مجموعه اشعار رسول موحدی

[mobina01]

اشعار رسول موحدی ​

 

[mobina01]

به نام حق

بزم رقیب رفته ای ، جان به لبش رسیده دل .

داغ فراق دیده ای ؟ از همه دل بریده ، دل .

باده ی ناب داده ای ، زلف به باد
داده ای .

این همه سهم دیگران ، زهر جفا چشیده دل .

مهر ازان دیگری ، می ، بر غیر ،
میبری .

باز ستم به من چرا ؟ خلوت شب گزیده دل .

نزد حریف دلربا ، در دل من ،
غمت مها ،

تا به سحر نخفته ام ، بس که ستم
کشیده دل ،

محمل غم به دل نهی ، زهر جفا به
من دهی ،

از بر من تو می رهی ، از همه ک.س
رهیده دل .

سنگدلی مرام تو ، شهد تو شد ،
به کام او ،

تار غمت ، به دور من ، پیله به خود تنیده دل .

باغ رخت ، چه با صفا ، نرگس مسـ*ـت ، دلربا

این همه عیش بی وفا ، گوشه ی غم ، خزیده دل .

بر لب تو ، ترانه ها ، لرزش دست ،
شانه ها ،

زین همه ، عاشقانه ها ، سوز صدا ،
شنیده دل ،

عاشق دلشکسته ام ، تا ته عشق ،
رفته ام ،

زین ره پر خطر ، فقط ، درد به جان ،خریده دل .

شانه به شانه ام نیا ، تا دم کلبه ام ، نیا .
طاقت دل تمام شد ، زخم ترا که ،
دیده دل .
تلخ ترین ، شراب را ، بعد تو من ،
چشیده ام ،

آخر عمر را درین ، میکده آرمیده
دل .

 

[mobina01]

هوالعزیز،

عرش اقامتگهم، من ز نه هست آمدم،

عشق بود شیوه ام، عاشق و مسـ*ـت آمدم،

منزل دل نا کجا، کرد حقیر تا کجا؟

گندم آدم مرا، این همه پست آمدم،

من ز ملک برترم، باغ بهشت، منظرم،

ساغر می در برم، مسـ*ـت الست آمدم،

حیف که فردوس را، داده ز دست رایگان،

محبس تن جای دل، عقل پرست آمدم،

چون ز ازل سر خوشم، باده ی ناب،
سر کشم،

گر چه خمارم کنون، جام به دست آمدم،

سجده بود دل گشا، ذکر قنوت جان فزا

اشک سحر چاره ام، دل چو شکست آمدم،

گاه زلیخا شوم، یوسف مصر برده‌ام،

بند چو آن برده از، من بگسست آمدم،

عاشق شیرین لبی، دل شکنست،
بی وفا،

داغ غمش بر دلم، چون بنشست آمدم،

گنج وفا بوده ام، از همه رنج دیده ام،

طاقت دل طاق شد، وز همه رست، آمدم،

بار الها ترا، بنده نواز، دیده ام،

در به درو، پر خطا، هر چه که هست آمدم،

 

[mobina01]

در گوشه ی ویرانه ی غم ، در بدری ما را بس

از خنده ی مستانه ی تو ، مختصری ما را بس

ننوشت نگارنده ی تقدیر به جز نا کا می .

از خرمن انبوه نگا هت ، نظری ما را بس

درآتش فرقت همه شب تا به سحر میسوزم ،

از کوی خیالم توشبی چون گذری ما را بس

خو اهم که بنوشم قدحی ، تلخ ترازتلخی غم

هر شب چو ز کویت گذرم ، بی خبری ما بس

عیشت صنما باد به اغیار دلم ارزانی

گر مرغ دلم را ، بر گلزار بری ما را بس

از شهر به شهری ببرم محمل رسوایی را

در بزم رقیبان نکنی پرده دری ما را بس

دل را بدهم ، جان مرا نیز ، اگر بستانی

از عشق تو در دفتر و دیوان اثری ، مارا بس

می را دگری نوشد و من ، خون جگر می نوشم ،

از حضرت عشق ، خون دل و ، چشم تری ما را بس .

ای یا ر جفا پیشه چو دانی ز غمت ، می میرم ،

با تکیه به تابوب ، قدمی ، همسفری ما را بس