مجموعه اشعار دکتر مهدی حمیدی شیرازی

[~Fateme.h~]

دکتر مهدی حمیدی شیرازی

 

[~Fateme.h~]

(بلای معلمی)

صبح است و گاه شادی و هنگام خرمی
شب از چمن گذشته و گلبرگ شبنمی

آوازخوان چکاو خوش آهنگ در هوا
گیسوکشان بنفشه ی سرمست برزمی

ریزد نسیم گل ز دهان سپیده دم
بر کوهسار شادی و بر دشت خرمی

گسترده مهر جامه ی زرین به تیغ کوه
فرخنده کرده باغ به فرخنده مقدمی

 

[~Fateme.h~]

خرم کسی‌که شادی این صبح زآن اوست
وز تاب مهر نیست چو من خاطرش غمی

گامی زند به مستی و آزادی و امید
وز دیو_بچگان نبرد رنج همدمی

دو مرگ بود آنچه مرا پير كرد و كشت
بيداد عشق بود و بلای معلمی

 

[~Fateme.h~]

گر بستمی به تربيت سگ ميان خويش
بهْ بود تا به تربيت نسل آدمی

سگ، مردمی به سر برد و آشنا شود
وز آدمی نيايد جز نيش كژدمی

در كشوری كه اين ثمر دانش است و علم
پيداست كان ديار كجای است و مردمی

نفرين برآن كسی‌كه درین ره چو من بَرد
زجری بدين گرانی و ، اجری بدين كمی

دكتر مهدی حميدی شیرازی

 

[~Fateme.h~]

موسی (علیه‌السلام)

چون که خود را دید در خورد ندا
عشوه آغازید موسی با خدا

آینه، خورشید را در پیش دید
آن جهان نور را در خویش دید

اوست دریا خود نداند یا در اوست
قطره در دریاست یا دریا در اوست

پای بیرون کرد از حدّ گلیم
رخصت دیدار می‌جوید کلیم

او به لطف ایزدی خو کرده بود
هرچه این می‌کرد خود او کرده بود

 

[~Fateme.h~]

گرچه درد عشق از درمان بری ست
گفته‌اند از عشق بدتر خوگری ست

در دلی کاین هر دو هم فرمان شود
این‌ات آن دردی که بی‌درمان شود

سیل عشقش کند بنیاد دها
گفت :کای از چوب کرده اژدها

آسمان‌ها گشت و موسی پیر گشت
موی مشکینش به خدمت شیر گشت

گر چه خارا موم شد در مشت او
رفت از فرمان او انگشت او

 

[~Fateme.h~]

لشکر فرعومون را در هم شکست
لیک از بار زمان کم کم شکست

اندک اندک مرد کم کم پیر شد
دیر شد هنگام دیدن دیر شد

 

[~Fateme.h~]

از تو در دل صد غم کاریش هست
جای آن کز خاک برداریش هست

کودکی بودم به آب انداختیم
محبسی بر موج دریا ساختیم

پیش فرعونم به آتش توختی*
خود از آن آتش زبانم سوختی

 

[~Fateme.h~]

پس به چوپانی بریدم از کسان
خانه کردم زیر بال کرکسان

گوسفندان را به صحرا هی زدم
آتشی از دردها در نی زدم

نان خشکی، جام آبی داشتم
آفتاب و ماهتابی داشتم

 

[~Fateme.h~]

داشتم دور از جهان خاکیان
خرمی از غفلتی چون ماکیان

شانه‌ها آسوده از بار خرد
غافل از آن‌ها که بر من بگذرد

خود تو می‌دانی که در آن بی‌خودی
سهمگین بانگی برآمد ایزدی