آموزشی رئالیسم جادویی

[حنا نویس]

در

رئالیسم

مربوط به ادبیات، تلاش کردند تا زندگی های آن دوره را واقعاً همان طور که هستند، توصیف کنند. یکی از بهترین نمونه ها در این مورد، کتاب میدل مارچ اثر جورج الیوت است؛ به این دلیل که کارکاترهای این رمان به زبان بومی و محلی آن دوره صحبت می کنند و الیوت، جزئیاتی از همه ی کارهای آن ها، حتی کارهای پیش پا افتاده، را ارائه داده است. ​

 

[حنا نویس]

رئالیسم جادویی چیست؟​

همان طور که رئالیسم، واکنشی در برابر رمانتیسیسم در نظر گرفته می شود، رئالیسم جادویی نیز واکنشی بود بر جنبش رئالیسم یا وقع گرایی. اصطلاح «رئالیسم جادویی» برای اولین بار توسط منتقد هنریِ آلمانی، فرانز روه، در سال 1925 به کار گرفته شد. ​

 

[حنا نویس]

زمانی که روه این واژه را به وجود آورد، قصد داشت تا دسته بندی هنری ای ایجاد کند که از مرزها و محدودیت های سفت و سخت رئالیسم فاصله داشته باشد، اما تا دهه ی 1940 طول کشید تا این اصطلاح به عنوان نام جنبشی هنری در آمریکای لاتین و کشورهای حوزه ی کارائیب شناخته شود. ​

 

[حنا نویس]

رئالیسم جادویی ​

اغلب برای توصیف زیر-سبک ادبی به کار می رود که به وسیله ی نویسندگان آمریکای لاتین از قبیل ​

خوزه مارتی​

و ​

روبن داریو​

در دهه ی 1950 میلادی نزد مخاطبین محبوبیت یافت. گرچه محتوا و سبک تک تک آثار طبقه بندی شده در این سبک با هم متفاوت است، ویژگی ها و عناصری وجود دارند که در همه ی این آثار تکرار می شوند: داستان باید در محیطی واقع گرایانه ولی با عناصر جادویی و ماورایی جریان داشته باشد. ​

 

[حنا نویس]

یکی از دلایل جذابیت

رئالیسم جادویی این است که این سبک ، مرز بین داستان واقع گرایانه و فانتزی را از بین می برد؛ مانند حضور شخصیت های مُرده در کتاب دلبند اثر تونی موریسون، سیال بودن زمان در صد سال تنهایی نوشته ی گابریل گارسیا مارکز و تلپاتی در همسر ببر اثر تئا آب رت.​

 

[حنا نویس]

برخلاف رمان های فانتزی، نویسندگان در سبک ​

رئالیسم جادویی​

به صورت آگاهانه، اطلاعاتی درباره ی عناصر ماورایی و جادویی جهان داستان شان به مخاطب نمی دهند تا رویدادهای جادویی را به عنوان اتفاقاتی معمول به تصویر بکشند و غیرممکن ها را در قالب زندگی عادی و روزمره ارائه کنند. ​

 

[حنا نویس]

چه متنی را می توان نمونه ای از رئالیسم جادویی در نظر گرفت؟​

متنی که در زیر می خوانید، بخش کوتاهی از رمان «دلبند» نوشته ی تونی موریسون است که جایزه ی نوبل ادبیات را برای او به ارمغان آورد. این رمان از تکنیک های رئالیسم جادویی برای روایت داستان شخصیتی به نام ست و خانواده اش بهره می گیرد که در خانه ای روح زده زندگی می کنند.​

 

[حنا نویس]

124 کینه جو بود. پر از زهر کودکی شیرخواره. هم زن های خانه این را می دانستند و هم بچه ها. سال های سال هریک به رسم خودش با این کینه کنار آمده بود ولی از سال 1873، ست و دخترش دنور تنها قربانیان آن بودند. مادربزرگ بیبی ساگز مرده بود و پسرها، هاوارد و باگلار، سیزده سالشان که شد، پا به فرار گذاشتند.​

 

[حنا نویس]

مادربزرگ بیبی ساگز مرده بود و پسرها، هاوارد و باگلار، سیزده سالشان که شد، پا به فرار گذاشتند. اعلام خطر برای باگلار وقتی بود که با یک نگاه ساده، آینه از هم پاشید. افتادن اثر دو دست کوچک روی کیک هم برای هاوارد نشانه ی وضعی خطرناک بود.​

 

[حنا نویس]

هیچ یک از دو پسر نماندند تا چیزهای بیشتری ببینند: دیگ نخودی که در کف اتاق جزغاله می شد یا نواری از بیسکوییت های خرد شده نزدیک در خانه. نه، آن ها دیگر منتظر یکی از دوره های برقراری آرامش، یعنی هفته ها و حتی ماه هایی که وضع عادی بود، نماندند. نه، هر یک بی درنگ، همان دم که خانه می خواست خواری بعدی را به سرشان بیاورد و حس کردند که دیگر تاب یک بار دیگر را ندارند، گریختند.​