آموزشی رئالیسم جادویی

[حنا نویس]

رئالیسم جادویی، برآمده از دنیای سحرآمیز واقعیت ها​

رئالیسم جادویی، سبک ادبی فوق العاده جذاب و محبوبی است که از دل جهان بینی سحرآمیز مردم آمریکای لاتین به دنیای ادبیات وارد شده است.​

«رئالیسم جادویی»، سبک ادبی فوق العاده جذاب و محبوبی است که از دل جهان بینی سحرآمیز مردم آمریکای لاتین به دنیای ادبیات وارد شده است. معمولاً اولین چیزی که پس از شنیدن «رئالیسم جادویی» به ذهن خطور می کند، نام نویسنده ی بزرگ کلمبیایی، گابریل گارسیا مارکز است.​

 

[حنا نویس]

«​

رئالیسم جادویی​

»، اغلب توسط نویسندگانی چون ​

مارکز​

استفاده می شد تا داستان زندگی افرادی طرد شده و دور افتاده از جامعه روایت شود؛ همین موضوع باعث شد تا این سبک ادبی تبدیل به صدایی انتقادی از قدرت سیاسی و افراد پرنفوذ شود.​

 

[حنا نویس]

«​

رئالیسم جادویی​

» به طور ضمنی از جامعه و مخصوصاً اقشار بالادستی آن، انتقاد می کند چرا که این سبک ، به جای پرداختن به اعیان و اشراف، به زندگی آنسان های بدون ثروت و سرمایه می پردازد.​

 

[حنا نویس]

جالب است که از این سبک تأثیرگذار به منظور انتقاد از سیاست های آسیب زننده از منظر های ضد امپریالیستی، مارکسیستی، فمینیستی و ترکیبی از این ها نیز استفاده شده است. ​

 

[حنا نویس]

موضوعی که نقطه ی اتصال همه ی نویسندگان سبک «​

رئالیسم جادویی​

» به حساب می آید، پرداختن به طرد شدگان و ستم دیدگان جامعه در بستر واقعیتی آمیخته با خیال است.​

 

[حنا نویس]

قرن هاست که رمان های فانتزی از محبوبیت و مقبولیت بالایی نزد عموم مخاطبین در سراسر جهان برخوردار بوده اند، اما درست تا قرن بیستم طول کشید تا ارزش ادبی عناصر ماورایی و خارق العاده ی رمان ها درک و شناخته شود؛ و هیچ ک.س به اندازه ی نویسنده ی شهیر کلمبیایی، ​

گابریل گارسیا مارکز

، در ایجاد این تغییر مثبت، مؤثر نبوده است. مارکز، یکی بزرگترین نویسندگان آمریکای لاتین در تمام اعصار، و همچنین، یکی از پایه گذاران سبک ادبی «​

رئالیسم جادویی​

» در نظر گرفته می شود. خب، رئالیسم جادویی دقیقاً چیست؟​

 

[حنا نویس]

رئالیسم چیست؟​

قبل از این که بحث درباره ی رئالیسم جادویی را آغاز کنیم، ابتدا باید اندکی درباره ی رئالیسم بدانیم؛ سبک ی که رئالیسم جادویی از آن منشأ می گیرد. ​

 

[حنا نویس]

رئالیسم به عنوان جنبشی هنری با آثار نقاش و تصویرگری فرانسوی به نام گوستاو کوربه در قرن نوزدهم به وجود آمد. قبل از کوربه، هنرمندان دوره ی رمانتیک، آثاری خلق می کردند که واقعیت را به شکلی بی نقص به نمایش می گذاشت؛ مناظر زیباتر بودند، احساسات و عواطف با اغراق بیان می شدند و هیچ اشکال و ضعفی در اجسام و پیکرها دیده نمی شد. ​

 

[حنا نویس]

بعد از انقلاب سال 1848 در فرانسه، هنرمندان به منظور ارائه ی دقیق و بدون غلو واقعیت، این گونه «رمانتیزه کردن» زندگی را کنار گذاشتند. فقرا دیگر در نقاشی ها لباس های تمیز به تن نداشتند و اگر میوه ی درون سبد مقابل نقاش، خراب و فاسد شده بود، روی بوم هم به همان شکل خراب و فاسد کشیده می شد. ​

 

[حنا نویس]

این جنبش با اختراع عکاسی رشد و توسعه یافت، چرا که نقاشان می توانستند به جای خیره شدن به مدل های نقاشی، در کسری از ثانیه به عکس های متفاوت و گوناگون نگاه و نقاشی شان را بر اساس این عکس ها خلق کنند.​