مجموعه اشعار زلما بهادر

[~Fateme.h~]

زلما بهادر

 

[~Fateme.h~]

برای رد شدن
آدم‌ها‌ را در بسته‌های‌ مساوی
به صدا تبدیل می‌کنند
و شبانه از گوشت و پوست و استخوانِ دیوار
عبور می‌دهند

– براساسِ یک شعرِ واقعی:

 

[~Fateme.h~]

پیراهنی شده‌ام
که می‌دود‌ در همه‌‌جای‌ مرز‌
چیزهای‌ نوک تیز را
از جهان پوست
رد می‌کند با خود
جز نبض و نامِ تنی‌
هر‌چیز آدمی‌

 

[~Fateme.h~]

هر‌چیز آدمی‌
آفتابِ بعدی‌ را
در ساحلی آزاد
به خنده می‌زاید‌

با بسته‌های‌ صدا
آرام
رد می‌شود آدم

 

[~Fateme.h~]

اینجا که دیده‌ام
تنها دو پای راست
و تکه‌‌هایی سر
رد شده‌ از شبش

کبودِ چشمی‌ دور
در تیزیِ نگاه
مات مانده باز…

پیراهنی مچاله در سرم
می‌گذرد با‌ درد‌

 

[~Fateme.h~]

بارِ اضافه‌‌‌ام
یک من!
گوشت‌ حلال‌ حتی
لکنت گرفته است

تنِ جهان از زبانِ مشروعم‌
بیرون نمی‌زند‌
دورم
دورتر…

بیوه‌ی‌ صبح اما