مجموعه اشعار دکتر احمد ناظرزاده کرمانی

[;FOROUGH]

دکتر احمد ناظرزاده کرمانی

 

[;FOROUGH]

(خاطرات عشق)

صیاد را نگر که چه بیداد می‌کند
نه می‌کشد مرا و نه آزاد می‌کند

بالله که تنگدل شدم از تنگی قفس
بیداد تا کی این همه صیّاد می‌کند

مرغی که باد آیدش از آشیان خویش
حق دارد ار که ناله و فریاد می‌کند

گیرم که جانگداز بود ناله‌های من
کی ناله رخنه در دل پولاد می‌کند

 

[;FOROUGH]

دارم یقین که یار من افسوس می‌خورد
زین پس که نامرادی من یاد می‌کند

شیرین هنوز لرزه بر اعضایش اوفتد
زین ناله‌های تلخ که فرهاد می‌کند

امروز بلبل از ستم گل کند فغان
فردا گل از جفای خزان داد می‌کند

واحسرتا که روح مرا خاطرات عشق
گاهی غمین نموده و گه شاد می‌کند

"دکتر احمد ناظرزاده کرمانی"

 

[;FOROUGH]

(افسانه ی دل)

سودای عشق، عاقل و دیوانه سوخته
در این شراره محرم و بیگانه سوخته

رندی کشیده آهی و از برق آه او
یک نیمه بیش دوش ز میخانه سوخته

ساقی ز هوش رفته و پیمانه ریخته
خاموش شمع گشته و پروانه سوخته

خال تو آفت دل ما شد به روی تو
تأثیر آه ماست که این دانه سوخته

 

[;FOROUGH]

در بوستان زندگی از آه آتشین
من آن پرنده‌ام که مرا لانه سوخته

دانی که باده بهر چه سوزد گلوی تو
بر حال عاشقان دل پیمانه سوخته

افسانهٔ دل است چو این قصه لاجرم
دل‌ها به سوزناکی افسانه سوخته

"دکتر احمد ناظرزاده کرمانی"

 

[;FOROUGH]

(تلاش خاطر)

خوشا نشاط جوانی و عشق و سرمستی .
خبر نداشتن از رنج عالم هستی

به تنگ آمدم الحق ز سختگیری عقل
خوشا نشاط جوانی و عشق و سرمستی

خراب بمب اتم باد آن محیط پلید
که ک.س نیافت بلندی در آخر پستی

به دست خالی ما طعنه زد حریفی و گفت
ز پاکدامنی آخر چه طرف بر بستی

ببار باده که از خون بینوا خوردن
هزار بار مرا خوشتر این تهیدستی

بلای خاطر آزاده جز طمع نبود
اگر ز دام طمع جستی از بلا رستی

تو عهد کرده‌ای ای دل! که باوفا باشی
چه سرفرازی ازین بِهْ که عهد بشکستی

به بند و بست حریفان شهر همدست‌اند
ببین چگونه به ما می‌زنند یکدستی

"دکتر احمد ناظرزاده کرمانی"

 

[;FOROUGH]

در ولادت حضرت امام زمان (عج)

صبحدم پیکِ مسیحا دمِ جانان آمد
گفت برخیز که آرامِ دل و جان آمد

می‌کند مرغِ سحر زمزمه بر شاخهٔ گل
که ز نرگس ثمری پاک ، به دوران آمد

خفتگان را رسد این طرفه بشارت ز سروش
که سحرگاهِ شبِ نیمه ی شعبان آمد

 

[;FOROUGH]

میوه ی باغِ رسالت که به ذرّاتِ وجود
روشنی بخش، چو خورشیدِ درخشان آمد

وارثِ تاجِ نبی اوست که با دعوتِ حق
بهرِ افراشتنِ پرچمِ قرآن ، آمد

چهره ی زُهره بپوشان که ز بامِ ملکوت
زهره ی فاطمه ، با چهره ی تابان آمد

 

[;FOROUGH]

شهسواری‌ست که با صولت و شمشیرِ علی
از پی کشتنِ کفّار ، به میدان آمد

مظهرِ صلحِ حسن اوست که با وجهِ حسن
پی آرامشِ دل‌های پریشان آمد

آنکه اندر رگِ او خونِ حسین بن علی ست
پی خونخواهی سالارِ شهیدان آمد

 

[;FOROUGH]

در رهِ زهد و عبادت چو علی بن حسین
سوی حق قافله را سلسله جنبان آمد

عِلمِ باقر همه در اوست که با مشعلِ علم
رهبرِ جامعه ی بی سرو سامان آمد

تا ز ناپاک کند مذهبِ صادق را پاک
با دلی روشن و آکنده ز ایمان آمد