آموزشی رئالیسم جادویی

[DELVIN]

رئالیسم جادویی چیست؟

 

[DELVIN]

«رئالیسم جادویی»، سبک ادبی فوق العاده جذاب و محبوبی است که از دل جهان بینی سحرآمیز مردم آمریکای لاتین به دنیای ادبیات وارد شده است. معمولاً اولین چیزی که پس از شنیدن «رئالیسم جادویی» به ذهن خطور می کند، نام نویسنده ی بزرگ کلمبیایی، گابریل گارسیا مارکز است. «رئالیسم جادویی»، اغلب توسط نویسندگانی چون مارکز استفاده می شد تا داستان زندگی افرادی طرد شده و دور افتاده از جامعه روایت شود؛ همین موضوع باعث شد تا این سبک ادبی تبدیل به صدایی انتقادی از قدرت سیاسی و افراد پرنفوذ شود.

 

[DELVIN]

«رئالیسم جادویی» به طور ضمنی از جامعه و مخصوصاً اقشار بالادستی آن، انتقاد می کند چرا که این سبک ، به جای پرداختن به اعیان و اشراف، به زندگی آنسان های بدون ثروت و سرمایه می پردازد. جالب است که از این سبک تأثیرگذار به منظور انتقاد از سیاست های آسیب زننده از منظر های ضد امپریالیستی، مارکسیستی، فمینیستی و ترکیبی از این ها نیز استفاده شده است. موضوعی که نقطه ی اتصال همه ی نویسندگان سبک «رئالیسم جادویی» به حساب می آید، پرداختن به طرد شدگان و ستم دیدگان جامعه در بستر واقعیتی آمیخته با خیال است. با این مقاله همراه شوید تا دنیای جذاب و سحرآمیز سبک ادبی «رئالیسم جادویی» را با هم بهتر بشناسیم.

 

[DELVIN]

رئالیسم چیست؟


قبل از این که بحث درباره ی رئالیسم جادویی را آغاز کنیم، ابتدا باید اندکی درباره ی رئالیسم بدانیم؛ سبک ی که رئالیسم جادویی از آن منشأ می گیرد.
رئالیسم به عنوان جنبشی هنری با آثار نقاش و تصویرگری فرانسوی به نام گوستاو کوربه در قرن نوزدهم به وجود آمد. قبل از کوربه، هنرمندان دوره ی رمانتیک، آثاری خلق می کردند که واقعیت را به شکلی بی نقص به نمایش می گذاشت؛ مناظر زیباتر بودند، احساسات و عواطف با اغراق بیان می شدند و هیچ اشکال و ضعفی در اجسام و پیکرها دیده نمی شد.

 

[DELVIN]

بعد از انقلاب سال 1848 در فرانسه، هنرمندان به منظور ارائه ی دقیق و بدون غلو واقعیت، این گونه «رمانتیزه کردن» زندگی را کنار گذاشتند. فقرا دیگر در نقاشی ها لباس های تمیز به تن نداشتند و اگر میوه ی درون سبد مقابل نقاش، خراب و فاسد شده بود، روی بوم هم به همان شکل خراب و فاسد کشیده می شد. این جنبش با اختراع عکاسی رشد و توسعه یافت، چرا که نقاشان می توانستند به جای خیره شدن به مدل های نقاشی، در کسری از ثانیه به عکس های متفاوت و گوناگون نگاه و نقاشی شان را بر اساس این عکس ها خلق کنند. در رئالیسم مربوط به ادبیات، تلاش کردند تا زندگی های آن دوره را واقعاً همان طور که هستند، توصیف کنند.

 

[DELVIN]

یکی از بهترین نمونه ها در این مورد، کتاب میدل مارچ اثر جورج الیوت است؛ به این دلیل که کارکاترهای این رمان به زبان بومی و محلی آن دوره صحبت می کنند و الیوت، جزئیاتی از همه ی کارهای آن ها، حتی کارهای پیش پا افتاده، را ارائه داده است.

 

[DELVIN]

رئالیسم جادویی چیست؟
همان طور که رئالیسم، واکنشی در برابر رمانتیسیسم در نظر گرفته می شود، رئالیسم جادویی نیز واکنشی بود بر جنبش رئالیسم یا وقع گرایی. اصطلاح «رئالیسم جادویی» برای اولین بار توسط منتقد هنریِ آلمانی، فرانز روه، در سال 1925 به کار گرفته شد. زمانی که روه این واژه را به وجود آورد، قصد داشت تا دسته بندی هنری ای ایجاد کند که از مرزها و محدودیت های سفت و سخت رئالیسم فاصله داشته باشد، اما تا دهه ی 1940 طول کشید تا این اصطلاح به عنوان نام جنبشی هنری در آمریکای لاتین و کشورهای حوزه ی کارائیب شناخته شود.

 

[DELVIN]

رئالیسم جادویی اغلب برای توصیف زیر-سبک ادبی به کار می رود که به وسیله ی نویسندگان آمریکای لاتین از قبیل خوزه مارتی و روبن داریو در دهه ی 1950 میلادی نزد مخاطبین محبوبیت یافت. گرچه محتوا و سبک تک تک آثار طبقه بندی شده در این سبک با هم متفاوت است، ویژگی ها و عناصری وجود دارند که در همه ی این آثار تکرار می شوند: داستان باید در محیطی واقع گرایانه ولی با عناصر جادویی و ماورایی جریان داشته باشد. یکی از دلایل جذابیت رئالیسم جادویی این است که این سبک ، مرز بین داستان واقع گرایانه و فانتزی را از بین می برد؛ مانند حضور شخصیت های مُرده در کتاب «دلبند» اثر تونی موریسون، سیال بودن زمان در «صد سال تنهایی» نوشته ی گابریل گارسیا مارکز و تلپاتی در «همسر ببر» اثر تئا آب رت.

 

[DELVIN]

برخلاف رمان های فانتزی، نویسندگان در سبک رئالیسم جادویی به صورت آگاهانه، اطلاعاتی درباره ی عناصر ماورایی و جادویی جهان داستان شان به مخاطب نمی دهند تا رویدادهای جادویی را به عنوان اتفاقاتی معمول به تصویر بکشند و غیرممکن ها را در قالب زندگی عادی و روزمره ارائه کنند.