می‌شود به این حقیقت پی برد که نویسنده‌ی آن در چه سبک نوشتاری میتواند موفق‌تر عمل کند:

این کمک را مخاطبین و یا اساتید، می‌توانند به نویسنده بکنند و یا خود نویسنده به تدریج بفهمد که دلنوشته‌هایش به سمت چه سبک نوشتاری تمایل دارد.

 

[رازآفرین]

۳)دلنوشته اگر ارتقا یابد میتواند به شعر وداستان برسد:

خیلی از شاعران و داستان نویسان هنوز دلنوشته می‌نویسند. نمونه‌اش دلنوشته‌های آهان آهان دار محمدصالح علاء.

 

[رازآفرین]

۴) دلنوشته حتی میتواند سبکی از نوشتن خلاق باشد:

نوشتن خلاق که میگویم، منظورم نوشتنی برپایه‌ی خلاقیت ذهن است. مثلا اگر با یک کلمه ی پیشنهادی، و یا با با روش خوشه سازی متنی نوشته شود، که در انتها برچسب دلنوشته بگیرد، چه اشکالی دارد؟

 

[رازآفرین]

با توجه به نظرات بعضی از نظرات نویسندگان:

*دلنوشته بهتر است به شکل بداهه‌نویسی و جوششی نوشته شود نه با پلن قبلی مثل داستان.

 

[رازآفرین]

* شرط اصلی وکافی برای دلنوشته، داشتن حس است، و هرچه این حس بهتر منتقل شود دلنوشته موفق تر است.

* دلنوشته داستانی ندارد، سراسر حس نویسنده است و بس.

 

[رازآفرین]

* در نظر گرفتن عنصر نوگرایی، استفاده از کلمات و استعاره‌ها و آرایه‌های نو میتواند دلنوشته را سرآمد و خاص کند.

* معمولا هر دلنوشته یک ضربه دارد، جایی که مخاطب در آن نقطه دست‌ در دست نویسنده می‌گذارد و او را تایید می‌کند. نقطه‌ی ضربه وجه مشترک احساس نویسنده و مخاطب است که برتری دلنوشته را نشان می‌دهد.