کره‌ای دیالوگ، سریال (تابستان درخشان)

[روژان مهرزاد]

​

​

​

아무것도 하고 싶지않나 ​

چیزی واسه نگرانی وجود نداره.​

 

[روژان مهرزاد]

장소는 다르지만
Changsoneun dareujiman
끝은 언제나 똑같다
Geuteun eonjena tokatda
닫힌 문 앞에
Dahein muon ape
나 혼자 버려져 있는 꿈
Na honja beoryeojyeo eineun guom​

مقصدها شاید متفاوت باشه
ولی رویاهام همیشه یه شکل تموم میشد
همیشه آخرش من
تنهایی جلو یه در بسته وایساده بودم.

 

[روژان مهرزاد]

나는 출근을 한다
Naneun chuolkeuneul handa
그리고 퇴근을 한다
Keureigo twoeikeuneul handa
출근... 다시 되근
Chuolkeun... Dashei dwoeikeun
출근... 퇴근. 다시 출근
Chuolkeun... Dwoei. Dashei chuolkeun
.여전히 살아가고 있다... 꾸역꾸역
Yeojeonei saragago eidda... Kuoyeog kuoyeog​

میرم سرکار و بعد برمی‌گردم (خونه)
و دوباره میرم و بعد برمی‌گردم
میرم... دوباره بر می‌گردم
میرم... برمی‌گردم
میرم... برمی‌گردم، دوباره میرم(سرکار)
هنوز زندگی می‌کنم... یواش یواش

​

 

[روژان مهرزاد]

아무것도 달라지지 않았다
Amuogeoddo darrajeijei anadda
어쩌면... 아무 일도 일어나지 않았는지
Eojeomyeon... Amuo eildo eironajei ananeunjei
모른다
Moreunda
매일 같은 해가 지고
Meeil kateun hega jeigo
같은 해가 뜬다
Kateun hega teunda
세상은 달라진 게 없다
Sesangeun tallajein ke eopda
.나만 고아가 되었다
Naman koaga dwoeieoda
​

هیچی تغییر نکرده
شاید هیچی نشده (مگه نه؟)
هر روز خورشید غروب می‌کنه
و طلوع می‌کنه(دوباره)
دنیا هیچ تغییر نمی‌کنه
فقط (تنها) من بچه یتیم شدم.

​

 

[روژان مهرزاد]

그동안 나는 얼이 빠져 살았다
낙오하지 않으려고
욕먹지 않으려고
죽을 듯이 살아왔다
그런데 이제 보니
나를 가장 심하게 욕했던 사람은
.바로... 나였다
​

کل زندگیم من سردرگم بودم
تا عقب نمونم
تا ازم انتقاد نکنند
با تمام توانم(سعی کردم) جلو اومدم
(ولی) الان که به عقب نگاه می‌کنم
می‌فهمم که من همیشه خیلی بدتر از بقیه
خودم رو عقب نگه داشتم (از خودم انتقاد کردم)

 

[روژان مهرزاد]

한참을 어딘가를 향해 달리고 있다
온 힘을 다해 있지만, 정작 어디로 가야
하는지는 모른다​

یه مدته به سمت یه جایی میدوم
با تمام سرعتم دارم میدوم اما، حقیقتش نمی‌دونم کجا باید برم.